Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z pewnością autor stworzył coś jedynego w swoim rodzaju. Jasne, są fragmenty lepsze i słabsze, raz czyta się lżej, raz gorzej, czasem nie sposób się oderwać, czasem przemyślenia i introspekcje ciągną się zbyt długo; lecz nigdy wcześniej nie spotkałem się w sztuce (nie tylko w fikcji literackiej) z takim poziomem wglądu w emocje i myśli bohatera. Nie mowię, że pod względem analizy psychologicznej jest to poziom Dostojewskiego (Knaussgarda bardziej niż filozofia i psychologia interesuje opis własnych przeżyć), ani że styl autora dorównuje wielkim XIX i XX-wiecznym mistrzom, lecz z pewnością nie sposób przejść obok tej powieści (a zapewne i całej serii) obojętnie. W każdym razie ja bardzo mocno zżyłem się z autorem/protagonistą, a w jego myślach, impresjach i przeżyciach nieraz odnajdywałem siebie (mimo, ze dzieli nas morze, kraj, język, wykształcenie i niemal całe pokolenie).

Na okładce i w opiniach Knaussgarda porównuje się do Prousta. Na pewno coś w tym jest, ale jeśli miałbym wybierać, który (wewnętrzny) świat porwał mnie bardziej, bez zastanowienia wskazałbym na Norwega.

Z pewnością autor stworzył coś jedynego w swoim rodzaju. Jasne, są fragmenty lepsze i słabsze, raz czyta się lżej, raz gorzej, czasem nie sposób się oderwać, czasem przemyślenia i introspekcje ciągną się zbyt długo; lecz nigdy wcześniej nie spotkałem się w sztuce (nie tylko w fikcji literackiej) z takim poziomem wglądu w emocje i myśli bohatera. Nie mowię, że pod względem...