Dominantę październikowego numeru stanowi „Panichida dla Tadeusza”. Żegnamy nią naszego, zmarłego ostatniego dnia lipca tego roku, redakcyjnego kolegę Tadeusza Komendanta, publikując szesnaście wspomnień osób, z którymi był związany, kilka zdjęć jego, okładek jego książek i legendarnego kota Bambiego. Panichidzie towarzyszy ostatni tekst Tadeusza „Sześć gier”, poświęcony poezji Grzegorza Wróblewskiego, błyskotliwy, przenikliwy, napisany z fantazją i rozmachem, a zarazem precyzyjny, jak to on tylko potrafił.
W prozie fragment powieści „Bez dna” Andrzeja Górnego, który debiutował w „Twórczości” opowiadaniem „Ślub” w 1962 roku. Interesująca próba oddania klimatu końca lat sześćdziesiątych i siedemdziesiatych w skali globu, tu w egzotycznej scenerii powojennego Wietnamu, gdzie Sajgon nosi już nazwę Ho-Chi-Min.
Artur Daniel Liskowacki w eseju „Bratny. Zdrada Kolumba” zastanawia się nad fenomenem zupełnej nieobecności jednego z czołowych, jeśli mierzyć nie rangą artystyczną, ale znaczeniem społecznym i politycznym, pisarzy powojennej Polski – nie tylko PRL, jednego z najpoczytniejszych i najpłodniejszych. I apeluje „Nie zakopujmy Bratnego w niepamięci. Razem z nim zakopiemy i siebie”.
O Donacie Kirschu, jednym z głównych przedstawicieli tak zwanej rewolucji artystycznej, pisze Andrzej Kanclerz, mieszkaniec Tarnowskich Gór, w których upłynęło też dzieciństwo i młodość autora „Liści croatonan”. W zakończeniu eseju „Donat Kirsch ‒ konstruowanie legendy” stwierdza, że postać Donata przypomina mu Artura Rimbauda, „który przestał pisać w wieku dziewiętnastu lat, bo podobnie jak Kirsch wybrał wolność i pieniądze”.
W numerze też czworo poetów. Wiersze Leszka Szarugi, Uty Przyboś i Grzegorza Janusza Ostrowskiego (nie pierwszy raz na tych łamach) oraz Łukasza Michalskiego (po raz pierwszy).
Wąska szpalta jak zawsze, taka sama, ale wciąż inna.