Poziom drugiej części zachowany. W drugim tomie pojawiają Sienkowska bohaterowie , którzy od początku zaskarbili sobie moja sympatię. Jeśli komuś podobał sie tom 1 to koniecznie musi sięgnąć po 2 :D

Poziom drugiej części zachowany. W drugim tomie pojawiają Sienkowska bohaterowie , którzy od początku zaskarbili sobie moja sympatię. Jeśli komuś podobał sie tom 1 to koniecznie musi sięgnąć po 2 :D

Druga część Hydropolis opisuje przygody dziewczynki z innej kolonii podwodnej, która również mierzy się ze swoimi słabościami i przeciwnościami życia w rzeczywistości, w której przyszło jej żyć.
Tym razem mogłam się identyfikować z tą małą dziewczynką, ponieważ ja również, jako dziecko wyglądałam jak chodząca purchawka. AZS to bardzo przykre schorzenie skóry, które czasami czyni z nas chodzące nieszczęścia. I niestety czasami zostaje z nami do końca życia.
Emma pomimo swojego wyglądu przechodzi piękną przemianę i staje się liderką całej grupy. Dzięki temu na koniec spotyka się z Elkiem z części pierwszej i razem zaczynają rewolucję. Jak to się skończy? Na pewno poznamy w trzeciej części tej opowieści :)

Druga część Hydropolis opisuje przygody dziewczynki z innej kolonii podwodnej, która również mierzy się ze swoimi słabościami i przeciwnościami życia w rzeczywistości, w której przyszło jej żyć.
Tym razem mogłam się identyfikować z tą małą dziewczynką, ponieważ ja również, jako dziecko wyglądałam jak chodząca purchawka. AZS to bardzo przykre schorzenie skóry, które czasami...

Drugi tom jest dużo bardziej żywiołowy, pouczający i zwracający uwagę na to, że w życiu człowieka dochodzi czasami do momentu, kiedy rodzi się w nim przemiana. To jakby przebudzenie, kiedy jest nam wszystko jedno, bo nagle ważni dla siebie stajemy się my, a nie otoczenie.
W tym drugim tomie poznajemy młodą dziewczynę o imieniu Emma, która została zmuszona do pisania pamiętnika. Żyje ona w dziwnej bańce, gdzie dołączają do niej inne dzieci odebrane od rodziców. My nie znamy tego w jaki sposób zostają odebrani rodzicom, tylko widzimy moment, kiedy nagle znajdują się w tym ośrodku. Główna bohaterka jest osobą o niskiej samoocenie. Chciałaby zawsze być niewidoczna, by nikt nigdy jej się nie czepiał, by odbyła to, co ma odbyć i już. Ze strefy komfortu wyciąga ją ośmiolatka o imieniu Gilda, która zostaje przydzielona do jej bańki. Pierwsze wrażenie nie było zbyt pozytywne, jednak później Emma stwierdziła, że pokochała ją jak siostrę. Każdy dzień jednak rodzi nowe przygody, a Emma zdaje sobie sprawę, że Gilda jest najbardziej pechową osobą na świecie. Pewnego dnia dzieje się coś, co sprawia, że z powodu jej nieostrożności Emma stara się ją wybronić i w ten sposób obecny pech spada na nią. Kiedy zachoruje, zajdzie w niej duża przemiana. Zmieni swoje oblicze i stanie się kimś innym, bardziej odpornym na codzienne zaczepki. Nie jest to jednak sielankowa opowieść, gdyż dzieci, które mieszkają w Hydropolis są specjalnie szkolone na wojowników. To, co zostało tutaj opisane zmienia nasz punkt myśli i nie bardzo by mi się podobało, gdyby dzieci młodsze niż trzynastolatki ją czytały. Jest sporo agresji, lecz i ciekawości świata o którym wiedzą tylko ze słyszenia. Przyjdzie im też stanąć w obronie przyjaciół, tylko czy są gotowi na to, co ma ich spotkać?
Wiecie, tutaj nie ma miejsca na spokojny oddech. Akcja goni akcję, emocje wciąż narastają, a my wciąż nie wiemy jak to się zakończy. Niby to dzieci, ale nawet one czują, że rządzący, czyli Starsi coś przed nimi ukrywają. Mega szybko się czyta, bo ma też duży druk. Polecam.

Drugi tom jest dużo bardziej żywiołowy, pouczający i zwracający uwagę na to, że w życiu człowieka dochodzi czasami do momentu, kiedy rodzi się w nim przemiana. To jakby przebudzenie, kiedy jest nam wszystko jedno, bo nagle ważni dla siebie stajemy się my, a nie otoczenie.
W tym drugim tomie poznajemy młodą dziewczynę o imieniu Emma, która została zmuszona do pisania...

