Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Debiut, co pragnę podkreślić , Gavina Extence jest książką wyjątkową. Nie ze względu na liczne i podobno jaskrawo prześwitujące inspiracje (które we współczesnym świecie nie powinny być uznawane za wybitną wartość). „Wszechświat…” jest książką wyjątkową, ponieważ, biorąc pod uwagę dojrzałość swojego odbiorcy, stara się dotrzeć do niego każdym, jednym zdaniem. Nie jest to lektura, w której autor postawił sobie za cel utworzyć jak największą możliwą ilość sentencji, cytowanych później wszędzie i sprowadzonych do roli popkulturowego powiedzonka na kubku do kawy.
Extence celuje swoim stylem, sposobem prowadzenia narracji i akcji w gust zabieganego czytelnika, przekazując jednocześnie, w nienachalny sposób istotę książki i jej przesłanie, będące przesłaniem trudnym i niejednoznacznym.
Liczne odniesienia do nauki, literatury i kultury są kolejna wartością debiutu literackiego Extence’a. Bogate tło, które buduje autor stanowi dydaktyczną zajawkę, niepozwalającą nam zapomnieć jaka jest różnica pomiędzy meteorami, meteorytami, a meteoriodami.
Alex urzeka nas prostotą zdań i mnogością dojrzałych przemyśleń, dostosowanych swoją stylistyką do aktualnego wieku bohatera, bo, co warto wspomnieć, lwia część książki jest zbudowana na retrospekcji, i to w taki sposób, aby każdy zwrot akcji miał później uzasadnienie w dalszej części fabuły.
Nie ma tutaj miejsca na puste przemyślenia, pompatyczne puenty. Każdy fragment będący filozoficznym rozważaniem jest „zdrowo” skontrastowany z krótką, zabawną rozmową, czy kolejnym przejściem fabuły. Brak u Extence’a postaci niepotrzebnych, a każdy ma rolę do odegrania, aby w pewnym momencie stać się osobą kluczową dla fabuły. Nawet Kurt Vonnegut – wdzięczny komentator akcji i podjętych decyzji. Godny podziwu minimalizm.
Ponadto, niekiedy chłodna i dosadna prezentacja uczuć głównego bohatera, stanowi podstawę dla twierdzenia iż w prezentacji psychologizmu postaci stoi debiutujący Extence na najwyższym poziomie.
Wreszcie akcja, która wciąga bez reszty poprowadzona z wyjątkową lekkością i delikatnym przymrużeniem oka sprawia, że „Wszechświat…” okazuje się zaskakująco płynną i łatwą lekturą. Powstały w ten sposób kontrast dla złożonego problemu jest tak naturalny, jak tylko może być młodość mówiąca o moralności i zasadach życiowych – prostolinijna i niezachwiana w swoich twierdzeniach.

Debiut, co pragnę podkreślić , Gavina Extence jest książką wyjątkową. Nie ze względu na liczne i podobno jaskrawo prześwitujące inspiracje (które we współczesnym świecie nie powinny być uznawane za wybitną wartość). „Wszechświat…” jest książką wyjątkową, ponieważ, biorąc pod uwagę dojrzałość swojego odbiorcy, stara się dotrzeć do niego każdym, jednym zdaniem. Nie jest to...

1.5 Łowca. Ofiara.
2.5 Żołnierz. Więźniarka.
3.5 Wolność. Trauma.
Czy można zaledwie po 100 stronach pokochać bohatera? Czy po przeczytaniu krótkiej historii można być wstrząśniętym jej zakończeniem? Można.
Można, wchodząc do świata, w którym żal, strach i nadzieja stają się udziałem czytelnika, pragnącego dostrzec niegasnące dobro i uwierzyć w nie, mając jednocześnie nadzieję, że w podobnej sytuacji postąpił by tak samo godnie.
"Przez ciemność" pokazuje nam zarówno ucieczkę, niewolę, jak i trudną do zaakceptowania formę wolności. Pokazuje ludzi odmienionych przez strach i niepewność oraz tych odrodzonych przez miłość i nadzieję.
Czytana w całości, rzuca sercem czytelnika tak, jak tylko najlepsze książki potrafią.

1.5 Łowca. Ofiara.
2.5 Żołnierz. Więźniarka.
3.5 Wolność. Trauma.
Czy można zaledwie po 100 stronach pokochać bohatera? Czy po przeczytaniu krótkiej historii można być wstrząśniętym jej zakończeniem? Można.
Można, wchodząc do świata, w którym żal, strach i nadzieja stają się udziałem czytelnika, pragnącego dostrzec niegasnące dobro i uwierzyć w nie, mając jednocześnie...

"Nawet jeśli jestem mieczem to nie zostałam zrobiona ze stali, ale ze szkła, i czuję, że powoli zaczynam pękać."
Wspaniała. Dynamiczna kontynuacja "Czerwonej Królowej", którą polecam zanim ktoś znudzi się tą przydługą opinią.
Nauczyliśmy się zawodzić na drugich częściach. Podchodzić do nich sceptycznie. Ludzie wąchający papier częściej niż jakiekolwiek kwiatki znają takie "wypromowane" kontynuacje. Tutaj jest zgoła inaczej. Odważę się nawet stwierdzić, że z technicznego punktu widzenia "Szklany miecz" przewyższa pierwszą część. A to nie jedyna jego zaleta. Domeną drugich części jest charakterystyczne "wypalenie". Poznaliśmy już nową krainę, bohaterowie odkryli swoje moce, a "źli" i "dobrzy" stoją podzieleni w równiutkie rządki czekając na rozkazy. Brzmi znajomo? Nie dla Victorii Aveyard. Ona wciąż upomina czytelnika : "każdy może zdradzić każdego". I tak właśnie jest. Powieść przepełniona jest zwrotami akcji, a rozterki bohaterki stają się udziałem czytelnika dzięki mistrzowskiej narracji Aveyard.
"Wypaleniu" zapobiega także wprowadzenie nowych ciekawych postaci, z którymi łatwo się zżyć, którym kibicujemy z takim samym entuzjazmem jak w przypadku Mare. Co ciekawe główna bohaterka nie ginie pod natłokiem nowych postaci i wątków. Wciąż stoi na ich czele - świadoma swoich umiejętności i swojej wartości. Mimo to większość bohaterów nie pozostaje jednowymiarowa. Nie poznajemy ich jednak czytając monotonne opisy. Ich cechy charakteru wynikają bezpośrednio z ich działań i wypowiedzi co moim zdaniem jest rozsądnym posunięciem przy tak wielu postaciach.
Świat Norty nie zaskakuje wprawdzie fanów gatunku jednak jest w "Szklanym mieczu" coś, co nie pozwala przerwać w połowie książki. I właśnie dla wspaniałej rozrywki i niebanalnych bohaterów: polecam.

"Nawet jeśli jestem mieczem to nie zostałam zrobiona ze stali, ale ze szkła, i czuję, że powoli zaczynam pękać."
Wspaniała. Dynamiczna kontynuacja "Czerwonej Królowej", którą polecam zanim ktoś znudzi się tą przydługą opinią.
Nauczyliśmy się zawodzić na drugich częściach. Podchodzić do nich sceptycznie. Ludzie wąchający papier częściej niż jakiekolwiek kwiatki znają takie...