Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wojna Pustych Tronów, o której czytaliśmy w trylogii „Więzień Oswobodzony”, dobiegła końca, a ci, co przeżyli, powrócili do swych domów. No, może niezupełnie wszyscy... Ok, teraz jest dobry moment, aby przerwać czytanie niniejszego tekstu, o ile nie znacie jeszcze, a chcielibyście poznać wspomnianą przeze mnie trylogię. A zatem części z Was mówię: do zobaczenia, a resztę zapraszam na pogawędkę o „Kompanii Cieni” - czwartym tomie cyklu high fantasy „Kronika Szarego Człowieka”...

No, właśnie po wojnie nie wszystkim dane jest wrócić do normalności. Chociaż stary porządek, z pewnymi modyfikacjami, ale jednak, ponownie zagościł w Hildorien, to jednak stare problemy pozostały niezmienne, a to dlatego, że ludzie nie zmienili się ani trochę. Nadal kierują nimi chciwość, chore ambicje, pragnienie zemsty lub kontroli nad innymi.

Po wojnie, Cesarstwo zaczyna kontrolować cały kontynent. Przydzieleni władcom poszczególnych królestw kuratorzy, są niczym innym jak marionetkami w rękach, czy raczej w umyśle Winraela - byłego generała Sauty, który zapragnął władzy absolutnej. Tymczasem nie wszystkim królom taki układ się podoba i chcą wybić się na niezależność. Niezależności pragnie też pewien komes z jednego z Trójstruży, który nie tylko chce oderwać się od Cesarstwa, ale i przejąć władzę w całym regionie. I właśnie na tym niewielkim skrawku Hildorien skupia się znaczna część fabuły „Kompanii Cieni”, a także na poszukiwaniach Yurgosa, który po sfingowaniu własnej śmierci ukrywa się, chroniąc jednocześnie prawowitego następcę tronu Cesarstwa, a tego z kolei - jak wiemy z poprzednich części - Winrael pragnie zgładzić. Tymczasem w lasach Hildorien budzą się upiory i wilkołaki, a to nie wróży niczego dobrego dla zmęczonych wojną mieszkańców królestw.

W „Kompanii Cieni” wiele się dzieje i nie ma czasu na nudę. Dynamika tej powieści znacznie odbiega od poprzednich części cyklu „Kronika Szarego Człowieka”. To 400 stron niemalże nieprzerwanej akcji i pierwsze co rzuca się w oczy, to znacznie dojrzalszy styl Przemka Dudy. Widać, Autor nabrał doświadczenia i wyraźnie rozwinął się jako Pisarz. To mnie zawsze cieszy, gdy widzę, że artysta nie stoi w miejscu, ani – co byłoby znacznie gorsze – nie cofa się, a prze do przodu, szlifując swój warsztat. W „Kompanii Cieni” myśli, a co za tym idzie, zdania są bardziej zwięzłe, sceny krótsze, a to znacząco zmienia rytm powieści. Zmienia na lepsze. Poza tym znalazłem tu wszystko to, co polubiłem w poprzednich tomach. Są nietuzinkowi bohaterowie, są intrygi, jest magia, a obok dobrze mi znanych postaci, pojawiają się nowe, niemniej intrygujące, jak choćby komesa Erfilia z Trójstróża, która jest twardą, bezpośrednią babką nie dającą sobie wejść na głowę w tym męskim świecie politycznych gierek i dwulicowości tzw. "sojuszników".

Wątki zapoczątkowane w kolejnych tomach „Więźnia Oswobodzonego” oczywiście mają tu swoją kontynuację, ale musicie też wiedzieć, że pojawiają się zupełnie nowe. Trójstróże to jeden z nich, ale na scenę wchodzą również istoty, które mocno namieszają w życiu bohaterów. Tajemnicze upiory ścigające kolejnych posiadaczy medalionów, dzięki którym Winrael może przejmować umysły oraz ciała ich dysponentów, to kolejny nowy wątek wzbudzający moją ciekawość. Jest tu sporo tajemnic i znaków zapytania, bowiem skąd tak naprawdę pochodzą tajemnicze istoty i dlaczego właśnie teraz pojawiły się w Hildorien? Pytań w czasie lektury pojawiło się znacznie więcej, ale między innymi one - te pytanie - sprawiły, że nie mogłem oderwać się od lektury. Kurczę, to jest naprawdę świetnie napisana powieść, a Przemek Duda wyrasta na pisarza rangi Sapkowskiego. I oby tak dalej!

