Tańczący Trumniarz

Może nie wszystko było wiarygodne i prawdopodobne, ale w tej serii w ogóle nie o to chodzi. Mamy się dobrze bawić, historia ma przykuwać i trzymać w napięciu i właśnie tak jest. Wspaniała zabawa, świetnie poprowadzona fabuła, mnóstwo plot-twistów. Polecam bardzo.

Może nie wszystko było wiarygodne i prawdopodobne, ale w tej serii w ogóle nie o to chodzi. Mamy się dobrze bawić, historia ma przykuwać i trzymać w napięciu i właśnie tak jest. Wspaniała zabawa, świetnie poprowadzona fabuła, mnóstwo plot-twistów. Polecam bardzo.

Pokaż mimo to

Ojej, byłam gotowa mocno zrugać tę książkę, ale zwroty akcji i rozwiązanie zagadki są tak mocną stroną tej książki, że jestem w zbyt pozytywnym szoku, by zacząć od negatywów.
Pod kątem fabularnym - szukaniem poszlak, tropieniem zabójcy, ciągłymi próbami przechytrzania się nawzajem, aż w końcu przejście do meritum i odsłonięcia wszystkich kart, łącznie z asami w rękawie - jest fenomenalnie. Widziałam opinie, jakoby ta część była gorsza od ,,Kolekcjonera kości". Może w pewnych momentach była ciut nudniejsza, ale nie mogę się podpisać pod tymi zdaniami - książka w dalszym ciągu trzyma poziom, a rozwiązanie zagadki wprawia w osłupienie i mamrotanie pod nosem "co? jak to?". Póki co Jeffery Deaver bardzo mocno trzyma się stołka najlepszego twórcy kryminałów (a przede wszystkim napięcia!) dla mojej osoby. Mało któremu autorowi udaje się do tego stopnia zafascynować mnie kryminałem przez całą książkę, fundując niesamowite przeżycia przez całą książkę, a nie tylko bazując na spektakularnym zakończeniu. Bo choć oczywiście, z takim mamy tu do czynienia, to całość jest równie dobra.
Przechodząc natomiast do tych mniej pochlebnych kwestii, o których muszę wspomnieć - nie przypominam sobie, by bohaterowie, a przede wszystkim mam na myśli Rhyme - był taki irytujący w poprzedniej części. Mam wrażenie, że dialogi samych postaci okropnie kuleją w ,,Tańczącym Trumniarzu". Gdy Rhyme się odzywał miałam przed oczami typowego, starego staruszka z kreskówek, dużo wymachującego rękoma i krzyczącego na nieznośnie dzieciaki z okolicy, a przez to bardzo ciężko patrzeć mi na niego w inny sposób i traktować poważnie. Nie wiem, co tu się stało, ale przez to byłam skłonna o wiele niżej ocenić tę książkę, gdyby nie zakończenie. Opisywanie relacji między postaciami, wszystkimi, choć znów muszę się doczepić zwłaszcza Rhyme'a i Amelii, było bardzo słabe. To, co działo się między tą dwójką było dla mnie dziwnie niekomfortowe i krępujące, a zdarza mi się to bardzo rzadko, nawet nie jestem sobie w stanie przypomnieć, kiedy ostatni raz czułam SKRĘPOWANIE czytając książkę, ale było w ich relacji coś tak niezręcznego, że na samo wspomnienie czuję się dziwnie. Może ciężko jest mi sobie wyobrażać piękną, młodą kobietę z nienawidzącym dzieci, krzykliwym staruszkiem, którym Rhyme teoretycznie nie jest, ale moja wyobraźnia nie jest w stanie przeskoczyć tej bariery.
Niemniej, książka jest naprawdę dobra w aspektach, w których powinna być dobra. Gdyby wymazać z niej parę rzeczy byłoby o wiele lepiej, ale cóż, przynajmniej mogłam sobie trochę ponarzekać. Osobiście serdecznie polecam, ponieważ dla mnie to kawał naprawdę fenomenalnego kryminału, który spełnia moje wszelkie oczekiwania względem tego gatunku!

