Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A zatem świat nie istnieje w sobie, lecz we mnie. Zatem życie jest tylko moim snem. Zatem ja sam jestem dla siebie całą rzeczywistością.

A zatem świat nie istnieje w sobie, lecz we mnie. Zatem życie jest tylko moim snem. Zatem ja sam jestem dla siebie całą rzeczywistością.

Dla mnie taniec jest wyrazem elementarnych zalotów, prymitywnym pozorowaniem powściągliwości seksualnej, publicznie przyjętą okazją do ekshibicjonizmu. Zawsze nienawidziłem tańca, a teraz po prostu odmawiam brania w nim udziału, chociaż chętnie obserwuję innych — zwłaszcza Karen — jak rzucają się po całej sali ku mojej uciesze. Moja guwernantka pozwalała mi oglądać telewizję nie więcej niż pięć godzin tygodniowo, toteż przez cały okres dorastania właściwie w ogóle jej nie oglądałem. Jednakże większość moich rówieśników do chwili opuszczenia szkoły średniej spędziła przed telewizorami około dwudziestu tysięcy godzin, odpowiednik dziewięciu lat pracy. W efekcie nie potrafią ze sobą rozmawiać i konwersacja łatwo ich męczy. W nieustannej gonitwie za rozrywką i zabawą traktują ciszę, czytanie czy samotne rozmyślania jako synonimy nudy. W dyskotece, tym hałaśliwym grobie stosunków międzyludzkich, znajdują klinikę odwykową dla swojego nieuleczalnego nałogu telewizyjnego. Dyskoteka jest ich ulubionym placem zabaw: zabija język, skraca czas i sieka na kawałki świadomość.

Dla mnie taniec jest wyrazem elementarnych zalotów, prymitywnym pozorowaniem powściągliwości seksualnej, publicznie przyjętą okazją do ekshi...

Nazajutrz znów siedziałem w biurze. Czułem się nie spełniony i, szczerze mówiąc, dość niechętnie nastawiony do życia. Tkwiłem w martwym punkcie, reszta świata też. Wszyscy po prostu zbijaliśmy bąki, czekając na śmierć i zajmując się czymkolwiek, żeby wypełnić czas. Niektórzy z nas nie robili nic. Byliśmy jak warzywa. Ja również. Nie wiem, jakim byłem warzywem. Czułem się jak rzepa. Zapaliłem cygaro, zaciągnąłem się i udawałem, że wiem, co jest, kurwa, grane.

Nazajutrz znów siedziałem w biurze. Czułem się nie spełniony i, szczerze mówiąc, dość niechętnie nastawiony do życia. Tkwiłem w martwym punk...

Kiedy wstaje słońce, wstaję i ja. - Znowu mamo - mówi mi syn - znowu w nocy zgrzytałaś zębami. - Znowu chrupałam? Przepraszam - Jakbyś kamień jadła. Piję kawę, otwieram okno, patrzę. Świat istnieje.

Kiedy wstaje słońce, wstaję i ja. - Znowu mamo - mówi mi syn - znowu w nocy zgrzytałaś zębami. - Znowu chrupałam? Przepraszam - Jakbyś kamie...

Czysta moralność (...) nie zależy absolutnie od niczego. Niczym niezdeterminowana, to ona determinuje. Nieuwarunkowana, to ona warunkuje. Mówiąc inaczej, jest absolutem. Moralność obserwowana w praktyce jest zawsze mieszaniną - o zmiennych proporcjach - elementów czystej moralności i elementów mniej lub bardziej mętnych, najczęściej religijnego pochodzenia. Im więcej będzie elementów należących do czystej moralności, tym dłuższej i szczęśliwszej egzystencji zazna społeczeństwo-nośnik rozważanej moralności. Społeczeństwo rządzone przez czyste zasady moralności uniwersalnej mogłoby trwać nawet do końca świata. s.37.