Świetnie, że za całość zabrało się Wydawnictwo Planeta Czytelnika. Uwielbiam ich książki, również pod względem wizualnym. Teraz, dzięki drugiemu wydaniu, cała Kronika Szarego Człowieka doczekała się nie tylko poprawionej wersji tekstów, ale i zupełnie nowej szaty graficznej, która – jakby powiedział Mr.Krycha – „rooobi wrażenieee”.

Wszystko to składa się na pozycje, które polecam Wam z wielką przyjemnością. Piszę w liczbie mnogiej, bowiem „Kompania Cieni”, to jednak część większej całości, a zatem, aby zrozumieć wszystkie wydarzenia tu opisane, a także relacje między konkretnymi bohaterami, niezbędna jest znajomość poprzednich tomów, które również warto przeczytać, do czego Was zachęcam. Ale skoro dobrnęliście do tego momentu, to pewnie trylogię macie już za sobą. Bo macie, prawda? Mam taką nadzieję. 😊

mroczne-strony.blogspot.com

Wojna Pustych Tronów, o której czytaliśmy w trylogii „Więzień Oswobodzony”, dobiegła końca, a ci, co przeżyli, powrócili do swych domów. No, może niezupełnie wszyscy... Ok, teraz jest dobry moment, aby przerwać czytanie niniejszego tekstu, o ile nie znacie jeszcze, a chcielibyście poznać wspomnianą przeze mnie trylogię. A zatem części z Was mówię: do zobaczenia, a resztę...

Pora na ostatni akt Wojny Pustych Tronów. Podobnie jak przy recenzji drugiego tomu „Więźnia Oswobodzonego”, tak i tutaj, wspomnę, że jeżeli nie czytaliście poprzednich części, a macie w planach, to poniższy tekst zostawcie sobie na później...

Ok, skoro pozostali już tylko zainteresowani, to możemy jechać dalej. A zatem... Wojna Pustych Tronów, która rozgorzała w pierwszym tomie „Więźnia Oswobodzonego” i była kontynuowana w tomie drugim, zmierza ku końcowi. Wydaje się, że Winrael wypłynął w swoich imperialnych zakusach na szerokie wody, bowiem zmierza do całkowitego zjednoczenia całego Hildorien i podporządkowania go Cesarstwu czyli, tak de facto, sobie. To nie podoba się części wpływowych grafów, w tym, jeszcze do niedawna, sojusznikom dawnego generała Sauty, którzy zawiązują spisek przeciwko władcy. Tymczasem Aren-Aria - państwo na północy Hildorien - szykuje się do ostatecznej bitwy. Rządzone przez Kruka, zamienia się w twierdzę gotową do długotrwałego oblężenia. Na całym kontynencie zawiązywane są i zrywane kolejne sojusze, a dworskie intrygi przeplatają się z dramatem zwykłych ludzi uwikłanych w konflikt możnych tej części Świata...

„Drogi donikąd” to wielki finał świetnie napisanej, epickiej trylogii fantasy, w której bohaterskie czyny przeplatają się z tchórzowskimi zagrywkami, a drogi ludzi honoru i zdrajców wielokrotnie się przecinają. Przemysław Duda zamyka jeden z etapów w dziejach Hildorien, ale, spokojnie, nie jest to zamknięcie całej historii. Ta będzie kontynuowana w kolejnych tomach. Jednak teraz skupmy się na „Drogach donikąd”, gdzie akcja galopuje niczym koń królewskiego posłańca po Długim Trakcie. Powieść obfituje w zwroty akcji, a Przemek wielokrotnie pokazuje, że w jego opowieści wszystko może się zdarzyć, a Ty - Drogi Czytelniku - niczego nie możesz być pewny.