Podobało mi się zakończenie, gdzie wszystko się wyjaśniło. Pozostała część książki nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Były momenty, które się przyjemnie czytało, więc nie chcę powiedzieć, że książka była zła. Liczyłam jednak na coś więcej.

Podobało mi się zakończenie, gdzie wszystko się wyjaśniło. Pozostała część książki nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Były momenty, które się przyjemnie czytało, więc nie chcę powiedzieć, że książka była zła. Liczyłam jednak na coś więcej.

Emma jest mieszkanką innej koloni, gdzie dzieci są wychowywane inaczej. Jest tylko kilku dorosłych, dzieci nie mają rodziców, w wieku ośmiu lat są sprowadzani z hodowli i przez pięć lat biorą udział w Czterech Śmierciach - szkoleniu, zawodom, które mają ich przygotować, jak przeżyć w wypadku wszelakich awarii w kolonii. Główna bohaterka jest zła na cały świat i niezależna, w końcu przeciwstawia się wszelkim zasadom narzuconym przez Starszych, przez co odkrywa ich wielkie kłamstwo.
Tu od początku czytałam każde zdanie z uwagą. Emma nie była tak chytra w pisaniu jak jej poprzednik (książki są w formie dzienników dwójki bohaterów),ale dzięki jej charakterowi działo się znacznie więcej i było dużo sarkazmu :D Dlatego też ją polubiłam bardziej. Na ostatnie pięćdziesiąt stron obydwie książki i nasi bohaterowie się ze sobą połączyli, pojawił się inny narrator. I to te pięćdziesiąt stron wywindowało tą książkę do genialnej.

Emma jest mieszkanką innej koloni, gdzie dzieci są wychowywane inaczej. Jest tylko kilku dorosłych, dzieci nie mają rodziców, w wieku ośmiu lat są sprowadzani z hodowli i przez pięć lat biorą udział w Czterech Śmierciach - szkoleniu, zawodom, które mają ich przygotować, jak przeżyć w wypadku wszelakich awarii w kolonii. Główna bohaterka jest zła na cały świat i niezależna,...

Początkowo byłam trochę rozczarowana, bo tak naprawdę wracamy do początku, tylko tym razem poznajemy wydarzenia z punktu widzenia Emmy i dowiadujemy się, co sie stało i co doprowadziło do tego, że spotkałam się z Elekiem. Nie jestem fanem tego zabiegu, ale coś czuję, że doprowadzi nas to do epickiego trzeciego tomu NIe żebym poganiała, czy coś, ale mocno wypatrywałam info o drugim tomie i specjalnie wrócę na empik go, gdy tylko wyjdzie audiobook trzeciego, bo to naprawdę świetna seria i to nie tylko dla dzieciaków!

Początkowo byłam trochę rozczarowana, bo tak naprawdę wracamy do początku, tylko tym razem poznajemy wydarzenia z punktu widzenia Emmy i dowiadujemy się, co sie stało i co doprowadziło do tego, że spotkałam się z Elekiem. Nie jestem fanem tego zabiegu, ale coś czuję, że doprowadzi nas to do epickiego trzeciego tomu NIe żebym poganiała, czy coś, ale mocno wypatrywałam info o...

"Świat zmierza w stronę zagłady, a to Fundament, na którym odbuduje się cywilizacja."

Zygmunt Miłoszewski kreślił prorocze wizje. Ciarki przechodzą po skórze, gdy wraz z bohaterami odkrywamy smutną prawdę. Obecnie żyjemy jakieś 50 lat przed opisywanymi w książce zdarzeniami. Zdarzeniami, do których wszyscy bezmyślnym konsumpcjonizmem doprowadziliśmy. Staramy się proces degradacji naszej planety zatrzymać, ale czy faktycznie się da. Grupa ludzi postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce i nie czekać na nieuchronny koniec. Działać. Zabezpieczyć spuściznę. Stworzyć fundament pod odbudowę cywilizacji, gdy ta ostatecznie upadnie. Tak powstał projekt "Hydropolis". Sztuczny byt skonstruowany przez śmiałą myśl ludzką. Eksperymenty, w którym królikami doświadczalnymi były dzieci. Brzmi okrutnie? Dla wielu rodzin, które oddały swoje dziecko "Hydropolis" jawiło się jako zapowiedź lepszego świata, jako szansa na nowe życie. Czy tak faktycznie było?

Jeśli poznacie relacje Elka (z pierwszej części) i Emmy (z najnowszej) dowiecie się, że perspektywa zależy od miejsca z którego patrzymy. Dla niektórych te 14 spędzony pod wodą lat mogło być szczęśliwymi. Byli zadbani. Kochani. Nie martwili się, co przyniesie jutro. Przystosowali się.