Ojej, byłam gotowa mocno zrugać tę książkę, ale zwroty akcji i rozwiązanie zagadki są tak mocną stroną tej książki, że jestem w zbyt pozytywnym szoku, by zacząć od negatywów.
Pod kątem fabularnym - szukaniem poszlak, tropieniem zabójcy, ciągłymi próbami przechytrzania się nawzajem, aż w końcu przejście do meritum i odsłonięcia wszystkich kart, łącznie z asami w rękawie -...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Coś czuję, że Pan Deaver może dołączyć do grona moich ulubionych autorów. Świetnie się czyta. Już „Kolekcjoner..” świadczył o tym, że ta seria jest mocna i warta uwagi. „Trumniarz” tylko to potwierdza. Książka naładowana emocjami, jasne, że nieco przesadzona, ale naprawdę trudno się oderwać! Poluję na „Puste krzesło”, muszę wrócić do bohaterów!
Polecam!

Coś czuję, że Pan Deaver może dołączyć do grona moich ulubionych autorów. Świetnie się czyta. Już „Kolekcjoner..” świadczył o tym, że ta seria jest mocna i warta uwagi. „Trumniarz” tylko to potwierdza. Książka naładowana emocjami, jasne, że nieco przesadzona, ale naprawdę trudno się oderwać! Poluję na „Puste krzesło”, muszę wrócić do bohaterów!
Polecam!

Pokaż mimo to

Drugi tom serii z genialnym Lincolnem Rhymem. Tym razem sparaliżowany detektyw na zmianę z zabójcą próbują przewidzieć swoje kolejne kroki. Akcja w pewnym momencie wydała mi się nieco chaotyczna, ale zakończenie jak zwykle wbiło mnie w fotel. Nie mogę nie polecić :)

Drugi tom serii z genialnym Lincolnem Rhymem. Tym razem sparaliżowany detektyw na zmianę z zabójcą próbują przewidzieć swoje kolejne kroki. Akcja w pewnym momencie wydała mi się nieco chaotyczna, ale zakończenie jak zwykle wbiło mnie w fotel. Nie mogę nie polecić :)

Pokaż mimo to

To moje pierwsze spotkanie z autorem.
Zachęcona ekranizacją pierwszej części postanowiłam przeczytać kolejny tom.
Przyznam, że spodziewałam się kryminału a dostałam kawał dobrej sensacji.
Akcja toczy się wartko, występują nagle zwroty, a zakończenie jest zaskakujące.
Na pewno plusem jest postać głównego bohatera, Lincolna, a jedyn minus to techniczne szczegóły związane z obsługą i budową samolotu, ale to akurat wybaczam z racji tematyki

To moje pierwsze spotkanie z autorem.
Zachęcona ekranizacją pierwszej części postanowiłam przeczytać kolejny tom.
Przyznam, że spodziewałam się kryminału a dostałam kawał dobrej sensacji.
Akcja toczy się wartko, występują nagle zwroty, a zakończenie jest zaskakujące.
Na pewno plusem jest postać głównego bohatera, Lincolna, a jedyn minus to techniczne szczegóły związane z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zawyżam nieco ocenę, ponieważ zdaję sobie sprawę z lekkiej przesady całej historii, ale ja bardzo lubię ten typ książek. Szukanie śladów, inteligentne domysły itp. Cała intryga zgrabnie skonstruowana, akcja z początku niemrawa nabiera tempa, aby w końcówce nas zaskoczyć. Taka typowo amerykańska, ale lektura chyba nawet lepsza niż pierwsza część.

Zawyżam nieco ocenę, ponieważ zdaję sobie sprawę z lekkiej przesady całej historii, ale ja bardzo lubię ten typ książek. Szukanie śladów, inteligentne domysły itp. Cała intryga zgrabnie skonstruowana, akcja z początku niemrawa nabiera tempa, aby w końcówce nas zaskoczyć. Taka typowo amerykańska, ale lektura chyba nawet lepsza niż pierwsza część.

Pokaż mimo to

Lincoln Rhyme i Amelia Sachs ścigają zabójcę zwanego Tańczącym Trumniarzem. Trwa wyścig z czasem. Detektyw jest piekielnie inteligentnym facetem, ma świetny zespół, ale zabójca wydaje się krok przed nim.
Wróciłem z pasterki i musiałem skończyć książkę. Deaver mnie zahipnotyzował tą powieścią. Jest jednym z najlepszych o ile nie najlepszym pisarzem thrillerów psychologicznych. „Kolekcjoner kości” był fantastyczny, ale w mojej opinii „Tańczący Trumniarz” jest jeszcze lepszy. Świetny pomysł na fabułę, inny niż w pierwszej części z Lincolnem Rhymem, chociaż też jest seryjny zabójca. Trzyma w napięciu, są zwroty akcji. Bohaterowie są świetnie przedstawieni, Deaver stworzył fantastyczny duet Lincoln Rhyme-Amelia Sachs. Detektyw jest kolejną postacią w literaturze, którą albo uwielbiasz, albo nienawidzisz. Na początku myślałem, że tytuł jest straszniejszy od samej treści, ale w pewnym momencie książka nabiera swojego odpowiedniego klimatu. Czyta się ją fantastycznie, idealna dla miłośników mocniejszej literatury.