„Drogi donikąd”, choć domykają wiele tematów i wiele wyjaśniają, wciąż pozostają otwartą opowieścią. Nic dziwnego, skoro cykl „Kronika Szarego Człowieka” został zaplanowana na siedem tomów. Jesteśmy więc prawie w połowie drogi, choć już teraz widać, że bynajmniej nie jest to droga donikąd. Przemek Duda doskonale wie, co nam chce opowiedzieć i konsekwentnie odkrywa świat Hildorien, który zrodził się w głowie faceta o niepohamowanej wyobraźni. Przy czym Przemek potrafi te zrodzone w głowie obrazy/sceny, przelać na papier, a to - jak pokazuje historia literatury - nie zawsze idzie w parze z wyobraźnią. Jednak Przemysław Duda daje radę, kreśląc swoją opowieść, swój autorski świat z rozmachem godnym mistrzów gatunku zaczynając od Martina, Tolkiena, a na Sapkowskim kończąc. Cała czwórka mogłaby zapozować razem do zdjęcia... No dobra, z Tolkienem byłby problem, bo nie żyje, ale wiecie o co mi chodzi. ;)

Zarówno „Drogi donikąd”, jak i poprzednie części trylogii, mają wszystkie cechy dobrej high fantasy. Jest tu magia, polityczne intrygi, walka o władzę, a także mnogość ciekawych postaci (nie tylko ludzkich), które mają swoje dobre i złe strony, popełniają błędy, czasami robią głupstwa, czasami dają się podejść, a innym razem dzieje się wręcz odwrotnie i właśnie to sprawia, że są tak cholernie prawdziwe. Dlatego też polecam Wam cały cykl "Kroniki Szarego Człowieka". Warto sięgnąć po tę opowieść i pozwolić jej się porwać.

mroczne-strony.blogspot.com

Pora na ostatni akt Wojny Pustych Tronów. Podobnie jak przy recenzji drugiego tomu „Więźnia Oswobodzonego”, tak i tutaj, wspomnę, że jeżeli nie czytaliście poprzednich części, a macie w planach, to poniższy tekst zostawcie sobie na później...

Ok, skoro pozostali już tylko zainteresowani, to możemy jechać dalej. A zatem... Wojna Pustych Tronów, która rozgorzała w pierwszym...

Dobra, tak dla jasności: „Pięć pustych tronów”, to drugi tom trylogii „Więzień Oswobodzony”, a zatem, jeśli nie czytaliście pierwszej części, a macie taki zamiar, odpuście sobie niniejszy tekst. Spokojnie, nie ucieknie, jak nadrobicie zaległości, w każdej chwili możecie tu wrócić. Ok, skoro wszystko już jasne, to zaczynamy...

Drugi tom „Więźnia Oswobodzonego” zaczyna się od spotkania z Czarodziejem, który od dawna nie żyje. Po swojej fizycznej śmierci jego dusza, jaźń czy jakkolwiek to nazwiemy, trafia do dziwnego miejsca zawieszonego między... światami? wymiarami? Coś takiego. W tym samym dziwnym miejscu jest również Merydara, którego poznaliśmy w pierwszym tomie "Kroniki Szarego Człowieka". Merydar, choć oficjalnie uchodzi za kapłana, tak naprawdę jest prastarą istotą równą Czarodziejowi. Pierwszy rozdział „Pięciu Pustych Tronów” jest bardzo tajemniczy, ale z drugiej strony co nieco nam wyjaśnia. A potem... Potem wraz z Merydarem wracamy do wciąż ogarniętego wojną Hildorien. Po ucieczce z Aren-Din, królowa Sarephia oraz jej towarzysze cały czas przemieszczają się. Dołącza do nich Merydar i wspólnie zmierzają do stolicy Cesarstwa Adragov, gdzie przebywa Winrael – dawny generał podbitej Sauty. Tymczasem Winrael po tym jak objął stanowisko arcygrafa, coraz pewniej odnajduje się w pałacowych intrygach i knowaniach. Jak się okazuje i tutaj, podobnie jak w armii, musi być świetnym strategiem, zwłaszcza, gdy za przeciwnika ma przedwieczną istotę, która sama siebie nazywa Więźniem Oswobodzonym. Problem w tym, że w arcygrafie stopniowo zachodzi wewnętrzna przemiana i wydaje się, że nie na lepsze. Czy polityka tak wpływa na Winraela czy może winny jest Więzień?

„Pięć Pustych Tronów”, przynosi nam kolejne znaki zapytania. To czas niepewności i wciąż wyraźnych napięć oraz upadków ostatnich władców krajów Hildorien. Gdy w Aren-Arii władzę przejmuje Kruk, a Cesarstwo Filiana traci Cesarza, dla mnie stało się jasne, że plan istoty, która sama siebie nazwała Więźniem Oswobodzonym, idzie według jego zamierzeń. Ale „Pięć Pustych Tronów” to - takie odniosłem wrażenie - również opowieść o poszukiwaniu siebie i o tym, że nie wszystkie podjęte decyzje są słuszne, a ich konsekwencje bywają bardzo bolesne, zwłaszcza dla osób postronnych. Przemek Duda, niczym George R.R. Martin, nie bierze jeńców i udowadnia, że w jego historii każdy może paść trupem, a granica między dobrem a złem jest równie cienka co ściany z karton-gipsu.

