Lepsza niż 1 część, więc skoro jest progres, to spodziewam się, że trzecia część będzie jeszcze lepsza! Nie kupiły mnie wątki romantyczne, bohaterka dosyć szybko zmienia obiekty zainteresowań, tak jakby nikim tak naprawdę nie była zainteresowana, ale potrzebowała faceta. Nie kupiło mnie to. Ale cała reszta była mega ciekawa, akcja leciała szybko, wątek za wątkiem, siostra głównej bohaterki bardzo ciekawa i czekam na jej rozwinięcie.

Lepsza niż 1 część, więc skoro jest progres, to spodziewam się, że trzecia część będzie jeszcze lepsza! Nie kupiły mnie wątki romantyczne, bohaterka dosyć szybko zmienia obiekty zainteresowań, tak jakby nikim tak naprawdę nie była zainteresowana, ale potrzebowała faceta. Nie kupiło mnie to. Ale cała reszta była mega ciekawa, akcja leciała szybko, wątek za wątkiem, siostra...

Druga część przygód Agaty Filipiak. Historia rozpoczyna się cztery miesiące po wydarzeniach w przedszkolu.

„(…) W pokoju było ciemno. Grube, granatowe zasłony nie przepuszczały pierwszych promieni wiosennego słońca. I dobrze. Nie miałam ochoty gapić się na kwiatki, ptaszki i pszczółki. Światła też szczególnie nie lubiłam, co otwierało pole do rozważań, czy przypadkiem nie jestem wampirem….”.

I tak oto Agata powraca do świata żywych. I jakże głęboko tego żałuje. Świat dowiedział się o istnieniu Iskier, rozpoczęły się samosądy. Ludzie czują zagrożenie z ich strony dlatego odbierają im prawa, dorobek, a nawet życie. Nikt na tej planecie nie jest już bezpieczny. Pewnego dnia Agata poznaje Krzysztofa, który jak się okazuje dobrze znał jej ojca. Opowiada dziewczynie historię o tajemniczych artefaktach, które jako jedyne mogą dać szansę ludzkości w walce z demonami. Tak więc wspólnie wyruszają w długą podróż w poszukiwanie zaginionej broni, jednak z różnym pomysłem na jej wykorzystanie. Sprawy niestety komplikują się, gdy na ich drodze staje półdemon Dawid oraz wampir Ksawery. A na domiar złego matka mianuje się Królową Iskier oraz powraca Weles. A to jeszcze nie koniec niefortunnych zdarzeń.

Myślałam, że w pierwszej części dużo się dzieje, ale w drugiej dzieje się jeszcze więcej. Mimo nagromadzonej ilości wątków autorka świetnie doprowadziła je do końca. Jeżeli chodzi o minusy to moją uwagę najbardziej zwróciło irracjonalne zachowanie głównej bohaterki. Nie rozumiem dlaczego pojechała z Krzysztofem szukać tajemniczej broni, to znaczy z jednej strony rozumiem co nią kierowało, ale z drugiej przecież ona go nie znała. Mimo tego pojechała w obce miejsce z obcym mężczyzną szukać wiatru w polu. Atutem książki jest również ponowne nawiązanie do mitologii słowiańskiej, choć w małym stopniu. W książce znajdziemy również dużo zwrotów akcji, niespodziewanych i zaskakujących wydarzeń, interesujące relacje między bohaterami, tajemnice oraz powiązania, które ich łączą, ukryte motywy ich działań. Wszystko to idealnie tworzy jedną całość.

Serdecznie polecam.

Druga część przygód Agaty Filipiak. Historia rozpoczyna się cztery miesiące po wydarzeniach w przedszkolu.

„(…) W pokoju było ciemno. Grube, granatowe zasłony nie przepuszczały pierwszych promieni wiosennego słońca. I dobrze. Nie miałam ochoty gapić się na kwiatki, ptaszki i pszczółki. Światła też szczególnie nie lubiłam, co otwierało pole do rozważań, czy przypadkiem nie...

To nie jest kraj dla słabych magów… i przy okazji również zbyt dobra powieść.

