Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hillman w Polsce ma postać cienistą. Poza "Samobójstwem...", kilku wspomnieniom w kwartalniku "Albo albo", oraz jednemu poświęconym mu numerowi "Kronosa" (3/2007), Hillman milczy, a szkoda, bo warto byłoby przyjrzeć się macierzy jego systemu. Na szczęście "Samobójstwo a przemiana psychiczna" nie wymaga głębokiej wiedzy na temat fundamentów hillmanowskiej ontologii (przy czym, by zrozumieć sposób formułowania wywodu, podstawowa znajomość myśli C. G. Junga jest mile widziana).
Pytanie o samobójstwo wyrasta z kontekstu terapeutycznego, by jednak możliwe było zbliżenie się do niego, należy rozstrzygnąć dwie kwestie. Pierwszą z nich jest sytuacja bycia-w-analizie, na którą składa się: obecność analizującego i analizowanego, przede wszystkim zaś sama a n a l i z a, jest ona bowiem czymś różnym od pola działań medycyny, socjologii, czy nawet filozofii (jej jednakże najbliższa).
Czym zatem byłaby analiza? Jest ona odkrywaniem i pozwoleniem na odkrycie (przez analizowanego) dziejów duszy (oczywiście rozumianej zgodnie z jego systemem hillmanowskim). Dusza bowiem jest zaangażowaniem w pewną historię mityczną (świat wykreowany przez nieświadomość), tym samym bycie-w-analizie pozwala na odkrycie własnej ontologii. Według Hillmana (z czym się nie zgadzam), posiadanie mapy nieświadomości przez psychologię głębi, pozwala jej na niepopełnianie błędu, w jaki wpadła filozofia egzystencjalna, dla której każde doświadczenie jest znaczące.
Drugą kwestią jest rozjaśnienie sensu fenomenu samobójstwa. Zwykle jest ono rozpatrywane w perspektywie biologicznej: gdzie udane samobójstwo jest kresem medycyny; bądź socjologicznej: traktowane jest wówczas jako zamach dezintegrujący społeczeństwo. Hillman rozpatruje samobójstwo z perspektywy duszy "wołającej o przemianę", a zatem śmierci inicjacyjnej, która prowadzi do odrodzenia jako "inny". Jeżeli dusza - do której istotowo przynależy akt śmierci i odrodzenia - nie zostanie rozpoznana przez egzystującego, czy inaczej nie zostanie usłyszane jej "wołanie o przemianę", a tym samym nie będzie mogła uczestniczyć we własnym micie, może przenieść swoją mityczną opowieść na cielesność, tym samym prowadząc do śmierci fizycznej.
Do kogo skierowana jest książka? Właściwie do wszystkich, ale jako pożywka krytyczna może znaleźć się w menu filozofów, religioznawców, terapeutów i psychologów (szczególnie zaś jungizujących).

Hillman w Polsce ma postać cienistą. Poza "Samobójstwem...", kilku wspomnieniom w kwartalniku "Albo albo", oraz jednemu poświęconym mu numerowi "Kronosa" (3/2007), Hillman milczy, a szkoda, bo warto byłoby przyjrzeć się macierzy jego systemu. Na szczęście "Samobójstwo a przemiana psychiczna" nie wymaga głębokiej wiedzy na temat fundamentów hillmanowskiej ontologii (przy...