Po bardzo emocjonującym pierwszym tomie, w drugim te emocje nieco opadają. Mamy tu sporo scen pałacowych, w których toczy się wielka polityka, ze swoimi kłamstwami, grą pozorów, zawieraniem sojuszy i knowaniem przeciwko innym. Z drugiej strony Przemysław Duda puszcza kolejne oko do fanów Tolkiena, serwując im pełną przygód wędrówkę królowej Seraphii i jej towarzyszy. Ta wędrówka przypomniała mi wyprawę Drużyny Pierścienia. Ta ekspedycja ma szalenie istotną rolę w całej intrydze i może odmienić losy wielu ludzi i istot,

„Pięć Pustych Tronów” to magia, political fiction i epicka fantasy w najczystszym wydaniu. Przemysław Duda doskonale wie jaką historię chce nam opowiedzieć i jest w tym konsekwentny. Cykl „Kronika Szarego Człowieka” to wielowątkowa opowieść napisana z rozmachem, z całkiem sporą ilością bohaterów, których jednak Autor prowadzi pewnie, niczym doświadczony woźnica swoje konie.

Choć dynamika „Pięciu Pustych Tronów” trochę różni się od „Mieczy i słów”, to jednak tym, którym już wcześniej spodobała się opowieść o Hildorien, nie powinni czuć się zawiedzeni. Ja nie byłem i polecam Wam skusić się na tę przygodę.

mroczne-strony.blogspot.com

Dobra, tak dla jasności: „Pięć pustych tronów”, to drugi tom trylogii „Więzień Oswobodzony”, a zatem, jeśli nie czytaliście pierwszej części, a macie taki zamiar, odpuście sobie niniejszy tekst. Spokojnie, nie ucieknie, jak nadrobicie zaległości, w każdej chwili możecie tu wrócić. Ok, skoro wszystko już jasne, to zaczynamy...

Drugi tom „Więźnia Oswobodzonego” zaczyna się...

Wampiry... Stwory, które zyskały rozgłos i popularność dzięki Bramowi Stokerowi. Nie wiem czy zależało im na sławie; czy mówią teraz "dzięki, Bram", czy może "niech ci diabły dupsko przypiekają"? Tak czy inaczej, pomimo 125 lat, które upłynęły od premiery kultowej Draculi, wampiry wydają się wciąż bardzo aktywne zarówno w literaturze, jak i filmie. Tak do końca nie rozumiem fenomenu krwiopijców, ale też nie muszę wszystkiego ogarniać, co nie? Mnie wampiry nigdy do siebie nie przekonały, ale jako łowca dobrych historii nie stronię od takich, w których te istoty pojawiają się. Lubię, gdy twórcy wychodzą poza wytarte schematy, schodzą z wydeptanych szlaków. Dzięki temu jest szansa, że dostaniemy coś nowego, świeżego i po prostu dobrego. Czasami się nie udaje i czuję rozczarowanie. Tak było w przypadku Poradnika zabójców wampirów klubu książki z południa bardzo lubianego przeze mnie Gready'ego Hendrixa, ale już Twierdza F. Paula Wilsona, Miasteczko Salem Stephena Kinga czy wreszcie NOS4A2 Joe Hilla, to były dla mnie przyjemne, pozytywne zaskoczenia. Gdy jakiś czas temu w ręce wpadło mi Delirium debiutującego tą powieścią Jarosława Dobrowolskiego, nie wiedziałem czego się spodziewać. Miałem pewne obawy, ale jednocześnie chciałem wierzyć, że będzie co najmniej spoko - wiecie, zgodnie z życiową filozofią Jacka Reachera: "licz na najlepsze, szykuj się na najgorsze". Z takim nastawieniem siadałem do lektury, choć po przeczytaniu opowiadania Ona o dwóch duszach autorstwa Dobrowolskiego, które trafiło do antologii Tryzna, byłem nastrojony mocno pozytywnie. I jak się miało wkrótce okazać, to było dobre podejście.

