Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najmroczniejsze umysły skrywają się za fasadą najzwyklejszych twarzy.

Najmroczniejsze umysły skrywają się za fasadą najzwyklejszych twarzy.

- Która jest godzina? - zapytałam. Vida wzruszyła ramionami. - Wpół do cholera wie której. Śpij dalej.

- Która jest godzina? - zapytałam. Vida wzruszyła ramionami. - Wpół do cholera wie której. Śpij dalej.

Chwycił mnie za rękaw, aż poczułem żar bijący od jego skóry jak od ognia. - Ethan. Ja. Wszyscy nieuznani. Nie pozwól... Nie pozwól, by to się powtórzyło. W jego oczach był gniew, ale też błaganie. - Nie pozwolę - odparłem - Obiecuję. Luke kiwnął głową i jego ręka opadła. (...) Zastali mnie, Annabeth i Grovera, stojących nad zgruchotanym ciałem półboga w ciepłym świetle ogniska. - Percy - spytał mój ojciec z powagą w głosie - Co... co to jest? Odwróciłem się ku Olimpijczykom. - Potrzebujemy całunu - oznajmiłem łamiącym się głosem. - Całunu dla syna Hermesa. <3

Chwycił mnie za rękaw, aż poczułem żar bijący od jego skóry jak od ognia. - Ethan. Ja. Wszyscy nieuznani. Nie pozwól... Nie pozwól, by to si...

- Po co? - szepnęła. - Le coeur a ses raisons que la raison ne connait point - odpowiedział po francusku tak szybko, że tylko potrząsnęła głową. -Nic nie rozumiem - przyznała zaskoczona. - Co to znaczy? Kiedy spojrzała w jego oczy, zobaczyła w nich ogromną tęsknotę, będącą odpowiedzią na jej pytanie. - To znaczy, że chcę z tobą być. Nie mogę przestać o tobie myśleć. - Walnął niezbyt mocno pięścią o kamienną kolumnę. - Próbowałem już wszystkiego, ale nie potrafię o tobie zapomnieć.

- Po co? - szepnęła. - Le coeur a ses raisons que la raison ne connait point - odpowiedział po francusku tak szybko, że tylko potrząsnęła gł...

-Ej, wężu! Pyton otworzył oczy. - Czego chcesz? - Zaśpiewać ci pieśń o tym, jaki jestem wspaniały! - Och, proszę nie. Lepiej od razu mnie zabij. - Okej! - Apollo wyciągnął łuk i wbił mu strzałę między oczy. Następnie odśpiewał pieśń o tym, jaki jest wspaniały.

-Ej, wężu! Pyton otworzył oczy. - Czego chcesz? - Zaśpiewać ci pieśń o tym, jaki jestem wspaniały! - Och, proszę nie. Lepiej od razu mnie za...

-Czerń jest kolorem nocy -mruknął Charles. -Biel jest prawdziwym kolorem śmierci.

-Czerń jest kolorem nocy -mruknął Charles. -Biel jest prawdziwym kolorem śmierci.

Czerń to brak koloru. To cichy, pusty dziecięcy pokój. Najmroczniejsza godzina nocy, która więzi cię na pryczy, przygniata do niej kolejnym koszmarem. To mundur opinający szerokie ramiona wściekłego młodego mężczyzny. Czerń to błoto. Pozbawione powieki oko, które obserwuje twój każdy ruch. Ciche brzęczenie ogrodzenia sięgającego tak wysoko, że rozdziera niebo. To droga. Zapomniany nocny nieboskłon poznaczony blednącymi gwiazdami. To lufa kolejnego pistoletu przystawiona do twojego serca. Barwa włosów Pulpeta, siniaków Liama, oczu Zu. Czerń to zapowiedź jutra naznaczonego kłamstwem i nienawiścią. Zdrada. Widzę ją w tarczy rozbitego kompasu, czuję w paraliżującym uścisku rozpaczy. Uciekam, ale podąża za mną jak cień. Goni mnie, pożera, zatruwa. To przycisk, który nigdy nie powinien zostać wciśnięty, drzwi, które nie powinny były się otworzyć, zaschnięta krew, której nie dało się usunąć. To zgliszcza budynków. Samochód ukryty w lesie. To dym. Ogień. Iskra. Czerń jest kolorem pamięci. To nasz kolor. Jedyny, którego użyją, by opowiedzieć naszą historię.

Czerń to brak koloru. To cichy, pusty dziecięcy pokój. Najmroczniejsza godzina nocy, która więzi cię na pryczy, przygniata do niej kolejnym ...

Śmierć jest zupełnie normalna, nie wiem, dlaczego wszyscy mają z nią takie problemy. Przecież i tak musimy się z tym pogodzić.

Śmierć jest zupełnie normalna, nie wiem, dlaczego wszyscy mają z nią takie problemy. Przecież i tak musimy się z tym pogodzić.

Z opresji ratuję tylko damy, faceci muszą sami sobie radzić.

Z opresji ratuję tylko damy, faceci muszą sami sobie radzić.