Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lektura zarówno piękna, jak i ciężka; zdrowa i dusząca, dobra i niedobra, jak sama Dzika Kobieta.

Lektura zarówno piękna, jak i ciężka; zdrowa i dusząca, dobra i niedobra, jak sama Dzika Kobieta.

Warto przeczytać!

Warto przeczytać!

Myślę, że autorka bardzo płytko podjęła temat samotności - jako główny powód lęku przed samotnością, podała nasz lęk przed oceną innych, a myślę, że większości ludzi nie boi się samotności ze względu na to co jakaś nasza ciocia czy mama powie, tylko z głębszych przyczyn. Poza tym, większość książki to przytaczanie fragmentów innych książek. Nie polecam

Myślę, że autorka bardzo płytko podjęła temat samotności - jako główny powód lęku przed samotnością, podała nasz lęk przed oceną innych, a myślę, że większości ludzi nie boi się samotności ze względu na to co jakaś nasza ciocia czy mama powie, tylko z głębszych przyczyn. Poza tym, większość książki to przytaczanie fragmentów innych książek. Nie polecam

Jak na tak małą objętość - treściwa!

Jak na tak małą objętość - treściwa!

Książka o tym, że czasem lepiej zaakceptować nieidealną rzeczywistość niż urzeczywistnić nieosiągalną wizję związku

Książka o tym, że czasem lepiej zaakceptować nieidealną rzeczywistość niż urzeczywistnić nieosiągalną wizję związku

Nieco się zawiodłam. To była pierwsza pozycja Murakamiego po którą sięgnęłam i teraz nie wiem czy sięgać po kolejne.
Historia zapowiadała się intrygująca, skomplikowana i cały czas zastanawiałam się jak autor rozwiąże wszystkie te dziwne wątki, które pozaczynał i większość z nich zawisła głucho tak, jakby pisarz w ogóle się nad tym nie zastanawiał, albo stwierdził " a niech czytelnik sobie dopowie, otwarte aluzje, morze interpretacji, przecież czytelnik głupi nie jest, a jak nie zrozumiał to niech myśli, że jest". A szkoda, bo historia oryginalna, ale taka właśnie jakby nie domknięta.
Poza tym, język nieraz wprawiał mnie w zażenowanie. "Poetyckie" metafory opisujące spermę wymuszały na mnie przewracanie oczami, opisywanie robienia kanapek, sprzątania, czy mycia napletka nieszczególnie mnie interesowały i tylko wydłużyły niepotrzebnie i tak już długą książkę. Poza tym, myślałam, że pie**olnę kiedy czytałam cały czas "Kiwam głową. Kręcę głową. Kiwam głową", no szlag mnie trafiał, tak dużo tego było.
Co do plusów - pan Nakata okazał się świetną postacią, podobnie jak pan Hoshino. Reszta nie złapała mnie za serce, a Kafka wręcz mnie irytował.
Podsumowując, nie wiem czym wszyscy się zachwycają, bo absurdalny, bajkowy świat da się stworzyć, ale liczy się również język, konsekwencja wątków, historia i sens, a tego tu moim zdaniem zabrakło

Nieco się zawiodłam. To była pierwsza pozycja Murakamiego po którą sięgnęłam i teraz nie wiem czy sięgać po kolejne.
Historia zapowiadała się intrygująca, skomplikowana i cały czas zastanawiałam się jak autor rozwiąże wszystkie te dziwne wątki, które pozaczynał i większość z nich zawisła głucho tak, jakby pisarz w ogóle się nad tym nie zastanawiał, albo stwierdził " a...

Mam to samo zaburzenie co bohaterka książki i dlatego nie mam odwagi jej skończyć. Przez cały czas czytania czułam się, jakbym była w tej książce, jakbym jej doświadczała i przeżywała niemal to samo, więc obawiałam się, że jak ją skończę, dowiem się, że Rachel wyszła ze swojego zaburzenia, a ja nadal w nim tkwię. Utknęłam na przedostatnim rozdziale, ale na pewno kiedyś przeczytam epilog.

Mam to samo zaburzenie co bohaterka książki i dlatego nie mam odwagi jej skończyć. Przez cały czas czytania czułam się, jakbym była w tej książce, jakbym jej doświadczała i przeżywała niemal to samo, więc obawiałam się, że jak ją skończę, dowiem się, że Rachel wyszła ze swojego zaburzenia, a ja nadal w nim tkwię. Utknęłam na przedostatnim rozdziale, ale na pewno kiedyś...

Pomysł super, realizacja słaba. Powody Hanny okazały się mało satysfakcjonujące. Oczywiście, przeżyła okropności, ale nie przekonało mnie to. A wystarczyło napomknąć, że Hanna miała depresję, chorobę psychiczną, a bym to łyknęła (to wystarczający powód).
W książce znajdowało się również zbyt wiele nic nie wnoszących opisów, takich jak na przykład: wyjąłem z lodówki ser i masło, ukroiłem kromkę chleba, posmarowałem masłem i położyłem na nią ser, wyjmując go z opakowania. Przeżuwałem kanapkę, po czym przełknąłem kęs.
Nudne, zbędne, suche.
Oprócz tego książka spoko, ale to chyba dlatego, że uwielbiam tematykę samobójstwa. Moim zdaniem potencjał zamysłu nie został wykorzystany w 100%. Ale miło się czytało.

