Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oj, namęczyłem się z tą książką. Dwa miesiące czytania a ostatnie strony w ogóle już mnie nie cieszyły.

Nieraz dało się wyczuć, że forma przerosła treść. Zamysł był ciekawy, opowieść bardzo szeroka, wątki ciekawe i bardzo liczne. Najlepiej czytało mi się ją w środku, jak ci frankiści byli w tournee. Potem coś się zaczęło psuć. Jak wątki zaczęły się ze sobą łączyć to potem po kolei wszyscy umierali.

Doceniam ogrom pracy autorki. Podziwiam jej wgłębianie się w mistycyzm, kabałę, filozofię. Po prostu nie przepadam za łączeniem źródeł historycznych z fikcją literacką. Chyba jestem jednak historykiem po studiach, a tam we mnie wpoili niechęć do fikcji.

Książkę polecam tym, którzy bardzo chcą poznać dzieje Jakub Franka. Ja do "Ksiąg Jakubowych" nie wrócę. Wolałbym już zajrzeć do wspomnianych w bibliografii prac poświęconych frankistom (Frank i frankiści - Kraushara) albo do Nowych Aten - Chmielowskiego.

Oj, namęczyłem się z tą książką. Dwa miesiące czytania a ostatnie strony w ogóle już mnie nie cieszyły.

Nieraz dało się wyczuć, że forma przerosła treść. Zamysł był ciekawy, opowieść bardzo szeroka, wątki ciekawe i bardzo liczne. Najlepiej czytało mi się ją w środku, jak ci frankiści byli w tournee. Potem coś się zaczęło psuć. Jak wątki zaczęły się ze sobą łączyć to potem...

Publicystyka. Kilka ciekawych opinii i porad. Niezły styl.
Z książki zapamiętałem, że nauczyciel by nie zwariować musi "olewać" system i w dzienniku notować mądre tematy a uczniom serwować niezbędne minimum + najciekawsze filmy, które może uczniów czymś zaciekawią. Podobała mi się idea by w szkole nie było dzwonków.
Część pisana przez córkę autora mniej mnie zainteresowała z racji, że probelmy nauczycieli dużo bardziej mnie dotyczą.

Publicystyka. Kilka ciekawych opinii i porad. Niezły styl.
Z książki zapamiętałem, że nauczyciel by nie zwariować musi "olewać" system i w dzienniku notować mądre tematy a uczniom serwować niezbędne minimum + najciekawsze filmy, które może uczniów czymś zaciekawią. Podobała mi się idea by w szkole nie było dzwonków.
Część pisana przez córkę autora mniej mnie zainteresowała...

Tę książkę kojarzę z wakacjami, zajadaniem się lodami z pudełka i głośnym śmiechem nad książką.

Tę książkę kojarzę z wakacjami, zajadaniem się lodami z pudełka i głośnym śmiechem nad książką.

Panom odradzam czytanie tej powiastki. Przeczytałem ją tylko z racji tego, że zawiera wątki gdańskie. Oryginalnie było to słuchowisko i to czuć bo książka składa się w ~98% z dialogów. Przez to czyta się dobrze, ale treść jaką wynosi się z przeczytania tych 280 stron jest marna. Taka telenowela: gosposia jest fajna, rodzina się jakby rozpada, jakieś romanse, schadzki, inni coś tam robią w pracy. Co pewien czas nazwa ulicy w Gdańsku. Podsumowując z książki tej dowiedziałem się, że:
- na Szerokiej sprzedawano futra,
- niektórzy kradli rury ze stoczni,
- czasem była tam kontrola przy bramie,
- że jedzono w Monopolu (dziś City Forum)
i... koniec.

Panom odradzam czytanie tej powiastki. Przeczytałem ją tylko z racji tego, że zawiera wątki gdańskie. Oryginalnie było to słuchowisko i to czuć bo książka składa się w ~98% z dialogów. Przez to czyta się dobrze, ale treść jaką wynosi się z przeczytania tych 280 stron jest marna. Taka telenowela: gosposia jest fajna, rodzina się jakby rozpada, jakieś romanse, schadzki, inni...