Lincoln Rhyme i Amelia Sachs ścigają zabójcę zwanego Tańczącym Trumniarzem. Trwa wyścig z czasem. Detektyw jest piekielnie inteligentnym facetem, ma świetny zespół, ale zabójca wydaje się krok przed nim.
Wróciłem z pasterki i musiałem skończyć książkę. Deaver mnie zahipnotyzował tą powieścią. Jest jednym z najlepszych o ile nie najlepszym pisarzem thrillerów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugi tom serii z Lincolnem Rhymem i drugi bardzo dobry thriller.Wprawdzie początek mało wciągający, ale za to potem zwrot akcji i zaskakujący koniec.Wow, jeżeli dalsze części będą przynajmniej tak dobre jak dwie pierwsze, to chyba będzie jedna z moich ulubionych serii.Autor pisze w sposób ,który wciąga czytelnika w historię, sprawia że razem z bohaterami szukamy śladów czy też wysilamy umysły aby zrozumieć co znaczą lub w jaki sposób je zinterpretować.Normalnie ciężko oderwać się od lektury.

Drugi tom serii z Lincolnem Rhymem i drugi bardzo dobry thriller.Wprawdzie początek mało wciągający, ale za to potem zwrot akcji i zaskakujący koniec.Wow, jeżeli dalsze części będą przynajmniej tak dobre jak dwie pierwsze, to chyba będzie jedna z moich ulubionych serii.Autor pisze w sposób ,który wciąga czytelnika w historię, sprawia że razem z bohaterami szukamy śladów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przez te kilka lat od lektury „Kolekcjonera Kości” zdążyłam zapomnieć jak wciągająca potrafi być proza Deavera. Musiała wprawdzie minąć chwila zanim na dobre zaangażowałam się w „Tańczącego Trumniarza” i po drodze nieco zwątpiłam czy autor zdoła mnie mocniej zaskoczyć, ale nie zmienia to faktu, że po raz kolejny poczułam, że to jest ten typ książek, jakie bardzo lubię. Dużo się dzieje, ale trzeba z uwagą analizować poszczególne elementy, bohaterowie nie są traktowani po macoszemu, a całość intryguje. Nie ma może we mnie takiego zachwytu, jaki wywołał pierwszy tom serii, ale drugie spotkanie z amerykańskim pisarzem uznaję za bardzo udane.

Pełna opinia na K-czyta.pl: http://www.k-czyta.pl/2019/12/jeffery-deaver-tanczacy-trumniarz.html

Przez te kilka lat od lektury „Kolekcjonera Kości” zdążyłam zapomnieć jak wciągająca potrafi być proza Deavera. Musiała wprawdzie minąć chwila zanim na dobre zaangażowałam się w „Tańczącego Trumniarza” i po drodze nieco zwątpiłam czy autor zdoła mnie mocniej zaskoczyć, ale nie zmienia to faktu, że po raz kolejny poczułam, że to jest ten typ książek, jakie bardzo lubię. Dużo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdyby nie to, że książka jest z 1998 dałbym jeszcze niższą ocenę. W latach 90 może to było oryginalne. Głowni bohaterowie irytujący, dla mnie nie do polubienia. Kreowani na superinteligentnych, tylko dlaczego przez ich błędy było tyle ofiar? :) Reszta ich pomocników wciśnięta na siłę (kreowani na legendy wydziału, ale nie mający nic ciekawego to powiedzenia i potulnie spełniający zadania cywila Rhyme'a). Całą historia/intryga przesadnie nieprawdopodobna.

Gdyby nie to, że książka jest z 1998 dałbym jeszcze niższą ocenę. W latach 90 może to było oryginalne. Głowni bohaterowie irytujący, dla mnie nie do polubienia. Kreowani na superinteligentnych, tylko dlaczego przez ich błędy było tyle ofiar? :) Reszta ich pomocników wciśnięta na siłę (kreowani na legendy wydziału, ale nie mający nic ciekawego to powiedzenia i potulnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to