Tak się złożyło, że Ziarno prawdy przeczytałem jako ostatnią część trylogii, już po Gniewie. Dzięki temu mam poczucie, że byłą to najlepsza część trylogii, taka najbardziej kompletna, już bardziej dopracowana, ale jeszcze nie przedobrzona. Doceniam też pewien smaczek, który przemycał pewien szczegół dotyczący wydarzeń w Gniewie.

Sama intryga, wokół której zbudowana jest powieść, nie jest doskonała. Historia dwóch różnych kultur jest trochę utartym szlakiem, jednak wkomponowanie tej intrygi w miasteczko Sandomierz z całą jego specyfiką, zrobiło tak zwaną robotę. Co warto docenić, Miłoszewski użył na nas tej samej sztuczki, którą użył antybohater/użyli antybohaterowie (żeby nie było spoilera, niepotrzebne skreślić) w powieści.

Zaskakujące było dla mnie to, że autor bardzo dokładnie wyjaśnił tok rozumowania Szackiego, co nie było takie oczywiste po przeczytaniu pierwszej i trzeciej części cyklu. Również opis życia osobistego wydawał się być bardzo naturalny, względem tego, co już o głównym bohaterze wiemy.

Można powiedzieć, że to była najbardziej dojrzała, a za razem najbardziej kompletna część trylogii.

Tak się złożyło, że Ziarno prawdy przeczytałem jako ostatnią część trylogii, już po Gniewie. Dzięki temu mam poczucie, że byłą to najlepsza część trylogii, taka najbardziej kompletna, już bardziej dopracowana, ale jeszcze nie przedobrzona. Doceniam też pewien smaczek, który przemycał pewien szczegół dotyczący wydarzeń w Gniewie.

Sama intryga, wokół której zbudowana jest...

Sandomierz znam, i bardzo lubię do niego wracać.
Gdy okazało się, że fabuła książki jest w nim osadzona - byłam zachwycona!
Perfekcyjnie oddane miejsca, klimat, historia i legendy!
Czytając, od razu, znajdowałam w pamięci opisywane miejsca i zdarzenia...
Coś niesamowitego!
I choć Teodor potrafi zirytować, nie potrafię odmówić tej książce geniuszu!

Sandomierz znam, i bardzo lubię do niego wracać.
Gdy okazało się, że fabuła książki jest w nim osadzona - byłam zachwycona!
Perfekcyjnie oddane miejsca, klimat, historia i legendy!
Czytając, od razu, znajdowałam w pamięci opisywane miejsca i zdarzenia...
Coś niesamowitego!
I choć Teodor potrafi zirytować, nie potrafię odmówić tej książce geniuszu!

Paszkwil totalny.
Utopiona w kałuży bredni Polskość, katolicyzm zrównany z ziemią, Żołnierze Wyklęci postawieni praktycznie na równi z faszystami.
Do "porzygu" powtarzane frazy "prokurator Teodor Szacki", "coś było nie tak ", "ikea", " w każdej plotce jest ziarno prawdy".
Kobiety wchodzą same na pal głównego bohatera, dosłownie jebaka z niego większy niż Rocco Sifriedi.
Jeżeli tą książką autor przyczynił się do "propagowania " historii Polski za granicą to nie ma się co dziwić jak będą pisać o "polskich obozach zagłady " po jej lekturze...

Paszkwil totalny.
Utopiona w kałuży bredni Polskość, katolicyzm zrównany z ziemią, Żołnierze Wyklęci postawieni praktycznie na równi z faszystami.
Do "porzygu" powtarzane frazy "prokurator Teodor Szacki", "coś było nie tak ", "ikea", " w każdej plotce jest ziarno prawdy".
Kobiety wchodzą same na pal głównego bohatera, dosłownie jebaka z niego większy niż Rocco...