Do malutkiej wsi Jagniątkowo, gdzieś w Bieszczadach, wprowadza się Konrad Harkov - wampir, który targany wyrzutami sumienia nie chce już dziabać ludzi po szyjach. Kupuje więc dom na wzgórzu i zaszywa się tam, topiąc głód krwi w alkoholu. Kilka miesięcy później dochodzi do wypadku samochodowego, w którym ranna zostaje Marta. Kraksa z udziałem sarny i auta ma miejsce w środku lasu i w nocy. Ranną i jej synka znajduje Borys - właściciel okolicznej knajpy, a do tego leśny włóczykij, który zawozi poszkodowaną do... Konrada. Dlaczego do niego? Bowiem w Jagniątkowie rozniosła się wieść, że nowy mieszkaniec wioski jest lekarzem. Tak krzyżują się ścieżki Harhova, Borysa i Marty, i tak zostaje zakłócony spokój tego pierwszego. Jak ma się wkrótce okazać, wypadek w lesie pociągnie za sobą lawinę zdarzeń, a w spokojnych lasach pogranicza zagości chaos i pradawne siły, które właśnie budzą się z długiego snu.

Delirium, to zupełnie nowa opowieść o wampirach; świeża, z dodatkiem rodzimego folkloru i mitologii słowiańskiej, pełna barwnych i ciekawych postaci, z głównym bohaterem na czele. Bohater-krwiopijca nie jest w literaturze niczym nowym, ale ten wampir - wampir Konrad - kąsa inaczej. Jarosław Dobrowolski stworzył bowiem potwora ze skrupułami, wyrzutami sumienia i czymś będącym zarysem kodeksu moralnego. Mógłbym nawet zaryzykować porównanie, że Konrad Harkov, jest trochę jak seryjny morderca Dexter Morgan, choć wampir siłą rzeczy ma znacznie więcej do powiedzenia, chociażby przez kilkusetletni bagaż doświadczeń. Również miejsce akcji odkrywa w Delirium szalenie ważną rolę. Bieszczady nie od dziś są uznawane za miejsce niezwykle klimatyczne, pełne magii, ale i wzbudzające grozę. Autor wydaje się zdawać z tego sprawę i wykorzystuje to na potrzeby fabuły. Robi to w sposób swobodny, wręcz naturalny. Mamy tu więc zapierające dech w piersi opisy starych lasów, które kryją wiele tajemnic. Mamy góry, leśne strumienie, ukryte wśród drzew kryjówki, dziką zwierzynę i kłusowników oraz przemytników kursujących między Ukrainą a Polską.

W Delirium pojawiają się także zmiennokształtni, są też prastare demony i całkiem ludzkie potwory o zgniłych duszach i przetrąconej moralności. Dobrowolski serwuje nam ciekawą i wciągającą opowieść ze sporą dawką grozy i przygody; pełną tajemnic, niedopowiedzeń, znaków zapytania i zwrotów akcji. Na samym początku trochę się obawiałem, że to będzie część większej całości. Jak Nowy dom na wyrębach Stefana Dardy, którego fabuła nagle urywa się, a Ty musisz sięgnąć po kolejny tom, aby dowiedzieć się co jest dalej. Tutaj nie ma takiego problemu. Delirium stanowi zamkniętą opowieść, choć ma oczywiście kilka uchylonych furtek.

Kończąc pomału, muszę to powiedzieć: dobrze bawiłem się, czytając Delirium. To świetnie skrojona literatura rozrywkowa, napisała z lekkością, której mógłby pozazdrościć niejeden pisarz z dużo większym dorobkiem. Podobał mi się rytm tej powieści, dialogi oraz poczucie humoru Autora. Całość wyszła bardzo dobrze. A skoro czytając Delirium miło spędziłem czas, to życząc Wam tego samego, zachęcam do lektury debiutanckiej powieści Jarosława Dobrowolskiego. Zachęcam, polecam i czekam na drugi tom.

| mroczne-strony.blogspot.com

Wampiry... Stwory, które zyskały rozgłos i popularność dzięki Bramowi Stokerowi. Nie wiem czy zależało im na sławie; czy mówią teraz "dzięki, Bram", czy może "niech ci diabły dupsko przypiekają"? Tak czy inaczej, pomimo 125 lat, które upłynęły od premiery kultowej Draculi, wampiry wydają się wciąż bardzo aktywne zarówno w literaturze, jak i filmie. Tak do końca nie rozumiem...

