Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Potworem rodzisz się albo stajesz” to książka, w której dużo zaczerpnięto od „Igrzysk śmierci” Suzanne Collins (mamy areny, mamy bezwzględnego dyktatora, podział na swego rodzaju dystrykty, jest i walka na życie i śmierć) oraz „Wyścigu śmierci” Maggie Stiefvater (jest wyścig, w którym nagroda jest wysoka, są magiczne stworzenia, które biorą w nim także udział). Czy jednak przeszkadzało mi to? Nie. Bo historia Koral sama w sobie jest ciekawa.

Główna bohaterka to odważna, pewna siebie i niezwykle zdeterminowana osoba. Uwielbiam relację Koral z jej młodszą siostrą (cóż, tu kolejne porównanie do „Igrzysk śmierci”), dla której nastolatka zrobi wszystko. Za to robiło się niezwykle smutno, gdy czytało się o jej stosunkach z rodzicami. Rodzicami, którzy całą odpowiedzialność za losy rodziny zrzucają na barki młodej dziewczyny i jej niewiele starszego brata. Rodzicami, którzy nie wspierają swoich dzieci.

Świat przedstawiony w powieści jest niezwykle barwny i zarazem niebezpieczny. Niektórych rzeczy dotyczących tego świata trzeba się domyśleć, ale przychodzi to naprawdę z łatwością, gdyż jest dużo wskazówek. Autorka miała również ciekawy pomysł na wykreowanie morskich stworów. „Potworem rodzisz się albo stajesz” to powieść wypełniona akcją. Jednak momentami dzieje się na tyle dużo, że
jest chaotycznie.

Tanvi Berwah w swojej książce porusza niezwykle interesującą kwestię. Ludzie często określają mianem potworów inne stworzenia, ale koniec końców sami się nimi okazują.

Niestety, rozczarowało mnie zakończenie. Jak dla mnie jest ono zbyt otwarte, pozostało za dużo pytań bez odpowiedzi. Autorka po prostu zostawiła sobie furtkę do kontynuacji.

Czy polecam? Tak. Mimo pewnych niedociągnięć i sporych inspiracji bawiłam się dobrze przy tej lekturze.

„Potworem rodzisz się albo stajesz” to książka, w której dużo zaczerpnięto od „Igrzysk śmierci” Suzanne Collins (mamy areny, mamy bezwzględnego dyktatora, podział na swego rodzaju dystrykty, jest i walka na życie i śmierć) oraz „Wyścigu śmierci” Maggie Stiefvater (jest wyścig, w którym nagroda jest wysoka, są magiczne stworzenia, które biorą w nim także udział). Czy jednak...

Pomimo tego, że pierwszy tom przeczytałam niedawno, to niestety sporo rzeczy uciekło mi już z pamięci, przez co ciężko było mi się skupić na lekturze. Dopiero po parunastu stronach wszystko poukładało mi się w głowie.

Bri to silna postać, staje się także coraz bardziej pewna siebie i powoli zaczyna akceptować to, kim jest, a także swoje moce. To postacie w tej powieści są jej największym plusem. Zdeterminowane, by osiągnąć swój cel, zdolne do poświęceń dla swoich najbliższych.

W „This Wicked Fate. Przeklęte przeznaczenie” praktycznie nic się nie dzieje, a fabuła jest niezwykle prostolinijna. Tylko ostatnich 50 stron mnie zaciekawiło. Tom pierwszy był zdecydowanie lepszy – było więcej intryg, więcej tajemnic do rozwiązania. Tutaj niestety szło wszystko przewidzieć. Miałam wrażenie, że to, co najciekawsze autorka napisała w poprzedniej części, a tutaj po prostu nie pozostało jej już nic. Bo około 3/4 książki to tylko gadanie bohaterów na temat poszukiwań. Jest mi niezwykle przykro, że tak zakończyła się moja przygoda z tą historią. Jak dla mnie miała ona ogromny potencjał, a został on zmarnowany.

Styl pisania Kalynn Bayron jest niezwykle przyjemny i dzięki temu książkę czyta się niezwykle szybko. Na duży plus zasługuje w tej książce poruszanie wątków greckiej mitologii oraz magia roślin. Jest to zdecydowanie książka dla młodszej młodzieży i myślę, że tam znajdzie sporo fanów.

Pomimo tego, że pierwszy tom przeczytałam niedawno, to niestety sporo rzeczy uciekło mi już z pamięci, przez co ciężko było mi się skupić na lekturze. Dopiero po parunastu stronach wszystko poukładało mi się w głowie.

Bri to silna postać, staje się także coraz bardziej pewna siebie i powoli zaczyna akceptować to, kim jest, a także swoje moce. To postacie w tej powieści są...

Mimo lekkiego rozczarowania jakim było „Cinderella Is Dead”, postanowiłam sięgnąć po kolejną powieść Kalynn Bayron.

„This Posion Heart. Zatrute serce” to tak naprawdę wstęp do drugiego tomu. Historia Briseis rozwija się powoli. Krok po korku czytelnik wraz z bohaterką odkrywa jej moce, a także to skąd dziewczyna pochodzi. Akcja pojawia się dopiero pod koniec powieści. Podobał mi się świat wykreowany przez autorkę – moc, jaką posiada główna bohaterka jest intrygująca – każdy kwiat, każde drzewa reaguje na obecność Briseis, przez co często dziewczyna popada w kłopoty, a jej przyjaciółki się od niej odsunęły. Nastolatka jest niezwykle rezolutna i śmiało idzie ją polubić.

Niektóre zwroty w fabule można było z łatwością przewidzieć. Jednak tym, co najbardziej irytowało mnie, to ciągłe podkreślanie w wypowiedziach bohaterów koloru skóry – białoskóra Królewna Śnieżka, czarnoskóra czarownica – nie rozumiem tego, w poprzedniej książce tej autorki tego nie było. Pojawia się tu także romans wlw, ale jest on niezwykle delikatny, nie dominuje on powieści.

Jest to powieść, którą czyta się niezwykle szybko dzięki lekkiemu językowi. Wymienione przeze mnie minusy nie spowodowały, że chciałam odłożyć książkę, bo historia była intrygująca i jestem ciekawa, jak potoczą się dalsze losy Briseis.

Mimo lekkiego rozczarowania jakim było „Cinderella Is Dead”, postanowiłam sięgnąć po kolejną powieść Kalynn Bayron.

„This Posion Heart. Zatrute serce” to tak naprawdę wstęp do drugiego tomu. Historia Briseis rozwija się powoli. Krok po korku czytelnik wraz z bohaterką odkrywa jej moce, a także to skąd dziewczyna pochodzi. Akcja pojawia się dopiero pod koniec powieści....