Moje wrażenia po przeczytaniu pierwszej części cyklu były dość mieszane. Po całkiem lekkim i zabawnym początku w przedszkolu autorka postanowiła uczynić swoją powieść dużo mroczniejszą. W drugim tomie cyklu konsekwentnie podążyła tą ścieżką, w powieści nie brak scen tortur czy śmierci. Niestety wydaje mi się, że momenty ukazania wyjątkowego okrucieństwa były dość tanim zagraniem, obliczonym na zaszokowanie czytelnika. Wiele z nich było niepotrzebnych i nie wnosiły one zbyt wiele do historii (a piszę to jako osoba, która np. czyta i chwali Berserka).

Jeśli chodzi o samą fabułę to jest ona dość poprawna, niestety dwa elementy mocno psuły mi frajdę z czytania. Po pierwsze wordbuilding jest dosyć słaby, nie jestem w stanie uwierzyć w świat (odpowiednik naszego),w którym nagle ujawniają się tysiące Iskier (bo wcześniej oczywiście przez dziesięciolecia nikt ich obecności nie zauważył) i dosłownie wszędzie rozpoczynają się pogromy, prześladowania i morderstwa, z którymi nikt nic nie robi. O drugim problemie muszę się rozpisać bardziej szczegółowo.

Przeczytałem w swoim życiu kilkaset książek z szeroko pojętej fantastyki. Postacie, które pojawiają się na kartach powieści są napisane raz lepiej raz gorzej. Niestety, i muszę to wyraźnie podkreślić, Agata Filipiak to jedna z najgorzej wykreowanych kobiecych protagonistek, z jakimi miałem do czynienia. Już w poprzednim tomie specjalnie jej nie polubiłem, tutaj niestety jej wady są spotęgowane. Agata to taka anty Mary Sue. Zachowuje się lekkomyślnie, impulsywnie i głupio, przez co cierpi nie tylko ona sama, ale także inni wokół. Cały czas panikuje lub użala się na sobą. Nie uczy się na swoich błędach. Jest wyjątkowo niedomyślna, inni bohaterowie co chwilą muszą jej w łopatologiczny sposób wyjaśniać co się wokół dzieje. Cały czas mdleje lub traci przytomność (8 razy w trakcie powieści, wiem bo liczyłem). Jest przez prawie wszystkich pomiatana i mało kto ją szanuje. Jak słusznie zauważył Dawid: „Agata, zamknij się! Nikt Cię nie pytał o zdanie.”. Zresztą ten element powieści dosyć mnie bawił (choć pewnie nie w ten sposób co by autorka chciała). Dawid bardzo często wytykał naszej bohaterce jak bardzo jest głupia lub nieporadna. Absolutnie zgadzałem się z każdym jego zdaniem.

W powieści występuje 5-letnia siostra głównej bohaterki i powiem szczerze, ma ona więcej siły charakteru niż Agata. Problemem z naszą bohaterką jest też to, że jako że nie ma ona siły magicznej, w większości sytuacji jest bezużyteczna i musi zdać się na pomoc innych osób. Agata jest tak słaba, że nawet kiedy ma możliwość zemsty na osobie, która zabiła dwójkę ważnych dla niej ludzi, to nie jest w stanie tego dokonać. Potem zaś właściwie zapomina o tym fakcie i życzy mordercy, aby znalazł trochę szczęścia w życiu. Nosz kur…

Jak ja jako czytelnik mam kibicować takiej postaci? Postaci momentami wręcz żałosnej. Dobry protagonista nie musi być supermenem, jeśli Agata nie ma mocy, to powinna swoim sprytem pokonywać wszelkie przeciwności. I na pewno powinna mieć więcej zdecydowania i pewności siebie. Jedyne co trochę ratuje postać Agaty to jej trauma (w powieści przydarzają się jej naprawdę okropne rzeczy) i fakt, że generalnie większość postaci w książce zachowuje się niezbyt mądrze.

