Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książki Evansa zazwyczaj przynoszą ulgę, pocieszają, sprawiają, że robi się cieplej na sercu. W tej opowieści brakuje mi bólu. Brakuje mi ogromnego, rozdzierającego duszę i ciało bólu, który w kolejnych częściach Dzienników pisanych w drodze zmieniałby się w zupełnie inne uczucia. Dlaczego chciałabym aby ta część była bardziej smutna? Nie wyobrażam sobie tego, co by się działo gdybym to ja straciła swojego ukochanego męża. To co później dzieje się z bohaterem, to oczywiście już sprawa autora, który miał swój pomysł na opowiedzenie tej historii. Jednak naprawdę nie sądzę, że ktoś kto traci najukochańszą osobę w życiu (a z treści wynika, że byli oni naprawdę niesamowitym małżeństwem) przechodzi przez ten pierwszy okres tak mało dramatycznie.

W historii wędrówki głównego bohatera mnie zdumiewa ilość szczegółów, od opisów widoków, przez wytłumaczenie turystycznych miejsc na trasie, aż po dokładne opisy prawie każdego posiłku. Przy odrobinę większym wysiłku można dowiedzieć się sporo o kulturze amerykańskiej i nie tylko, chociaż czytanie bez gubienia wątku i googlowanie w tym samym czasie jest lekkim wyzwaniem.

Język książki jest tak przyjemny, że czyta się bardzo szybko, co dla czytelników Evansa nie jest niczym nowym. Z przyjemnością zabieram się za kolejny tom.

Książki Evansa zazwyczaj przynoszą ulgę, pocieszają, sprawiają, że robi się cieplej na sercu. W tej opowieści brakuje mi bólu. Brakuje mi ogromnego, rozdzierającego duszę i ciało bólu, który w kolejnych częściach Dzienników pisanych w drodze zmieniałby się w zupełnie inne uczucia. Dlaczego chciałabym aby ta część była bardziej smutna? Nie wyobrażam sobie tego, co by się...

Proponuję, aby następne wydanie zamiast "Wpadka: Wyznania współczesnej przyszłej matki" nosiło tytuł: "Wpadka: Płytkie przemyślenia trzynastolatki w ciele trzydziestolatki".

Główna bohaterka w trzeciej dekadzie swojego życia, w bardzo odpowiedzialny i przemyślany sposób decyduje się na posiadanie potomstwa. Żartuję, upija się do braku kontroli i już na drugi dzień czuje ruchy dziecka.

Ja naprawdę wszystko rozumiem, nieplanowana ciąża oczywiście nie jest niczym szokującym, jednak posiadanie galaretki zamiast mózgu, kiedy para znajdzie się w takiej sytuacji... Co najmniej niepokojące.

Z głębszych i mądrzejszych przemyśleń głównej bohaterki:
- pamiętanie ostatniego terminu miesiączki jest dla fizyków jądrowych z ogromnym intelektem i pamięcią jak słoń,
- kresa czarna to wielki rozstęp i znika po jednym posmarowaniu balsamem,
- po cesarce w ogóle się nie krwawi, bo przecież dziecko wyszło inną drogą,
- zniszczenie koronkowych majtek jest o wiele głębszą i poważniejszą tragedią niż picie i palenie w ciąży (nawiasem mówiąc, wystarczy sobie powiedzieć, że to przecież ciążowa zachcianka i schować brzuch pod stół w kawiarni i można jarać ile sił),
- nieważne czy dziecko jest zdrowe, ważne że ona przytyła już kilogram!!! I to przecież nie przez to, że codziennie (CODZIENNIE!) wcina frytki w popularnym fast foodzie,
- kiedy narzeczony mieszka daleko, można mieć kochanka, bo jest się w ciąży.

Oczywiście, to nie jest poważny poradnik lub podręcznik medyczny, jednak od lekkich książek oczekujemy tego, żeby były zabawne. A tutaj? Główna bohaterka jest zwyczajnie głupia i nieodpowiedzialna, co nie jest słodkie i zabawne, tylko zwyczajnie irytujące.

Ja szukałam przyjemnej opowieści, ironizującej o ciąży, jednak to co znalazłam, przeszło moje najśmielsze wyobrażenia. Mam niestety wrażenie, że mając 15 lat, byłam o wiele bardziej świadoma i odpowiedzialna niż cudowna Rebecca Eckler, o której opowiada właśnie ta powieść.

I tak kończąc, to mam nadzieję, że zbieżność imienia i nazwiska autorki z imieniem i nazwiskiem głównej bohaterki jest przypadkowa. Bo jeśli to jest coś w rodzaju pamiętnika, to po pierwsze: nie chcę tego wiedzieć, po drugie: martwi mnie, dokąd zmierza macierzyństwo w XXI wieku.

Proponuję, aby następne wydanie zamiast "Wpadka: Wyznania współczesnej przyszłej matki" nosiło tytuł: "Wpadka: Płytkie przemyślenia trzynastolatki w ciele trzydziestolatki".

Główna bohaterka w trzeciej dekadzie swojego życia, w bardzo odpowiedzialny i przemyślany sposób decyduje się na posiadanie potomstwa. Żartuję, upija się do braku kontroli i już na drugi dzień czuje...

Ja wychowałam się na trochę innych opowieściach i ciężko jest mi się odnaleźć w klimacie tych bajek, jednak uważam że książka jest godna polecenia.

Mamy tu kilka historii, jedne wesołe, inne mniej. Ku mojemu zdziwieniu - nie każda opowieść kończy się cukierkowym morałem, a przecież właśnie do tego przyzwyczajała mnie mama, a później szkoła.

Jest jednak coś, co sprawiło że zapamiętałam tę książkę tak mocno, że po kilkunastu latach od ukończenia podstawówki musiałam ją odnaleźć i zakupić. Są to przepiękne, przecudowne, przebarwne i przemagiczne ilustracje. Nie wiem czy widziałam kiedykolwiek piękniej zilustrowane bajki, nie przypominam sobie.

Niestety nie udało mi się odnaleźć więcej książek tego samego ilustratora, gdybym o nich wiedziała, pewnie też bym je pokochała.

Może zebrane tutaj rosyjskie bajki nie zachwycą każdego czytelnika, jednak ilustracje NA-PEW-NO!

Ja wychowałam się na trochę innych opowieściach i ciężko jest mi się odnaleźć w klimacie tych bajek, jednak uważam że książka jest godna polecenia.

Mamy tu kilka historii, jedne wesołe, inne mniej. Ku mojemu zdziwieniu - nie każda opowieść kończy się cukierkowym morałem, a przecież właśnie do tego przyzwyczajała mnie mama, a później szkoła.

Jest jednak coś, co sprawiło...