Na ostatniej Wymianie Książek LC w Warszawie udało mi się upolować „Żar” węgierskiego pisarza Sandora Maraiego. To swoista koincydencja, gdyż ten autor od jakiegoś już czasu był w moich planach czytelniczych. O czym jest książka? Powiedzieć, że o wszystkim to tak, jakby nic o niej nie powiedzieć.

Ale już dawno żadna pozycja nie wywarła na mnie aż takiego wrażenia. To dzieło dość krótkie, ma tylko 168 stron, a czytałam je długo, pochylając się z refleksją nad niemalże każdą stroną. Podobno książki znajdują nas w odpowiednim momencie naszego życia. Tak właśnie było tym razem.

Przy okazji ostatnich redakcyjnych zakupów książkowych wybrałam kolejną pozycję tego autora - Siostrę. Na razie przeczytałam zaledwie kilka stron i już wiem, że będzie podobnie jak z „Żarem”. Proza Maraiego wciąga człowieka i nie pozostawia go obojętnym.

Tych, których choć trochę zainteresowałam powyższymi tytułami zostawiam z cytatem z „Siostry”:

To prawda – powiedział i westchnął – że bardzo trudno jest przekazać nasze doświadczenia innym. Owszem może i potrafimy zapisać to, co się zdarzyło, tak jak człowiek umie spisać protokół. Ale opisać to, co było przyczyną wszystkiego, może już być zadaniem bardzo trudnym. Prawie niemożliwym. Współczuję pisarzom.

To mój debiut zarówno w zespole Lubimyczytać.pl, jak również w rubryce „Czytamy w weekend”, więc mam lekką tremę.

W ostatnim czasie cały czas podczytuję najnowszą książkę Magdaleny Grzebałkowskiej (uwielbiam!) – „Komeda. Osobiste życie jazzu”. Wielość faktów, dat i postaci nieco mnie znużyła, więc żeby skupienie wróciło, postanowiłam od tej pozycji na chwilę odpocząć. Żeby było zabawniej, zabrałam się za kolejną biografię. Ten weekend spędzę z lekturą książki Ota Pavel. Pod powierzchnią pióra Aleksandra Kaczorowskiego. Najnowsza pozycja eseisty, biografa takich postaci jak Havel czy Hrabal, to w sumie bardziej opowieść biograficzna o losach syna czeskiego Żyda, Oty – świetnego pisarza i dziennikarza sportowego, obsesyjnego perfekcjonisty, dotkniętego depresją i chorobą psychiczną, która towarzyszyła mu już do ostatnich dni życia. O najbardziej popularnym zbiorze opowiadań Pavla „Śmierć pięknych saren” Mariusz Szczygieł powiedział: To książka, którą od lat kupuję w ilościach hurtowych i rozdaję znajomym. Bo to najbardziej antydepresyjna książka świata.... Jak można pisać o pięknie i szczęściu, gdy jest się postacią tragiczną, mieszkańcem Europy Środkowej XX wieku, dźwigającym brzemię Holocaustu? Na to pytanie spróbuję poszukać odpowiedzi w ten weekend.

Dobiega końca czerwiec, który jest Miesiącem Dumy. W jego czasie organizowane są na całym świecie Parady Równości, odbywają się przeglądy filmów o tematyce LGBTQIA+, trwają festiwale, spotkania, koncerty. Kiedy spojrzałam na swoją listę czerwcowych przeczytanych lub zaczętych lektur i obejrzanych filmów, to okazało się, że świętowałam cały miesiąc! Obejrzałam na Netflixie serial „Queer Eye”, trzeci sezon "You, Me, Her" oraz przecudowny finał "Sense 8" (dwa razy), a w kinie obejrzałam „Twój Simon”. Wczoraj zaś w końcu sięgnęłam po książkę Tamte dni, tamte noce, o której słyszałam same pozytywne opinie - filmu jeszcze nie widziałam, ale niedługo ma wyjść na DVD, więc pewnie szybko to nadrobię.

Książka urzekła mnie od pierwszych zdań. Spodobała mi się ta nieśpieszna narracja, zakochałam się we włoskim klimacie opowieści. Nie mogę się doczekać aż wrócę do domu i zatopię się w lekturze. Myślę, że to idealna lektura na lato: miłość jest? Jest. Włochy są? Są! Piękny język jest? Jest! Czego chcieć więcej?

„Jedna z najważniejszych książek ostatniej dekady w Hiszpanii” i dwie skłócone baskijskie rodziny. Wystarczyło jedno spojrzenie na plakat promocyjny książki Patria i już wiedziałam, że po prostu muszę ją mieć. Komputer, szybkie zamówienie w księgarni internetowej i nerwowe czekanie na przesyłkę. Ogromna radość, przytulanie i niestety miejsce na stosiku koło łóżka. Bo sesja, bo praca licencjacka, bo za gruba na ten czas, gdy tak dużo do roboty. Zawsze było jakie „bo”. Ale skoro praca została już oddana i bezczynnie siedzę czekając na poprawki, to dlaczego nie zagłębić się w duszną atmosferę Kraju Basków? Aramburu podjął się nakreślenia historii dwóch rodzin w trakcie niespokojnych dla Hiszpanii czasów. Chodzi tu oczywiście o działalność terrorystycznej organizacji ETA walczącej o niepodległość Kraju Basków.  A jeśli dodatkowo poleca ją jeden z moich ulubionych pisarzy – Mario Vargas Llosa, to ja mówię „sprawdzam”.

A Wy jak spędzicie najbliższy czas?