Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na początku tego roku miałam takie zuchwałe marzenie czytelnicze, żeby natknąć się na 'zwyczajną' powieść. Nie wojującą ideologicznie, nie z udziwnionymi wątkami i arcyzaskakującymi zwrotami akcji, ale taką o losie ludzkim. No i się natknęłam.

Piękna to książka. Chwała autorce za to, że przedstawiając wielką galerię postaci biednych i bogatych, ciemnych i światłych w momentach ich słabości i chwilach trudnych wyborów nie ocenia ich, a z ludzi prostych nie robi prostaków.

Cieszę się również, że w książce mężczyźni nie są przedstawieni jako 'zło'. Wręcz przeciwnie, jest tu mnóstwo bohaterów stających na wysokości zadania, kochających, wiernych...

Piękne też jest to, że wśród wojen, pożarów, zaraz i innych klęsk, między narodzinami, a śmiercią daje autorka swoim bohaterom siłę na jeszcze jedno kochanie, na wybaczenie, na wspieranie się, na jeszcze jedno obsianie pola.

Wrażliwość Pani Jakubowskiej, piękny język i ludzie, którym towarzyszymy w ich zmaganiach sprawiły, że z prawdziwym żalem i szklistymi oczami rozstawałam się z Jadownikami.

Haftowane kwiatki na okładce też mają znaczenie ;)

Na początku tego roku miałam takie zuchwałe marzenie czytelnicze, żeby natknąć się na 'zwyczajną' powieść. Nie wojującą ideologicznie, nie z udziwnionymi wątkami i arcyzaskakującymi zwrotami akcji, ale taką o losie ludzkim. No i się natknęłam.

Piękna to książka. Chwała autorce za to, że przedstawiając wielką galerię postaci biednych i bogatych, ciemnych i światłych w...