Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawdopodobnie największe czytelnicze rozczarowanie tego roku. Starcie dwóch kultur, duńska kolonizacja Grenlandii? Gdzieś tam nieśmiało pomyka, choć jak sam autor przyznaje w posłowiu – większość jest wytworem jego fantazji. Taka rola pisarza, kwestia więc: jak to napisał. Uniwersalna opowieść? Raczej wtórna. Mocna, niekiedy brutalna? W opisie raczej dosadna, a często wręcz przesadna, łopatologiczna. Niby tak „się pisze” po skandynawsku, tylko co tutaj panuje – pełen naturalizm, brud, smród ludzkich wydzielin, sromy, wzwody, spermy, odchody, kopulacja z hermafrodytą, aborcja przy pomocy prochu strzelniczego oraz inne podobne atrakcje. Zezwierzęcenie. Ogólnie rzecz biorąc – najwięcej tutaj chęci skandalizowania. Niechaj starczy ten przecudnej urody cytat: „W nocy moje ekskrementy z cuchnącego nocnika przemawiały do mnie po łacinie Mową wieczności Hoc Est Corpus Christi! Krzyczą To jest ciało Chrystusa Zjedz mnie! To jest krew Chrystusa Wypij mnie! Przypominały małe hostie Jedną na języku położyłem Aby smak poznać I rozgrzeszenia doznać Wypiłem to cierpkie kościelne wino Smakowało uryną Fuj, do diabła!” Główną nauką, jaką wyniosłam z tej niestety niezapomnianej lektury, jest: koniec z literackim masochizmem, książkę odkłada się zaraz po pierwszym odczuciu niesmaku.