Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na ocenę książki o życiu Nikiego Laudy wpływają dwie składowe oceny. Jedna to sama treść, którą prezentuje nam dziennikarz wyścigowy Maurice Hamilton. Druga część oceny to tłumaczenie i przede wszystkim korekta przed wydaniem w wykonaniu SQN. Obie oceny Są w tym wypadku tej samej wartości i przedstawiają się następująco:

TREŚĆ: 7/10.
Jeśli piszesz książkę o historii życia swojego przyjaciela, chąc nie chcąc będziesz mniej obiektywny niż osoba, która go nie zna. Historię rozpoczynamy od momentu wkroczenia Nikiego do świata wyścigów. Maurice przytacza wiele wypowiedzi innych osób, związanych ze sportami wyścigowymi, które widać że szanowały Laudę za to jaki był. A był sporym draniem, który był bardzo specyficzny. Rzadko kiedy spotkamy negatywną wypowiedź o głównym bohaterze. To też w pewien sposób pokazuje jego obraz: był jaki był, ale jednak wszyscy go szanowali. Czasem przez sezon przechodzimy powoli, by jego środek przepędzić jak bolid by końcówkę sezonu przejść pieszo.
Ale za to jak przychodzi ocena korekty wydawnictwa…

WYDANIE: 1/10.
Powiedzieć że do korekty przed puszczeniem do druku wkradł się chochlik, to nic nie powiedzieć. Każda, KAŻDA(!) strona posiada błąd stylistyczny, językowy, interpunkcyjny. Na początku strony dowiadujemy się, że Ferrari piszemy dużą literą, by chwilę później ferrari stało się małą literą. Taki błąd tyczy się każdego zespołu i tak: McLaren czasem jest mclarenem. Czasem nawias rozpoczynamy (okrągłym znakiem, by zakończyć go już kwadratowym]. Czasem pomiędzy treścią a cytatem jest linijka przerwy, ale nie zawsze, o nie.
Wyszedł z tego babol, który nie wiem czym jest spowodowany. Może chęcią jak najszybszego wydania książki? Może brakiem kompetencji w redakcji? Nie wiem. Ale po prostu oczy krwawiły podczas czytania i zniechęcało mnie to za każdym razem do dalszej lektury.

Suma: (7+1)/2 = 4. Za całość dodam jeszcze oczko, więc niech będzie 5.
Bądźmy uczciwi, treść jest ciekawa, ale nie powala, momentami chaotyczna. Wydanie poza ładną okładką i paroma zdjęciami w środku to koń trojański.

Na ocenę książki o życiu Nikiego Laudy wpływają dwie składowe oceny. Jedna to sama treść, którą prezentuje nam dziennikarz wyścigowy Maurice Hamilton. Druga część oceny to tłumaczenie i przede wszystkim korekta przed wydaniem w wykonaniu SQN. Obie oceny Są w tym wypadku tej samej wartości i przedstawiają się następująco:

TREŚĆ: 7/10.
Jeśli piszesz książkę o historii życia...

Powrót do dawnych znajomych tylko w lepszym i ciekawszym wydaniu.

Już po przeczytaniu trzeciej części wiedziałem, że mimo moich osobistych rozterek zabiorę się za kolejną część. Tym razem musiałem zmienić nastawienie. Musiałem dać większy niż wcześniej zapas cierpliwości dla Rikissy i Henryka, spróbować lepiej zrozumieć Guthera i poboczne postacie nie tracąc jednak chęci do śledzenia głównego wątku. Osobiście sądzę że gdy podejdzie się do czytania w ten sposób to nic nie będzie aż tak denerwujące.

W czwartej odsłonie dostajemy dużo więcej wątków Litwy, która niedługo będzie nam bliska. Krzyżacy knują, a już teraz Król Władysław dzięki zdobycia korony z trwogą przekonuje się, w jakich problemach jest nowe królestwo. Gdzieś pomiędzy głównymi wątkami przeciskają się dziewczyny z Zielonej groty i wyznawcy Trzygłowa. Na dalszy plan został przeniesiony Michał Zaremba, który pojawia się jedynie w niektórych scenach. I tak akcja powoli idzie do przodu, trochę szarpanym tempem. Trochę żałuję małej ilości akcji u Jana Luksemburczyka, ale historii się nie zmienia. JEDNAK!

Widać, że są tu podwaliny pod następną część która, moim zdaniem, będzie fenomenalna. Już ostatni rozdział o tym świadczy. Jest przesiąknięty mrokiem, problemami i zbliżającą się wojną. Ta sama końcówka książki jest jak porządny trailer z filmów Hollywood pełny epickiej muzyki i scen akcji. Gdybym tylko mógł – od razu zabrałbym się za następną część.

Powrót do dawnych znajomych tylko w lepszym i ciekawszym wydaniu.

Już po przeczytaniu trzeciej części wiedziałem, że mimo moich osobistych rozterek zabiorę się za kolejną część. Tym razem musiałem zmienić nastawienie. Musiałem dać większy niż wcześniej zapas cierpliwości dla Rikissy i Henryka, spróbować lepiej zrozumieć Guthera i poboczne postacie nie tracąc jednak chęci...

Rafała Fronię czytałem już wcześniej, śledząc jego świetną relację z polskiej wyprawy na K2. Wtedy w pewien sposób czytając jego teksty łączyłem się bezpośrednio z himalaistami, trzymając za nich kciuki. Pozwalał mi na świetne zrozumienie z czym przyszło im się zmierzyć i jakie napotkali przeciwności. Gdy dowiedziałem się, że zamierza wydać książkę prawie od razu dodałem ją do przeczytania. Czy jednak i tym razem poczułem te same emocje?

Trochę tak, ale też niestety trochę nie.

To co wtedy wydawało mi się wyjątkowo oryginalne, czyli sposób pisania felietonów w książce nie do końca mnie przekonał. Rafał prowadzi nas przez historię jakby przez pamiętni, na który przelewa wszystkie swoje myśli. Czasami chaotyczne, czasami proste. Relacjonuje wyprawy jak sam je odbierał, przez co możemy w pełni zrozumieć co on przeżywa. Ale nie możemy poczuć się tak, jakbyśmy tam byli. Bezpośredniość wypowiedzi na szczęście przełamują niesamowite zdjęcia, które oddają nie tylko uroki ale i trudności gór. Prawie każda strona zapełniona tekstem posiada również zdjęcie, przez co można szybko przejść od wyprawy do wyprawy. Od szczytu do szczytu.

Za tekst dałbym 5. Jesteśmy inni i inaczej odbieram trochę świat niż autor.
Za zdjęcia dałbym 8. Są przepiękne, aż chce się być tym turystą amatorem, który idzie na trekking pod Himalaje.

Łącznie daję 6, z myślą, że jest bardzo blisko 7.

Rafała Fronię czytałem już wcześniej, śledząc jego świetną relację z polskiej wyprawy na K2. Wtedy w pewien sposób czytając jego teksty łączyłem się bezpośrednio z himalaistami, trzymając za nich kciuki. Pozwalał mi na świetne zrozumienie z czym przyszło im się zmierzyć i jakie napotkali przeciwności. Gdy dowiedziałem się, że zamierza wydać książkę prawie od razu dodałem ją...