Dariusz Bitner

Brudny, duszny, turpistyczny klimat, bardziej chyba jako cel sam w sobie niż dojście do czegoś innego. Splugawiona seksualność, cielesność, kobiecość, co ciekawe prawie bez opisów seksu. Żarcie, mięso, sranie, szczanie, flaki, krew, smród, pierdzenie, tego typu opisy. Literacko dobre, chwilami łamane na bardzo dobre, ale średnio przystępne, autor niewiele ułatwia (fabuła-niefabuła, przeskoki, potok myśli, brak akapitów w ostatnim) i po rozpoznaniu konwencji, trochę jednak nudzi. Nie zmierza do wyraźnej konkluzji. Ciekawe, czy za klimat odpowiada głównie umysł autora, tzn. jego adekwatne obszary, którymi zasila akt twórczy, klimat końca lat 70/pocz.80 w Polsce, czy może artystyczna idea/poza. Czytałem jego "Ptaka" i tam jest jakby wstęp, jeszcze łagodny do smrodu z "Owszem". W każdym razie dobra literatura, ale chyba dla mało kogo i pozostawia niedosyt. Bo i owszem! Mogę czytać opisy srania i pierdzenia, brudu ciał i fantazje o gwałcie czy morderstwie, ale naiwnie liczę, że to nie cel sam w sobie, ale środek do czegoś więcej. Owszem, można by tu wrzucić bezsens, rozpacz, melancholie, przewartościowanie wartości itp., ale to nadużycie, bo z tekstu nie za bardzo spozierają. No, może w jednej mikropowieści wyłazi smutek po kobiecie. Aha, to nie są opowiadania, są zbyt rozwlekłe, złożone, bardziej pasuje to do krótkich powieści (mikropowieści),choć może, przy tej formie i treści, różnica jest bardziej dopowiedziana niż istotna. 7/10 z silnym naciskiem: dla mało kogo.