Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wielki plus za wybór tematu, bo "Pożytki z katorgi" to książka przewrotna. Opowiadanie o zsyłkach na Sybir nie przez pryzmat narodowej martyrologii, a z zupełnie innego punktu widzenia - doszukując się w trudnych losach zesłańców przede wszystkim pozytywów - wymaga odwagi i nietuzinkowego podejścia. Bo nagle okazuje się, że katorga miała też swoje dobre strony, a o tym mówi się zdecydowanie za mało.

Za mało mówi się się o zasługach polskich badaczy i naukowców, którzy praktycznie odkryli dla świata Syberię. Zbadali odległe, niedostępne tereny, wywrócili do góry nogami ówczesne myślenie o faunie i florze Bajkału, dotarli i udokumentowali życie miejscowej ludności, mniejszości narodowych i plemion. Odkryli sekrety Świętego Morza, przybliżyli obyczaje żyjących na końcu świata ludów, zgłębili tajemnice szamanizmu. Polscy badacze mają zasługi porównywalne do największych odkrywców świata, ich nazwiskami nazwano nowoodkryte gatunki zwierząt, ulice w syberyjskich miastach czy pasma górskie.

To wszystko jest niezwykle interesująca i bardzo dobrze, że powstała na ten temat książka. Jest ona jednak zdecydowanie za krótka - reportaż Wojciecha Lady zaciekawia, ale nie wyczerpuje tematu. "Pożytki z katorgi" to bardziej szkic niż pozycja, która całościowo opisuje fascynujące zagadnienie. Po lekturze pozostaje uczucie dużego niedosytu, że tak ciekawy temat potraktowano skrótowo i po łebkach. Każdy z bohaterów "Pożytków" zasługuje na osobną opowieść i poświęcenie mu większej ilości czasu. Z drugiej strony - dobrze, że napisano choć tyle.

Wielki plus za wybór tematu, bo "Pożytki z katorgi" to książka przewrotna. Opowiadanie o zsyłkach na Sybir nie przez pryzmat narodowej martyrologii, a z zupełnie innego punktu widzenia - doszukując się w trudnych losach zesłańców przede wszystkim pozytywów - wymaga odwagi i nietuzinkowego podejścia. Bo nagle okazuje się, że katorga miała też swoje dobre strony, a o tym mówi...

Wartościowa, dopracowana w szczegółach i napisana z czułością biografia. Momentami - dla osoby średnio zainteresowanej sztuką - aż za dokładna, ze zbyt dużą ilością cytatów, opisujących poszczególne wystawy i poglądy artystów. Z książki wyłania się portret pełnokrwistej osoby - Jaremianka jest niezależna, trochę tajemnicza, nieodmiennie fascynująca. Obecnie to postać trochę zapomniana i dobrze, że Agnieszka Dauksza postanowiła nam ją przybliżyć. Siłą biografii jest także świetnie opisane tło - Stary Sambor z dzieciństwa, wojenny i powojenny Kraków czy migawki z Paryża. Wraz z losami Jaremianki śledzimy rozwój krakowskiego środowiska artystycznego, co i rusz na kartach powieści pojawiają się inne znane postacie, jak chociażby: Tadeusz Kantor, Julian Przyboś, Tadeusz Różewicz czy Wisława Szymborska. Biografia Daukszy pozwala wniknąć w to środowisko, poczuć klimat tamtych niełatwych czasów i poznać nietuzinkową, barwną postać, która zostawiła po sobie kolekcję eksperymentalnych obrazów i rzeźb. Warto.

Wartościowa, dopracowana w szczegółach i napisana z czułością biografia. Momentami - dla osoby średnio zainteresowanej sztuką - aż za dokładna, ze zbyt dużą ilością cytatów, opisujących poszczególne wystawy i poglądy artystów. Z książki wyłania się portret pełnokrwistej osoby - Jaremianka jest niezależna, trochę tajemnicza, nieodmiennie fascynująca. Obecnie to postać...

Kolejna książka w akcji Czytaj PL ze zmarnowanym potencjałem. Temat świetny - możliwość spojrzenia na pracę patomorfologów "od Kuchni" dawała naprawdę duże możliwości. Lubię zgłębiać dziedziny nieznane i niepopularne, a różnorakie patologie to niezwykle ciekawe zjawiska i wdzięczny temat do dyskusji.

Nie wiem jednak, do kogo skierowana jest ta książka. Dla przeciętnego czytelnika - nie mającego wiele wspólnego z medycyną - jest zdecydowanie za bardzo specjalistyczna i naukowa. Dla osób zainteresowanych tematem podejrzewam, że będzie zbyt prosta i oczywista. W rezultacie otrzymujemy pozycję, która na początku zaciekawia i intryguje, by dość szybko zacząć drażnić i irytować zbytnim przeładowaniem medycznymi terminami i opisami żywcem wyjętymi z podręczników dla lekarzy.

"Patolodzy" mogli być świetnym punktem wyjścia do rozważań na trudne etycznie tematy. Śmiertelne choroby, pobieranie organów, zgoda na sekcje zwłok, patologie ciążowe, dzieci urodzone z poważnymi wadami genetycznymi, kwestia nieodwracalnie uszkodzonego płodu itp. - to wszystko kwestie wywołujące duże emocje, ale zarazem sprawy, o których trzeba rozmawiać. I takie medyczne spojrzenie na problem, trochę zdystansowane, poparte wieloletnią praktyką i badaniami, mogłoby rzucić na te zapalne tematy nowe światło. Jednak autorka zbyt mocno w swojej publikacji skupiła się na wątkach medycznych i całość przypomina po prostu branżowy artykuł. Można się z książki dowiedzieć nowych rzeczy, ale jako całość dla medycznego laika jest ona niestrawna. Wielka szkoda, bo patomorfologia to ciekawa dziedzina. Ale trzeba o niej pisać bardziej przystępnie.

Kolejna książka w akcji Czytaj PL ze zmarnowanym potencjałem. Temat świetny - możliwość spojrzenia na pracę patomorfologów "od Kuchni" dawała naprawdę duże możliwości. Lubię zgłębiać dziedziny nieznane i niepopularne, a różnorakie patologie to niezwykle ciekawe zjawiska i wdzięczny temat do dyskusji.

Nie wiem jednak, do kogo skierowana jest ta książka. Dla przeciętnego...