Po Księgę sięgnęłam z polecenia. Tło historyczne wydawało mi się ciekawe. Niestety niezbyt przypadła mi do gustu, zbyt melancholijna i leniwa. Końcowy zabieg o charakterze „incepcji” - niezrozumiały; możliwe, że stracił swoją moc i świeżość w przekładzie. Najciekawszymi fragmentami książki były dla mnie te związane z historią emigracji do Francji.

Po Księgę sięgnęłam z polecenia. Tło historyczne wydawało mi się ciekawe. Niestety niezbyt przypadła mi do gustu, zbyt melancholijna i leniwa. Końcowy zabieg o charakterze „incepcji” - niezrozumiały; możliwe, że stracił swoją moc i świeżość w przekładzie. Najciekawszymi fragmentami książki były dla mnie te związane z historią emigracji do Francji.

inna niż większość i trzeba być na tę inność przygotowanym. nie można się tą innością zrazić. Przypomina mi literaturę iberoamerykańską
to bardzo życiowe i pełne życia przeźrocza. Kawałki, które jak w teorii chaosu nie pasują do siebie jednak tworzą całość.
Brzydota miesza się z pięknem. Radość ze smutkiem. Tragizm ze szczęściem.
to opowieść przesycona autentycznym życiem. takim jakie nas spotyka, może spotkać, lub spotkało.
Opowieść mocno porusza i oddziaływuje czy to w tym, że odczuwamy obrzydzenie czy piękno, czy współczucie, litość, śmiech.

inna niż większość i trzeba być na tę inność przygotowanym. nie można się tą innością zrazić. Przypomina mi literaturę iberoamerykańską
to bardzo życiowe i pełne życia przeźrocza. Kawałki, które jak w teorii chaosu nie pasują do siebie jednak tworzą całość.
Brzydota miesza się z pięknem. Radość ze smutkiem. Tragizm ze szczęściem.
to opowieść przesycona autentycznym...

Do lektury tej książki zachęcił mnie tytuł. Liczyłam na to, że w powieści znajdę w interesujący sposób wykorzystany motyw książki. Zapis na skrzydełku okładki zawierał fragment tekstu z którego wynikało, że jedna z postaci ma na imię Książka. Do tej pory nie spotkałam się z takim pomysłem. Gdy na początku powieści zakochany Ilìdio wręcza Adelaide książkę, autor nazwał ją rodzajem śmierci (s. 64). Czyżby zapowiadał się wątek sensacyjny? - miałam nadzieję na ożywienie leniwie toczącej się akcji. Nic bardziej mylnego. Jest to powieść obyczajowa opisująca życie w ubogiej wiosce portugalskiej w latach pięćdziesiątych, a potem losy kilku mieszkańców, którzy szukali lepszego życia we Francji. Prości ludzie, doświadczeni przez los brakiem nie tylko środków do życia, ale także ciepła i miłości rodziców, ciężką pracą zgromadziwszy kapitał, powracają do rodzinnej wioski w latach osiemdziesiątych. Należąc wcześniej do „marginesu tej ubogiej wioski”, po powrocie imponują innym wybudowaniem olbrzymiego domu lub zakupem posiadłości, która dawniej należała do najbogatszej kobiety. Książka bardzo smutna, momentami groteskowa, skłania do refleksji nad problemem emigracji zarobkowej. W książce portugalskiego autora można znaleźć niewielkie „ślady polskie”. Peixoto pisząc o emigrantach w Paryżu wspomina także Polaków, wymieniając ich wśród innych nacji, które spotkać można w stolicy Francji. Wśród trudnych do wymowy nazwisk pisarzy wskazuje jedną ze współczesnych polskich pisarek. Powieść dla mnie znacznie ciekawsza w drugiej połowie. Motyw książki wykorzystany w oryginalny sposób. Moim zdaniem to lektura dla czytelnika dojrzałego, lubiącego snuć refleksje na temat ludzkich losów.

Do lektury tej książki zachęcił mnie tytuł. Liczyłam na to, że w powieści znajdę w interesujący sposób wykorzystany motyw książki. Zapis na skrzydełku okładki zawierał fragment tekstu z którego wynikało, że jedna z postaci ma na imię Książka. Do tej pory nie spotkałam się z takim pomysłem. Gdy na początku powieści zakochany Ilìdio wręcza Adelaide książkę, autor nazwał ją...

To nie jest książka, która wciąga bez reszty, ale która leniwie się toczy. Jest jednak coś takiego w postaciach, że chce się je poznać, iść z nimi do końca. I czasem szeroko otwierać oczy ze zdumienia.

To nie jest książka, która wciąga bez reszty, ale która leniwie się toczy. Jest jednak coś takiego w postaciach, że chce się je poznać, iść z nimi do końca. I czasem szeroko otwierać oczy ze zdumienia.

Wspaniała - melancholijna i przejmująca. Czytanie tej powieści sprawiło mi niekłamaną przyjemność porównywalną do tej odczuwalnej podczas słuchania fado. Lubię wracać do tej książki...

Wspaniała - melancholijna i przejmująca. Czytanie tej powieści sprawiło mi niekłamaną przyjemność porównywalną do tej odczuwalnej podczas słuchania fado. Lubię wracać do tej książki...