Dotychczas cały czas narzekam, warto więc wspomnieć o kilku zaletach. Powieść jest całkiem nieźle napisana, przeczytałem ją dość szybko. Mamy tu sporo akcji, nuda Wam raczej nie grozi. Kilka kwestii fabularnych z pierwszej części się wyjaśniło (niestety rozwiązania zaproponowane przez autorkę są nieco naciągane). Mimo, że humoru było tutaj znacznie mniej niż w poprzednim tomie, to kilka żartów się udało. Jeden plot twist związany z postacią Dawida okazał się całkiem ciekawy. Sporym plusem jest zamknięte zakończenie, jeśli w tym miejscu skończycie przygodę z cyklem nie będziecie rozczarowani. Ogólnie też ostatnie 100 stron wydaje mi się najciekawszą częścią książki.

Podsumowując, raczej nie polecam tej pozycji. Szkoda, że autorka zdecydowała się wprowadzić do swojego cyklu tyle przemocy i okrucieństw, moim zdaniem ta seria lepiej by się sprawdziła w formie lżejszej i bardziej humorystycznej. Co prawda niedawno pojawił się finałowy tom, ale chyba sobie odpuszczę, zbyt mnie wymęczyła postać Agaty. Ode mnie naciągane 3,5/10.

To nie jest kraj dla słabych magów… i przy okazji również zbyt dobra powieść.

Moje wrażenia po przeczytaniu pierwszej części cyklu były dość mieszane. Po całkiem lekkim i zabawnym początku w przedszkolu autorka postanowiła uczynić swoją powieść dużo mroczniejszą. W drugim tomie cyklu konsekwentnie podążyła tą ścieżką, w powieści nie brak scen tortur czy śmierci. Niestety...

Pierwsza część bardziej mi się podobała. Tutaj jest za dużo polityki, opisów brutalnych scen (serio, wrażliwe osoby mogą czuć się niekomfortowo) i niezrozumiałych treści.
Przedszkole miało o dziwo ciekawszy klimat :(

Pierwsza część bardziej mi się podobała. Tutaj jest za dużo polityki, opisów brutalnych scen (serio, wrażliwe osoby mogą czuć się niekomfortowo) i niezrozumiałych treści.
Przedszkole miało o dziwo ciekawszy klimat :(

Drugi tom serii „Między światami” zdecydowanie trzyma wysoki poziom tomu pierwszego.

Konflikt pomiędzy ludźmi, a istotami władającymi magią? Jest! I to z dnia na dzień coraz większy. Agata nadal ma charakterek, przystojny półdemon wciąż nie chce dać jej spokoju (w dodatku bez przerwy łączy się z nią telepatycznie),a do tego pojawia się pewien czarownik, który chce wspólnie poszukać broni przeciwko nadprzyrodzonym...

Bawiłam się przy niej doskonale, chociaż zdarzały się też smutne czy nieco straszne momenty. Ale fakt, że wywołała we mnie taką gamę emocji, jest chyba najlepszą polecajką! Humor, akcja, magia, przedszkole pełne małych magicznych i wiele, wiele więcej – to idealna książka na luźny wieczór przy herbacie.

Drugi tom serii „Między światami” zdecydowanie trzyma wysoki poziom tomu pierwszego.

Konflikt pomiędzy ludźmi, a istotami władającymi magią? Jest! I to z dnia na dzień coraz większy. Agata nadal ma charakterek, przystojny półdemon wciąż nie chce dać jej spokoju (w dodatku bez przerwy łączy się z nią telepatycznie),a do tego pojawia się pewien czarownik, który chce...