Śmierć nad jeziorem, zabierze Was do fikcyjnego miasteczka Mroczyce, do którego po dziesięciu latach wraca Weronika. Nie, to nie jest podróż sentymentalna, Wera musi ostatecznie pozamykać sprawy spadkowe i wspólnie z siostrą sprzedać dom po matce. Najpierw jednak odwiedza starą przyjaciółkę i byłego chłopaka, który prowadzi piekarnię odziedziczoną po babci. Na skutek pewnych okoliczności Weronika zatrzymuje się właśnie u niego. Pierwszą noc spędzają na wspominaniu dawnych, wspólnie spędzonych lat, a nazajutrz senne dotychczas miasteczko obiega porażająca wieść o śmierci lokalnego pijaczka. Tak się składa, że ów pijaczek jest ojcem Weroniki i wkrótce okazuje się, że przypadkowe utonięcie, nie było utonięciem i nie miało w sobie nic z przypadku. Stary menel został ukatrupiony, a Wera szybko staje się główną podejrzaną...

Kiedy Autorka wspominała mi, że Jej powieść, to kryminał obyczajowy, pomyślałem sobie: oho, będzie romansidło. I nie ukrywam, że wówczas trochę gębę skrzywiłem. I choć w Śmierci nad jeziorem faktycznie pojawia się wątek - nazwijmy go umownie - romantyczny, to jednak spokojnie, nie jest to Danielle Steel czy inny Nicolas Sparks. Tej powieści znacznie bliżej do np. Sagi o Fjallbace. I podobnie jak Camilla Lackberg, tak i Malwina A. Tylewicz porusza ważne tematy społeczne, jak choćby przemoc rodzinna. Ale Śmierć nad jeziorem, to także powieść o błędnych decyzjach i tajemnicach, które gniją i psują życie.

Myślę, że warto też wspomnieć o główniej bohaterce i samej kryminalnej intrydze. Weronika jest całkiem nieźle napisana. Ma kobitka osobowość, przeszłość, no i niejeden sekret w zanadrzu, co powinno Wam się spodobać. Ponadto Werkę po prostu da się lubić, co - jeśli chodzi o główną postać w książce - jest dla mnie bardzo istotne. Nie ma nic gorszego, jak od pierwszych stron życzyć rychłej śmierci komuś, kto nie dość, że dotrwa do strony ostatniej, to jeszcze skurkowaniec przeżyje. 😉 W Śmierci nad jeziorem na szczęście nie miałem takich rozterek, bo Werka to po prostu fajna "dzieucha". Co do samej sprawy kryminalnej... Dla takiego starego gatunkowego wyjadacza jak ja, niestety była przewidywalna, ale to nie odebrało mi radości czytania. Może dlatego, że Malwina A. Tylewicz, operuje przyjemnym w odbiorze stylem? Czuć lekkość bijącą z każdej strony; lekkość, której często brakuje debiutantom, a także sprawne posługiwanie się słowem, z czym niektórzy młodzi Twórcy też miewają problemy.

Śmierć nad jeziorem, to kawał dobrej opowieści. I choć książka, przez tę swoją "obyczajowość" może uchodzić za literaturę kobiecą, to jednak, spokojnie panowie, Wy też znajdziecie tu coś dla siebie. Na szczęście Malwina A. Tylewicz nie epatuje naiwną uczuciowością, wręcz przeciwnie - odniosłem wrażenie, że ta historia spokojnie mogłaby wydarzyć się naprawdę. Paradoksalnie, autentyczności dodaje też miejsce akcji. Mroczyce, choć fikcyjne mają wszystkie cechy i przywary małych miasteczek. Wszystko to składa się na udaną powieść, którą śmiało mogę Wam polecić, co też właśnie czynię. Z kolei Autorce gratuluję debiutu i trzymam kciuki za dalsze pisarskie sukcesy.

Chcesz więcej? Wpadnij na blog Mroczne Strony:
💀 https://mroczne-strony.blogspot.com/

Śmierć nad jeziorem, zabierze Was do fikcyjnego miasteczka Mroczyce, do którego po dziesięciu latach wraca Weronika. Nie, to nie jest podróż sentymentalna, Wera musi ostatecznie pozamykać sprawy spadkowe i wspólnie z siostrą sprzedać dom po matce. Najpierw jednak odwiedza starą przyjaciółkę i byłego chłopaka, który prowadzi piekarnię odziedziczoną po babci. Na skutek...