Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kracauer wychodzi od samych źródeł kinematografii - jej zestawienia z fotografią oraz początków interesującej go tendencji realistycznej w historii kina, w opozycji wobec równocześnie rodzącego się nurtu kreacyjnego. Dalsza część książki to opis poszczególnych technik filmowych, w oczywisty sposób wartościowanych, wprowadzenie kontekstów literatury, sztuki teatralnej, opatrzonych ciekawymi, świetnie przybliżających argumentację przykładami.
Opis nie kłamie określając ten traktat jako klarowny, systematyczny i precyzyjny. Genialna lektura dla zainteresowanych postulatem realizmu w sztuce.

Kracauer wychodzi od samych źródeł kinematografii - jej zestawienia z fotografią oraz początków interesującej go tendencji realistycznej w historii kina, w opozycji wobec równocześnie rodzącego się nurtu kreacyjnego. Dalsza część książki to opis poszczególnych technik filmowych, w oczywisty sposób wartościowanych, wprowadzenie kontekstów literatury, sztuki teatralnej,...

O litości jako uczuciu nie szlachetnym, ale destrukcyjnym, ukazującym nędzę człowieka w mierzeniu się z cudzym cierpieniem. Zatruwającym życie kłamiących i okłamywanych.
Fascynują mnie fragmenty monologu wewnętrznego skrajnie wyczerpanego swoim miłosierdziem oficera, którego zwracanie się ponownie do działań podyktowanych współczuciem przynoszą ukojenie. Po to tylko, aby następnie wpędzić go w jeszcze większą rozpacz i zwątpienie, a ostatecznie doprowadzić do tragedii. Piękna książka.

O litości jako uczuciu nie szlachetnym, ale destrukcyjnym, ukazującym nędzę człowieka w mierzeniu się z cudzym cierpieniem. Zatruwającym życie kłamiących i okłamywanych.
Fascynują mnie fragmenty monologu wewnętrznego skrajnie wyczerpanego swoim miłosierdziem oficera, którego zwracanie się ponownie do działań podyktowanych współczuciem przynoszą ukojenie. Po to tylko, aby...

W oszczędnej formie przekazuje to, co Yanagihara w swoich "Ludziach na drzewach", nie sięgając przy tym po fabularną złożoność czy literacką fantazję. Sepulveda w piękny i wnikliwy sposób opowiada o nieprzekraczalnym nieprzystawaniu do siebie pewnych "obcych" rzeczywistości, których granice mogą zbliżyć się do siebie o tyle, o ile starczy nam dla nich poszanowania, ale też otwartości i (!) wiedzy. Daje przy tym wyraz temu, że ludzka buta w połączeniu z ignorancją całkowicie burzą i tak oparty na słabych fundamentach mit człowieka-demiurga, kontrolującego świat natury i projektującego cywilizację w miejscach jeszcze nią nietkniętnych, a rozpaczliwie jej potrzebujących.
To literatura wyszukana, ale nie wymyślna. Kojarzy się przy tym z pobudzającym zmysły pisarstwem Marqueza - zapach resztek mielonej kawy z puszki daje taki sam aromat w domu starego pułkownika, jak ziarna palone na patelni w szałasie Bolivara. Kiedy Sepulveda pisze o nieustannej ekspansji dżungli, daje jednocześnie wyraz temu, jak ta ważna i potrzebna historia wpływa na czytelnika.

W oszczędnej formie przekazuje to, co Yanagihara w swoich "Ludziach na drzewach", nie sięgając przy tym po fabularną złożoność czy literacką fantazję. Sepulveda w piękny i wnikliwy sposób opowiada o nieprzekraczalnym nieprzystawaniu do siebie pewnych "obcych" rzeczywistości, których granice mogą zbliżyć się do siebie o tyle, o ile starczy nam dla nich poszanowania, ale też...