Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetna pozycja, niebanalnie przedstawione postaci. Historia dla mnie nieoczywista. Zdecydowanie wymaga refleksji.

Świetna pozycja, niebanalnie przedstawione postaci. Historia dla mnie nieoczywista. Zdecydowanie wymaga refleksji.

Niebanalna i zaskakująca. Do końca trzyma w napięciu. Kolejny dowód na wirtuozerię pióra Pereza-Reverte.

Niebanalna i zaskakująca. Do końca trzyma w napięciu. Kolejny dowód na wirtuozerię pióra Pereza-Reverte.

Wyśmienita pozycja. Klasyka literatury, wspaniały obraz XIX wieku i panujących wówczas nastroju nie tylko we Francji, ale w całej właściwie Europie. Nana jest postacią wywołującą uczucia ambiwalentne, raz budzi współczucie, raz odrzuca i obrzydza. To powieść bardzo naturalistyczna, Zola pisał tak, jak było, pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że wręcz nie dodał nic od siebie. Z pewnością jest to pozycja, po którą warto sięgnąć. Nie porwie każdego, ale warto znać ten fragment klasyki.

Wyśmienita pozycja. Klasyka literatury, wspaniały obraz XIX wieku i panujących wówczas nastroju nie tylko we Francji, ale w całej właściwie Europie. Nana jest postacią wywołującą uczucia ambiwalentne, raz budzi współczucie, raz odrzuca i obrzydza. To powieść bardzo naturalistyczna, Zola pisał tak, jak było, pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że wręcz nie dodał nic od...

Uczucia wobec tej książki mam ambiwalentne. Ona sama jest jakaś taka pół na pół dobra i zła. Głównemu bohaterowi do samego końca nie udało się zdobyć mojej sympatii. Przeżycia i rozterki Elio określiłbym mianem emocjonalnego samogwałtu i literackiego ekshibicjonizmu. I nie chciałbym tutaj odejmować prawdziwości takich przeżyć, bo myślę, że w ten sposób bardzo dobrze autor oddał to, co przeżywa człowiek w sytuacjach w jakich znalazł się główny bohater, ale czytanie tego w takiej właśnie formie nie było niestety przyjemnością. Z kolei co do opisu wydarzeń w Rzymie, pokusiłbym się o stwierdzenie, że te fragmenty są magiczne. Czuć w nich klimat końcówki lata, jeszcze gorących nocy, chłód starożytnych murów, odurzające smaki i zapachy wina, kawy i włoskiej kuchni. Aż chciałoby się tam być i przeżywać to samo. Zakończenie też nawet przypadło mi do gustu, mam poczucie, że ta historia została opowiedziana do końca. I oczywiście można spierać się o to, czy lepsze byłoby zakończenie otwarte, czy zamknięte, jednak uważam, że dla tej konkretnej historii było dobrym pomysłem, aby poprowadzić ją do końca.

Uczucia wobec tej książki mam ambiwalentne. Ona sama jest jakaś taka pół na pół dobra i zła. Głównemu bohaterowi do samego końca nie udało się zdobyć mojej sympatii. Przeżycia i rozterki Elio określiłbym mianem emocjonalnego samogwałtu i literackiego ekshibicjonizmu. I nie chciałbym tutaj odejmować prawdziwości takich przeżyć, bo myślę, że w ten sposób bardzo dobrze autor...

Niezwykle wciągająca pozycja. Nie jest to dogłębna analiza życiorysów artystów minionej epoki, ale wystarczająca, aby poznać tych ludzi trochę bliżej, odrobinę "prywatnie". Momentami naprawdę mocno czuć klimat czasów pierwszej połowy XX wieku i nie będzie stwierdzeniem na wyrost zdanie, że wszyscy opisani w Homobiografiach znali siebie nawzajem, choć każda z tych osób prezentuje całkowicie odrębną wartość. Warto przeczytać tę pozycję, potrafi być naprawdę zaskakująca, przy tym napisana lekko i bez zbędnych dłużyzn.

Niezwykle wciągająca pozycja. Nie jest to dogłębna analiza życiorysów artystów minionej epoki, ale wystarczająca, aby poznać tych ludzi trochę bliżej, odrobinę "prywatnie". Momentami naprawdę mocno czuć klimat czasów pierwszej połowy XX wieku i nie będzie stwierdzeniem na wyrost zdanie, że wszyscy opisani w Homobiografiach znali siebie nawzajem, choć każda z tych osób...