Pokochałam za historie , postacie , wykreowany świat , a przede wszystkich za prostotę i nie rozciąganie dramatu na 5 stron. Jak to się mówi- " Umarł to znaczy ,ze nie żyje - to po co ten dramat ". Brawo

Pokochałam za historie , postacie , wykreowany świat , a przede wszystkich za prostotę i nie rozciąganie dramatu na 5 stron. Jak to się mówi- " Umarł to znaczy ,ze nie żyje - to po co ten dramat ". Brawo

O tym, że pierwsza część serii Między Światami Katarzyny Wierzbickiej bardzo przypadła mi do gustu już pisałam. Jeśli chodzi o "To nie jest kraj dla słabych magów" mogłabym napisać, że dobrze, że już ją skończyłam, bo... w końcu mogę się trochę wyspać zamiast spędzać noce z niedokładną lekturą 🔥🔥. Mogłabym, gdybym teraz nie czytała trzeciej części "Z magią jej do twarzy". Mimo, że dopiero zaczynam, jestem przekonana, że nadal będzie świetnie gdyż Kasia trzyma doskonały poziom!

Ciężko mi napisać cokolwiek bez spoilerów, zwłaszcza po tym gdy sama nacięłam się na recenzję ostatniej części, zdradzającą za wiele, ale spróbuję.

Kiedy ludzie zdają sobie sprawę, że między nimi żyją jednostki obdarzone mocami, czyli Iskry zaczyna dochodzić do zamieszek. Jest to tym bardziej smutne, że bardzo realistyczne- im mniej społeczeństwo rozumie innych tym bardziej wrogo jest nastawione. Angela nie panuje nad sytuacją, ale ma pewne pomysły. Nie do końca pokrywają się one z pomysłami Rady, jednak wszyscy są zgodni, że do ich wykonania potrzebna jest Agata. Ona, mimo że jest zwykłym człowiekiem ciągle wierzy, że może ocalić świat i daje wrabiać w coraz gorsze tarapaty. Jakby więź łącząca ją z pół demonem Dawidem po wspólnej śmierci w pierwszej części była za słaba pozwala się z nim połączyć na śmierć i życie. Jednocześnie poznaje przystojnego mężczyznę, w sumie to nie jednego, ale co oni powiedzą na jej demoniczne towarzystwo? Skoro w pierwszej części poznajemy Welesa, w tej Agata trafia do domostwa Peruna, a żeby nie było jej za lekko z obcym bóstwem i przybocznym demonem, dostaje pod opiekę swoją przyrodnią siostrzyczkę. W tej części Dawid nie jest jedynym demonem, a wszystkie pozostałe są dużo groźniejsze, tak że nie raz karty książki spływają krwią.. Czy ludzie i Iskry znajdą wspólny język? Czy Perun jest bożkiem godnym zaufania? I czy Agata będzie jeszcze kiedyś zwykłą dziewczyną?

Ta część jest dużo bardziej dojrzała, krwawa i brutalna. Jestem pod wielkim wrażeniem wyobraźni autorki, ponieważ labirynt strachu, w który przemieniła dom Peruna wywołał ciarki na moich plecach! Podoba mi się wielowątkowość, ponieważ mamy tu niesnaski społeczne, walki demonów, bóstw, trochę śmiechu i delikatny, nienachalny wątek romantyczny w tle. Sarkastyczny humor, jaki przewija się w powieści trafia w moje gusta, nie raz chichotałam nad lekturą aż ludzie w otoczeniu dziwnie na mnie patrzyli 😉. No i o ile w pierwszej części podkochiwałam się w Dawidzie to w tej już zupełnie został demonicznym księciem mego serca 🖤!

O tym, że pierwsza część serii Między Światami Katarzyny Wierzbickiej bardzo przypadła mi do gustu już pisałam. Jeśli chodzi o "To nie jest kraj dla słabych magów" mogłabym napisać, że dobrze, że już ją skończyłam, bo... w końcu mogę się trochę wyspać zamiast spędzać noce z niedokładną lekturą 🔥🔥. Mogłabym, gdybym teraz nie czytała trzeciej części "Z magią jej do...

