Kalynn Bayron

Miłe zaskoczenie. Kupiłam książkę trochę z przypadku, bo przewijała się gdzieś na booktokach, booktubie i chyba mignęła mi gdzieś jeszcze. Wprawdzie nieco wyrosłam już z YA, ale opis mnie zainteresował, więc zaryzykowałam. Największą zaletą tej książki są bohaterowie. Briseis, główna bohaterka ma siedemnaście lat i może nie do końca typowe problemy nastolatki w jej wieku. Mimo to próbuje sobie radzić ze swoim życiem, przyjaźniami i dziwnościami, które ją otaczają. Jest naprawdę sympatyczną siedemnastolatką, mającą sympatyczną rodzinę. Jej dwie mamy, Mama i Mo, są doskonałą kombinacją ciepła, opiekuńczości bez nadopiekuńczości i tej odrobiny krindżu, o który mogą nas przyprawić tylko rodzice. Tempo książki nie jest powalające, ale akcja wytrwale posuwa się do przodu. Opisy są nienachalne, ale wystarczają do wyobrażenia sobie świata. Sam pomysł z mocą, którą dysponuje Bri może nie jest niespotykany, ale poprowadzony w wystarczająco ciekawy sposób. Podobały mi się zwłaszcza opisy kwiatów, które "wchodziły" w drogę Bri, nie tylko miały kształt i kolor, ale też zapach i dźwięk. Jeśli chodzi o wady, niektórym może nie przypaść do gustu spokojne tempo. Mnie ono nie przeszkadzało tak bardzo, bo polubiłam się z bohaterami, ale może to nie być dla każdego. Samo zakończenie też moim zdaniem okazało się ciut płaskie, autorce nie do końca udało się sprawnie rozrzucić tropy i podpowiedzi w fabule, przez co samo ujawnienie się głównego złego wydawało się ciut wymuszone. Brakowało mi też pewnego dramatyzmu i emocji w scenach, które w gruncie rzeczy powinny być straszne i bolesne. Może to po prostu kwestia gatunku. Jak wspomniałam, trochę już wyrosłam z YA. Ogólnie jest bardzo dobrze. Lekkie, niezobowiązujące czytadło na poprawę humoru. Chętnie sięgnę po drugą część.