Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do tej pory bardzo lubiłam serię z Chyłką, ale teraz pan Mróz trochę przekombinował.

Do tej pory bardzo lubiłam serię z Chyłką, ale teraz pan Mróz trochę przekombinował.

Nie mam pojęcia, co przyciąga mnie do książek typu YA. Za każdym razem mówię sobie - nigdy więcej, i za każdym razem łamię dane sobie przyrzeczenie. Fabuła pozostawia trochę do życzenia, wątki kryminalne szyte są grubymi nićmi a romansowe dosyć naiwne. Sama się sobie dziwię, że to piszę, ale mimo iż nie znoszę opisów typu "stałam przed lustrem i układałam włosy, a wtedy..." to książkę pani Mead czytało mi się bardzo szybko i bardzo przyjemnie. Takie to czytadełko dla odmóżdżenia i rozrywki.

Nie mam pojęcia, co przyciąga mnie do książek typu YA. Za każdym razem mówię sobie - nigdy więcej, i za każdym razem łamię dane sobie przyrzeczenie. Fabuła pozostawia trochę do życzenia, wątki kryminalne szyte są grubymi nićmi a romansowe dosyć naiwne. Sama się sobie dziwię, że to piszę, ale mimo iż nie znoszę opisów typu "stałam przed lustrem i układałam włosy, a...

Pan Ziemiański wydaje się mieć ogromny talent do psucia tego, co wcześniej udało mu się (zresztą bardzo fajnie) stworzyć. O ile początek książki zapowiadał się bardzo fajnie, o tyle końcówka sprawiała wrażenie napisanej na kolanie w kiblu przez niewyżytą gimnazjalistkę.
Postaci, które bardzo polubiłam w I tomie jest jak na lekarstwo (Zaan, chociaż może to i dobrze, bo na pewno by coś w nim popsuto), natomiast te, które wydają się ciekawe, na koniec są tak spaprane, że aż żal 4 litery ściska (Biafra i ta pożal się Boże "Scena łóżkowa" wyjęta z fantazji nastolatki- między nim a główną bohaterką było wcześniej ewidentne napięcie seksualne i miałam nadzieje, że będą ze sobą, ale po czymś takim mówię stanowcze: NIE!)O Achaji to już nawet nie będę wspominać - panna nie wyciągnęła żadnych wniosków ze swoich poprzednich losów a nauki pobierane u Krótkiego i Hekkego na nic się zdały.

Pan Ziemiański wydaje się mieć ogromny talent do psucia tego, co wcześniej udało mu się (zresztą bardzo fajnie) stworzyć. O ile początek książki zapowiadał się bardzo fajnie, o tyle końcówka sprawiała wrażenie napisanej na kolanie w kiblu przez niewyżytą gimnazjalistkę.
Postaci, które bardzo polubiłam w I tomie jest jak na lekarstwo (Zaan, chociaż może to i dobrze, bo na...