Ale nie Elek i Emma. W nich wrzała złość. Ciekawość nie dawała spokoju, a przenikliwe umysły nie pozwalały odpuścić. Oni musieli wiedzieć, jak jest na prawdę. Jak potoczą się ich losy, gdy ją w końcu odkryją? Tego dowiemy się z trzeciej części.

I powiem Wam, że to takie niesprawiedliwe, że trzeba na nią czekać. Przecież ja chcę już, teraz wiedzieć. Bo to jest tak dobrze napisane, tak poruszające do głębi i nieprawdopodobne, że "Hydropolis" mogłoby być faktem.

Przeczytajcie. Koniecznie. I pomyślcie dwa razy zanim zrobicie coś, co mogłoby zaszkodzić naszej planecie.

Niech to nie będzie prorocza wizja.

"Świat zmierza w stronę zagłady, a to Fundament, na którym odbuduje się cywilizacja."

Zygmunt Miłoszewski kreślił prorocze wizje. Ciarki przechodzą po skórze, gdy wraz z bohaterami odkrywamy smutną prawdę. Obecnie żyjemy jakieś 50 lat przed opisywanymi w książce zdarzeniami. Zdarzeniami, do których wszyscy bezmyślnym konsumpcjonizmem doprowadziliśmy. Staramy się proces...

“Hydropolis. Walcz” to drugi tom Podwodnego cyklu autorstwa Zygmunta Miłoszewskiego, który odkrywa wszystkie karty i nie pozostawia już wiele wyobraźni. Książkę przeczytałam w jeden wieczór i bardzo mi się podobała, jednak w tej części wszystko działo się błyskawicznie oraz niewiele rzeczy zostało w sferze domysłów.
Tę historię opowiada nam Emma, która podobnie jak Elek mieszka w bąblu. Jednak jej życie wygląda zupełnie inaczej niż bohatera pierwszego tomu, który mieszkał ze swoimi matkami. Tutaj nie ma rodziców, a dzieciaki są skazane same na siebie, opiekują się nimi Starsi. Dzieci czekają na rytuał Czterech Śmierci, który moim zdaniem zostawiłby po sobie trwały uszczerbek na zdrowiu psychicznym każdego, który musiałby go przejść. Tymczasem odporne na wszystko dzieci (w wieku od 8 lat, Emma ma 12),choć spanikowane, po wszystkim przechodzą do normalności jak gdyby nigdy nic. I tak co roku. Wszystkie etapy są dokładnie opisane w książce i nie jest to przyjemne. “Hydropolis” skierowane jest dla dzieciaków 13+ i ja się z tym zgadzam.
Fabuła, pomysł i narracja bardzo mi się podoba, pomijając ten drobny element pancernych dzieci i ich psychiki, jest to seria do przeczytania w kilka chwil. Nie chcę Wam zdradzać szczegółów, bo jednak drugi tom wyjaśnia absolutnie wszystko i trochę w sumie szkoda, bo chętnie przeczytałabym więcej o tym świecie i bąblach mieszkalnych.
Książki są przepięknie wydane, w twardych oprawach, a za ilustracje odpowiada niezastąpiony @piotr_sokolowski_ilustracje. Papier jest śliski, co mnie mocno zaskoczyło, dawno nie widziałam takiego wydania książki. Z początku myślałam, że będzie mi to przeszkadzało, ale już po chwili doszło do mnie, że nie ma to żadnego znaczenia.

“Hydropolis. Walcz” to drugi tom Podwodnego cyklu autorstwa Zygmunta Miłoszewskiego, który odkrywa wszystkie karty i nie pozostawia już wiele wyobraźni. Książkę przeczytałam w jeden wieczór i bardzo mi się podobała, jednak w tej części wszystko działo się błyskawicznie oraz niewiele rzeczy zostało w sferze domysłów.
Tę historię opowiada nam Emma, która podobnie jak Elek...

Pierwsza część Hydropolis Zygmunta Miłoszewskiego podbiła nasze serca. To ten typ literatury młodzieżowej, który świetnie czyta się, gdy masz lat 13, 17, albo i więcej. A że akcja Uciekaj urwała się w spektakularnym momencie, bardzo czekałam na kontynuację. I oto jestem już po lekturze Hydropolis. Walcz.

Pierwszym zaskoczeniem, jakie zaserwował mi autor, był fakt, że... nie spotkałam się z Elkiem. Tak bardzo chciałam dowiedzieć się, co chłopak odnalazł na powierzchni, a tu dostałam zupełnie nową bohaterkę. I zupełnie nowe miejsce. Niby nadal podwodna kolonia, ale mocno od tek Elka odmienna. Bo jeśli, drodzy czytelnicy, myśleliście, że wrócicie do dobrze sobie znanego świata, to... będziecie zaskoczeni.