Akcja powieści dzieje się bezpośrednio po zakończeniu wydarzeń z poprzedniego tomu i od razu wpadamy w wir akcji. Agata, główna bohaterka, żądna zemsty na półd3monie, który ewidentnie skomplikował jej życie, wyrusza w podróż z przystojnym czarownikiem w poszukiwaniu br0ni, która zdolna jest unicestwiać na stałe istoty nadprzyrodzone. 😮

W tej części przeważają zdecydowanie motyw podróży, próby rozwikłania zagadki związanej z historią narzędzia waIki ze stworzeniami ze świata magii oraz odkrywanie tajemnic rodzinnych. To jednak nie wszystko! Dla fanów romansów pojawią się rozterki miłosne Agaty (wybory nie należą do najłatwiejszych, bo nigdy nie wiadomo, komu można zaufać!),a dla wielbicieli naszej rodzimej kultury znajdą się nawiązania do słowiańskich bożków. Przy tej lekturze zdecydowanie na da się nudzić. Często bywa tak, że druga część nie dorasta do pięt swojej poprzedniczce, tutaj jednak mimo wysoko postawionej poprzeczki Kasia prosta wyzwaniu i dostarcza nam rollercoaster emocji, śmiechu i przygód! 🥰

Nie zastanawiajcie się dalej, czy sięgnąć po tę serię - podziękujecie nam później. 😅

Akcja powieści dzieje się bezpośrednio po zakończeniu wydarzeń z poprzedniego tomu i od razu wpadamy w wir akcji. Agata, główna bohaterka, żądna zemsty na półd3monie, który ewidentnie skomplikował jej życie, wyrusza w podróż z przystojnym czarownikiem w poszukiwaniu br0ni, która zdolna jest unicestwiać na stałe istoty nadprzyrodzone. 😮

W tej części przeważają zdecydowanie...

Drugi tom, który pędzi jeszcze szybciej niż poprzedni? Mamy tu zdecydowanie dużo akcji, dużo się dzieje i nie ma miejsca na nudę. Czytało się naprawdę dobrze, ale z perspektywy czasu widzę, że nie zapamiętałam wiele, aczkolwiek utkwiło mi w głowie kilka niesamowitych momentów.
Zacznijmy od postaci raczej drugoplanowych. Pojawiają się, niby nie są złe, ale też niespecjalnie nas interesują. Dawid bije wszystkich na głowę, podobnie jego relacja z Agatą i chemia między nimi. Przyznam szczerze, że jest to chyba mój ulubiony element tej historii, chociaż to nie tego tutaj szukałam. Ich więź to coś, o czym chce się czytać. Jest intrygująca i świetnie zbudowana, a sposób w jaki ją wykorzystano w tym tomie uważam za genialny. Nie przytłacza, ale syci.
Tom może nie najlepszy, ale fajnie rozwija nam fabułę i nie zniechęca do sięgnięcia po kolejny.

Drugi tom, który pędzi jeszcze szybciej niż poprzedni? Mamy tu zdecydowanie dużo akcji, dużo się dzieje i nie ma miejsca na nudę. Czytało się naprawdę dobrze, ale z perspektywy czasu widzę, że nie zapamiętałam wiele, aczkolwiek utkwiło mi w głowie kilka niesamowitych momentów.
Zacznijmy od postaci raczej drugoplanowych. Pojawiają się, niby nie są złe, ale też niespecjalnie...

Jest tu dobry humor (ja dosyć często ryknęłam śmiechem, podczas lektury),wyraziści bohaterowie, magiczne istoty (o to to! przyznam się, że dzięki tym książkom zainteresowałam się mitologią słowiańską, owszem ten temat jest mi znany, ale wcześniej jakoś nie zagłębiałam się bardzo w te klimaty, a wielka szkoda!) i duża dawka akcji. Oczy często wychodziły mi z orbit!

Czyta się to z ogromną przyjemnością. Szalenie dobre i ciekawe polskie urban fantasy. Polecam!

Jest tu dobry humor (ja dosyć często ryknęłam śmiechem, podczas lektury),wyraziści bohaterowie, magiczne istoty (o to to! przyznam się, że dzięki tym książkom zainteresowałam się mitologią słowiańską, owszem ten temat jest mi znany, ale wcześniej jakoś nie zagłębiałam się bardzo w te klimaty, a wielka szkoda!) i duża dawka akcji. Oczy często wychodziły mi z orbit!

Czyta...