Pomysł super, realizacja słaba. Powody Hanny okazały się mało satysfakcjonujące. Oczywiście, przeżyła okropności, ale nie przekonało mnie to. A wystarczyło napomknąć, że Hanna miała depresję, chorobę psychiczną, a bym to łyknęła (to wystarczający powód).
W książce znajdowało się również zbyt wiele nic nie wnoszących opisów, takich jak na przykład: wyjąłem z lodówki ser i...

Czy wy wszyscy trochę przesadzacie, czy tylko ja mam spaczony gust i uważam, że Zmierzch nie-jest-aż-taki-zły?

Czy wy wszyscy trochę przesadzacie, czy tylko ja mam spaczony gust i uważam, że Zmierzch nie-jest-aż-taki-zły?

Miejsce akcji: jakieś pokoje, pokoje, pokoje
Bohaterowie: brunetki, blondyni i bruneci, mała wiedźma, mała złośnica, mała intrygantka, mała, mała, mała, jego namiętna, oraz zdzira (ewentualnie suka, szmata lub dziwka)
Najbardziej przeszkadzał mi w książce brak opisów i nienaturalność wypowiedzi oraz gestów. Ogólnie to chyba najgorsza książka jaką czytałam, ale życzę autorce jak najlepiej, żeby robiła postępy i tak dalej. Bo zanim wyda się jakąkolwiek książkę, trzeba jeszcze przejść niekrótką drogę pisarską, douczyć się. Miałam wrażenie, że czytam bloga, a nie książkę, więc czasem warto przygasić ego, rozpalone opiniami czytelników i przyjrzeć się swojej tfórczości z dystansem.

Miejsce akcji: jakieś pokoje, pokoje, pokoje
Bohaterowie: brunetki, blondyni i bruneci, mała wiedźma, mała złośnica, mała intrygantka, mała, mała, mała, jego namiętna, oraz zdzira (ewentualnie suka, szmata lub dziwka)
Najbardziej przeszkadzał mi w książce brak opisów i nienaturalność wypowiedzi oraz gestów. Ogólnie to chyba najgorsza książka jaką czytałam, ale życzę autorce...

Książka nieco lepsza od tych typowych fantasy-dla-nastolatek. Bardzo przyjemnie mi się ją czytało, chociaż autorka mogłaby lepiej porozwijać bohaterów, urealnić ich. Ale poza tym, powieść miała w sobie fajną lekkość. No i okładka piękna.

Książka nieco lepsza od tych typowych fantasy-dla-nastolatek. Bardzo przyjemnie mi się ją czytało, chociaż autorka mogłaby lepiej porozwijać bohaterów, urealnić ich. Ale poza tym, powieść miała w sobie fajną lekkość. No i okładka piękna.

Tytuł książki dość sztampowy.
Nie dałam rady dobrnąć do końca. Oprócz tego, że noszę w tej chwili różową bluzkę i mam blond włosy, to nie mogłam utożsamić się z bohaterką, denerwowała mnie.

Tytuł książki dość sztampowy.
Nie dałam rady dobrnąć do końca. Oprócz tego, że noszę w tej chwili różową bluzkę i mam blond włosy, to nie mogłam utożsamić się z bohaterką, denerwowała mnie.

Pierwsza książka, przy której się popłakałam :)

Pierwsza książka, przy której się popłakałam :)

Myślę, że doszukiwanie się sensu w tej powieści jest zbyteczne. Albo coś z niej wyciągniemy, albo nie - ja coś na pewno wyciągnęłam. Książka wydała mi się oniryczna i wrażliwa, kręta i swobodna, zdecydowanie warta przeczytania.

Myślę, że doszukiwanie się sensu w tej powieści jest zbyteczne. Albo coś z niej wyciągniemy, albo nie - ja coś na pewno wyciągnęłam. Książka wydała mi się oniryczna i wrażliwa, kręta i swobodna, zdecydowanie warta przeczytania.

Świetna, mądra książka. Nie było momentu, w którym bym się nudziła - opisy fantastyczne, wrażliwe. Naprawdę czułam tę powieść i uważam, że jest wartościowa.

Świetna, mądra książka. Nie było momentu, w którym bym się nudziła - opisy fantastyczne, wrażliwe. Naprawdę czułam tę powieść i uważam, że jest wartościowa.

Płakałam na końcu jak nienormalna.

Płakałam na końcu jak nienormalna.

"Po drugiej stronie lustra" zdecydowanie ciekawsze.

"Po drugiej stronie lustra" zdecydowanie ciekawsze.

Początek bardzo mi się podobał, jednak wątek romantyczny, mimo że udany, odebrał nieco akcji i dreszczyku, który pojawiał się wcześniej.

Początek bardzo mi się podobał, jednak wątek romantyczny, mimo że udany, odebrał nieco akcji i dreszczyku, który pojawiał się wcześniej.

Trochę zagmatwana historia.

Trochę zagmatwana historia.