W nowym miejscu panują zupełnie odmienne zasady, zarówno życia jednostek, jak i całej społeczności, a autor umiejętnie przyciąga uwagę czytelnika, który z fascynacją próbuje poznać rządzące tu zasady. Mechanika tego świata jest nam objaśniana stopniowo, wraz z rozwojem fabuły, więc nie ma miejsca na nudę. Za to są emocje, i to czasem bardzo silne.

Miarowo rozwijająca się akcja, obliczona na rozpoznanie terenu i zżycie się z bohaterką, stopniowo nabiera dramaturgii. Od rodzącego się w jednostce buntu, niezgody na panujące w kolonii zasady, przechodzimy do gęstniejącej atmosfery zagrożenia. Świetnie budowane napięcie nie pozwala się od lektury oderwać i zmusza do zadawania sobie pytań o możliwe rozwiązania i cel tego, co rozgrywa się przed naszymi oczami.

Miłoszewski świetnie zbudował swój postapokaliptyczny świat i umieścił w nim ciekawych bohaterów. Udało mu się powtórzyć to, co było siłą Uciekaj, wpisując w podwodny świat zupełnie inne socjologiczne zasady. A gdy wątki z obu części zaczynają się wreszcie łączyć i wydaje się, że doszliśmy do rozwiązania, czeka nas kolejny twist fabularny. A jeśli dodamy do tego przyciągające wzrok ilustracje Piotra Sokołowskiego, to mamy przykład gotowego bestsellera.

Nie da się ukryć, że Miłoszewski jest autorem świadomym, który mądrze przenosi na grunt literatury młodzieżowej znane tropy postapo, tworząc z nich zupełnie oryginalną opowieść - po trosze inicjacyjną, po trosze science fiction, wciągającą, emocjonującą i czytelną dla czytelnika w bardzo różnym wieku. Podczas lektury świetnie będą się bawić zarówno młodsze nastolatki, jak i te u progu dorosłości, a i niejeden dorosły stanie się wielbicielem tej serii (dylogii?). To dobrze napisana, spójna historia, bez zbędnych wątków, za to psychologicznie i socjologicznie ogromnie wiarygodna. Pozostawia czytelnika z poczuciem satysfakcji po lekturze, ale i niezbyt radosną refleksją dotyczącą naszego podejścia do ochrony świata, w którym żyjemy.

Pierwsza część Hydropolis Zygmunta Miłoszewskiego podbiła nasze serca. To ten typ literatury młodzieżowej, który świetnie czyta się, gdy masz lat 13, 17, albo i więcej. A że akcja Uciekaj urwała się w spektakularnym momencie, bardzo czekałam na kontynuację. I oto jestem już po lekturze Hydropolis. Walcz.

Pierwszym zaskoczeniem, jakie zaserwował mi autor, był fakt, że......

🦑 𝐫𝐚𝐭𝐢𝐧𝐠: 𝟑.𝟓/𝟓⭐️

🦑 Drugi tom ma o wiele dojrzalszą fabułę, a autor opisał w nim poważniejsze tematy. Bardzo podobało mi się przedstawienie niektórych dzieciaków z chor0bami i innymi dolegliwościami. Główna bohaterka, Emma, sama cierpi na atopowe zapalenie skóry i jest to jeden z powodów, przez które chowa się przed dziećmi i usuwa w cień. Ale jest też niesamowicie odważna, zawsze pierwsza do działania, więc nic dziwnego, że kiedy w całej kolonii znikają Starsi, czyli ich opiekunowie, Emma chce zrobić wszystko, żeby ona i wszystkie inne dzieci przetrwały.

🦑 Chociaż w tej części historia jest bardziej złożona, a fabuła po prostu bardziej interesująca, to nie do końca polubiłam się z bohaterami. Chyba w tej kwestii zostałam z Elkiem i dziećmi z drugiej kolonii i tylko czekałam, aż będzie o nich jakaś wzmianka. Jednak nadal polecam, bo na końcu dowiadujemy się czegoś mega interesującego, więc na pewno przeczytam III, kończący tom.

🦑 𝐫𝐚𝐭𝐢𝐧𝐠: 𝟑.𝟓/𝟓⭐️

🦑 Drugi tom ma o wiele dojrzalszą fabułę, a autor opisał w nim poważniejsze tematy. Bardzo podobało mi się przedstawienie niektórych dzieciaków z chor0bami i innymi dolegliwościami. Główna bohaterka, Emma, sama cierpi na atopowe zapalenie skóry i jest to jeden z powodów, przez które chowa się przed dziećmi i usuwa w cień. Ale jest też niesamowicie...