Czysta moralność (...) nie zależy absolutnie od niczego. Niczym niezdeterminowana, to ona determinuje. Nieuwarunkowana, to ona warunkuje. Mó...

Kiedy idziecie ulicą, spójrzcie za siebie, zauważycie, że w powietrzu nic nie pozostaje. Kiedy zamilkniecie, po rozmowie, w powietrzu nie pozostanie nic z tego, co powiedzieliście. W tej przejrzystości, zamkniętej bardziej przerażająco niż komórka, szamoczemy się i topimy nasze działania. Pozwalamy na to, by wszystko, co robimy, wszystko, co przeżywamy, zatapiało się w powietrzu, a powietrze w tym miejscu odnawia się bez śladu. Cała jasność świata wchłania nasze życie. A jednak w tej próżni funkcjonuje, w ustronnym miejscu ciała, coś, co boli i co wywołuje cierpienie bez udziału czegoś materialnego, wywołuje je myślami i uczuciami pochodzącymi z nicości, które są nicością, a jednak dręczą to wewnętrze ciało, gotowe zniknąć i rozpuścić się w powietrzu. To jedna z tych rzeczy, która wprawia mnie w wielkie osłupienie, że w tych warunkach świata może istnieć coś, co nazywa się zazdrością, czego nie można zobaczyć i czego nie można pokazać. I coś, co nazywa się miłością, i coś, co jest bólem – wszystkie wynurzone z nicości, ale wszystkie rozdzierające we wnętrzu kawałki żywego, krwawiącego ciała. I to osłupienie także rozpuści się w powietrzu.

Kiedy idziecie ulicą, spójrzcie za siebie, zauważycie, że w powietrzu nic nie pozostaje. Kiedy zamilkniecie, po rozmowie, w powietrzu nie po...

Biją jakieś dzwony, wołanie do boga. Kiedy znowu zacznę pisać go dużą literą? Może nigdy? Pewnie nigdy, bo te dzwony biły w ten sam sposób niedawno, kiedy tu, na placu niedaleko Biskupiej Górki, publicznie wieszano załogę Stutthofu. Głównie zresztą kobiety. Nie współczuła mordercom. Ale sto tysięcy chętnych, żeby się nasycić zemstą, a raczej pogapić na śmierć, wyległo z domów, przyjechało tu pociągami i ciężarówkami. Potem podobno tłum rozszarpał zwłoki. Makabra. Mało im wojennego koszmaru? I te kościelne dzwony – co miały uświęcać?

Biją jakieś dzwony, wołanie do boga. Kiedy znowu zacznę pisać go dużą literą? Może nigdy? Pewnie nigdy, bo te dzwony biły w ten sam sposób n...

Cały pociąg był spętany przysięgą jak te konie na łąkach – powrozami. Żołnierze z konwoju spokojnie grali ferbla w jedynym wagonie „ludzkim”, czyli osobowym, idącym za węglarką. Nie troszczyli się o transport. Sama przysięga go pilnuje. Ona w razie potrzeby uruchomi straszliwe kriegsartikle91, sądy polowe, ona już dzisiaj daje kapralom prawo bicia rekrutów po mordzie. Konwój spokojnie może grać w karty: nikt nie zdezerteruje. Skrępowani przysięgą mocniej niż kajdanami jechali mężczyźni na spotkanie swego losu.

Cały pociąg był spętany przysięgą jak te konie na łąkach – powrozami. Żołnierze z konwoju spokojnie grali ferbla w jedynym wagonie „ludzkim”...

Być może, zdaje się sugerować Rosendorfer, od ostatniej wojny już nas po prostu nie ma, a to wszystko wokół dzieje się tylko na niby. Jesteśmy zaledwie przedłużającym się, poplątanym epilogiem „powieści pod tytułem Świat”.

Być może, zdaje się sugerować Rosendorfer, od ostatniej wojny już nas po prostu nie ma, a to wszystko wokół dzieje się tylko na niby. Jesteś...