Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę czytało się dobrze. Widać, że Camilla Lackberg próbuje ponownie zapoznać nas z dużym kręgiem bohaterów, którzy będą zaangażowani w rozwiązywanie kolejnych spraw kryminalnych. Prawdę mówiąc poznaliśmy chyba szkic do życia osobistego każdego członka zespołu dochodzeniowego, czyli podobnie jak było w cyklu o Fjallback'e.

Niestety, cały ten nowy cykl został zbudowany na olbrzymim zgrzycie natury logicznej i etycznej.

Etycznej ponieważ tytułowy mentalista, którego zdążyliśmy polubić i który zapewne będzie uczestniczył w kolejnych dochodzeniach JEST ODPOWIEDZIALNY za straszną śmierć swojej matki. Gdyby był tylko jednym z głównych bohaterów historii opowiedzianej w pierwszej części cyklu, można byłoby machnąć ręką. Z tego co się jednak zdążyłam zorientować, będzie bohaterem całego cyklu (nie wiadomo jak długiego), czyli po szwedzku – błędy przeszłości nie mają znaczenia, zamiast kary – resocjalizacja, zamiast wykluczenia – pełna rehabilitacja i asymilacja społeczna itp.

A dlaczego logicznej?

Cały czas mam wrażenie, że Szwedzi to jednak zimne ryby nie mające pojęcia o dzieciach i ich psychice. Małe dzieci występujące w tej książce są jak z innej planety. Zamiast miłości dostają tzw. wolność kreacji, najczęściej pozbawioną kontroli. Ośmioletni syn głównego bohatera zachowuje się i kaprysi jak cztero-, pięciolatek. Natomiast sam główny bohater jako siedmiolatek również zachowuje się jak trzy-, czterolatek, całkowicie zresztą nieadekwatnie do swojej wersji dorosłej.

Historia z zamknięciem matki w skrzyni i pozostawienie jej tam na cały dzień jest tak głupia i nielogiczna, jakbyśmy nie mieli tu do czynienia z siedmioletnim, bardzo bystrym chłopcem – owszem z jakąś formą nerwicy natręctw czy spektrum Aspergera, ale bardzo dokładnym, skupionym na skończeniu tego co rozpoczyna, a w tym przypadku skupionym na triku nad którym pracował przez dwa tygodnie. Jak można uwierzyć że nagle go coś rozproszy i zostawi matkę na pewną śmierć? Wyobrażacie sobie takiego chłopca pierwszoklasistę? Zwłaszcza, że wyrósł na raczej normalnego człowieka? OK, nadal z jakimś spektrum Aspergera, z wyjątkową pamięcią do szczegółów i zdolnością rozwiązywania kryptograficznych zagadek, ale jednak funkcjonującego w społeczeństwie w sposób dość zwyczajny – kobiety, dzieci, rodzina, showbiznes itp

Mimo tego, zapewne spróbuję przeczytać kolejną część tego cyklu, o ile nie będę musiała się nadal skupiać na jednak chorej przeszłości tytułowego mentalisty oraz szwedzkiej manii poprawności i fobii politycznych.

Książkę czytało się dobrze. Widać, że Camilla Lackberg próbuje ponownie zapoznać nas z dużym kręgiem bohaterów, którzy będą zaangażowani w rozwiązywanie kolejnych spraw kryminalnych. Prawdę mówiąc poznaliśmy chyba szkic do życia osobistego każdego członka zespołu dochodzeniowego, czyli podobnie jak było w cyklu o Fjallback'e.

Niestety, cały ten nowy cykl został zbudowany...