Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nudy, straszne nudy!
Nagroda Nobla niezmiennie motywuje mnie do uzupełnienia braków w wiedzy literackiej, a nazwisko nieznanego pisarza bardzo budzi ciekawość, stąd następnego dnia po ogłoszeniu werdyktu pobiegłam do biblioteki i zaopatrzyłam się w tytuły Pana Modiano. Willa Triste była drugą w kolejności pozycją, którą przeczytałam, a raczej wymęczyłam. Przebrnięcie przez książeczkę o zaledwie 150 stronach zajęło mi kilka dni. Ta książka jest zupełnie o niczym i naprawdę żałuję, że poświęciłam jej czas. Trochę dziwne jest pisanie negatywnej opinii o książce, której autor odznaczony został najwyższym wyróżnieniem literackim, ale ja naprawdę nie potrafię odnaleźć w niej nic, co można nazwać wzniośle „sztuką pamięci”, co więcej nie potrafię odnaleźć w niej zupełnie nic (drugi tytuł – Ulica ciemnych sklepików, bardziej pasuje do tego określenia i nawet po dłuższym namyśle, można w niej doszukać się pewnej wartości). Książka pozostawiła we mnie uczucie rozgoryczenia i wielkiego zawodu i kiedy myślę, że musiałbym przeczytać coś jeszcze tego autora, to czuję wstręt i osłabienie. Dla mnie nazwisko Modiano już zawsze będzie kojarzyło się z mydłem i na pewno nie przeczytam nic więcej, nawet po to, aby ten pogląd zweryfikować.

Nudy, straszne nudy!
Nagroda Nobla niezmiennie motywuje mnie do uzupełnienia braków w wiedzy literackiej, a nazwisko nieznanego pisarza bardzo budzi ciekawość, stąd następnego dnia po ogłoszeniu werdyktu pobiegłam do biblioteki i zaopatrzyłam się w tytuły Pana Modiano. Willa Triste była drugą w kolejności pozycją, którą przeczytałam, a raczej wymęczyłam. Przebrnięcie przez...