Powiem szczerze, czytając opinie innych czytelników, będzie to chyba niepopularna opinia, ale według mniej pierwszy tom był lepszy. Taki bardziej intrygujący, ciekawszy, mniej przesadzony. Oczywiście nie uważam że druga część przygód prokuratora, była powieścią słabą, w żadnym przypadku. "Ziarno prawdy" też miało wiele ciekawych momentów, cała historia też była ciekawa, nowe postacie na plus. Antagonista również, bo nie ukrywam nie udało mi się zgadnąć, kto się kryje za tymi zbrodniami, chybiłem ale nie będę niczego tutaj spojlerował 😅
Bardzo mi się podobał ukłon w stronę Marcina Wrońskiego, nie ukrywam jako ogromnego fana serii o Komisarzu Maciejewskim, kupił mnie ten moment 😂
Co do Teodora, to doceniam jego genialne myślenie ale bywa dupkiem 😅
Czas na ostatni przystanek "Gniew"

Powiem szczerze, czytając opinie innych czytelników, będzie to chyba niepopularna opinia, ale według mniej pierwszy tom był lepszy. Taki bardziej intrygujący, ciekawszy, mniej przesadzony. Oczywiście nie uważam że druga część przygód prokuratora, była powieścią słabą, w żadnym przypadku. "Ziarno prawdy" też miało wiele ciekawych momentów, cała historia też była ciekawa,...

Najlepsza część trylogii o prokuratorze Szackim. Nie znoszę głównego bohatera, ale całość - klasa.

Najlepsza część trylogii o prokuratorze Szackim. Nie znoszę głównego bohatera, ale całość - klasa.

,, Ziarno prawdy'' to druga część trylogii z prokuratorem Szackim.
Nie ukrywam że drugi tom mi bardziej przypadł do gustu od pierwszego, po którym miałem mieszane odczucia, mogę śmiało powiedzieć że siadło.
To co mi się podobało to wartka akcja i dobrze poprowadzona fabuła przez autora także całość wypadła intrygująco i bardzo ciekawie.

,, Ziarno prawdy'' to druga część trylogii z prokuratorem Szackim.
Nie ukrywam że drugi tom mi bardziej przypadł do gustu od pierwszego, po którym miałem mieszane odczucia, mogę śmiało powiedzieć że siadło.
To co mi się podobało to wartka akcja i dobrze poprowadzona fabuła przez autora także całość wypadła intrygująco i bardzo ciekawie.

Super najlepsza z cyklu , a myślałam że jak Sandomierz to tylko Ojciec Mateusz a tu taki ciekawy temat który trzeba potem sprawdzić, przemyśleć przeanalizować

Super najlepsza z cyklu , a myślałam że jak Sandomierz to tylko Ojciec Mateusz a tu taki ciekawy temat który trzeba potem sprawdzić, przemyśleć przeanalizować

Ciekawa podróż w historię, na tacy żydowskie obyczaje i kultura, a w tle czarowny Sandomierz.

Ciekawa podróż w historię, na tacy żydowskie obyczaje i kultura, a w tle czarowny Sandomierz.

Zygmunt Miłoszewski podtrzymuje moje zainteresowanie Teodorem Szackim, choć momentami mam mu sporo do zarzucenia.

Zygmunt Miłoszewski podtrzymuje moje zainteresowanie Teodorem Szackim, choć momentami mam mu sporo do zarzucenia.

Moim zdaniem lepsza niż Uwikłanie, bardziej zawiła intryga choć zwłaszcza pod koniec książki miałam wrażenie, że co za dużo to nie zdrowo i trochę autor "przedobrzył".

Ciekawym zabiegiem jest wykorzystanie prawdziwych zdarzeń wplecionych w zyciorysy bohaterow jak np. zbrodni połanieckiej. Prawdziwe wydarzenia okazują się bardziej nieprawdopodobne niż niejedna fabuła.

Ogólnie szybko się czyta i książkę oceniam pozytywnie.

Moim zdaniem lepsza niż Uwikłanie, bardziej zawiła intryga choć zwłaszcza pod koniec książki miałam wrażenie, że co za dużo to nie zdrowo i trochę autor "przedobrzył".

Ciekawym zabiegiem jest wykorzystanie prawdziwych zdarzeń wplecionych w zyciorysy bohaterow jak np. zbrodni połanieckiej. Prawdziwe wydarzenia okazują się bardziej nieprawdopodobne niż niejedna...