Cabre nie zawodzi. Kolejne spotkanie z jego twórczością uważam za wyjątkowo udane. Uwielbiam tendencje Cabrego do swego rodzaju monumentalizmu. W jego wwydaniu powieść to coś naprawdę wielkiego, wspaniałego. Ogrom wydarzeń, historii, postaci, emocji, intryg, niuansów, wątków potrafi przytłoczyć. I oczywiście, nie każdemu musi to odpowiadać, ale dla mnie jest to mistrzostwo w dziedzinie literatury. Kolejny raz rozpoczynając lekturę po prostu w nią wpadłem.

Cabre nie zawodzi. Kolejne spotkanie z jego twórczością uważam za wyjątkowo udane. Uwielbiam tendencje Cabrego do swego rodzaju monumentalizmu. W jego wwydaniu powieść to coś naprawdę wielkiego, wspaniałego. Ogrom wydarzeń, historii, postaci, emocji, intryg, niuansów, wątków potrafi przytłoczyć. I oczywiście, nie każdemu musi to odpowiadać, ale dla mnie jest to mistrzostwo...

Pierwszy kontakt z piórem Wojciechowskiej, historie niezwykle ciekawe, wspaniali ludzie, choć coś mi zgrzytało w samym zapisie. Bardzo dobra książka dająca spojrzenie na świat z innych perspektyw.

Pierwszy kontakt z piórem Wojciechowskiej, historie niezwykle ciekawe, wspaniali ludzie, choć coś mi zgrzytało w samym zapisie. Bardzo dobra książka dająca spojrzenie na świat z innych perspektyw.

Bardzo ciepła opowieść o Operze Śląskiej z perspektywy ludzi z nią związanych. Chciałoby się jeszcze więcej wspomnień, anegdot i historii o Operze i jej ludziach.

Bardzo ciepła opowieść o Operze Śląskiej z perspektywy ludzi z nią związanych. Chciałoby się jeszcze więcej wspomnień, anegdot i historii o Operze i jej ludziach.

Trzyma w napięciu, lekko się czyta. Pozycja raczej nieobowiązkowa. Jest jednak coś wstrząsającego, kiedy człowiek uświadomi sobie, że sytuacja wojny wcale nie jest taką totalną abstrakcją.

Trzyma w napięciu, lekko się czyta. Pozycja raczej nieobowiązkowa. Jest jednak coś wstrząsającego, kiedy człowiek uświadomi sobie, że sytuacja wojny wcale nie jest taką totalną abstrakcją.

Zgodnie z przedmową nie są to właściwe Źdźbła trawy Whitmana, które są dziełem, w moim odczuci, monumentalnym, jako konsekwentnie publikowana cała twórczość w tym samym tomie. Polskie wydanie to wybór z oryginalnego tomu, który Whitman pisał właściwie przez całe życie. To moje pierwsze spotkanie z poezją amerykańską i muszę przyznać jest to dla mnie nowa jakość. Whitman pisze prosto i dosłownie, interpretacja nie pozostawia zbyt wielu niejasności, a jednak pełnia znaczeń jest uderzająca. Whitman jako piewca wolności, demokracji, równości w wyjątkowy sposób skupia się na afirmacji życia i świata, jego wiersze są niezwykle pozytywne, jedynie Wojna Secesyjna na krótko przerwała tę dobrą passę, co widać w cyklu Pieśń o toporze i częściowo we Wspomnieniach o prezydencie Lincolnie. Może nie jestem zachwycony w pełnym tego słowa znaczeniu, ale z pewnością jestem pod wrażeniem i sięgnę po więcej amerykańskiej poezji.

Zgodnie z przedmową nie są to właściwe Źdźbła trawy Whitmana, które są dziełem, w moim odczuci, monumentalnym, jako konsekwentnie publikowana cała twórczość w tym samym tomie. Polskie wydanie to wybór z oryginalnego tomu, który Whitman pisał właściwie przez całe życie. To moje pierwsze spotkanie z poezją amerykańską i muszę przyznać jest to dla mnie nowa jakość. Whitman...

Tak mi się jakoś w bilbiotece trafiło. Długo nie mogłem się zabrać i dużo czasu zajęło mi samo czytanie. Książka nie jest łatwa. Sama w sobie nie jest szczytem beletrystyki, ale jako debiut 19-letniego Hłaski jest rewelacyjna. Niezwykle plastyczne opisy natychmiast pobudzają wyobraźnię, naprawdę jest się na tym zapyziałym przedwojennym Marymoncie pośród tych wszystkich ruder, na miejscu których stoją dziś te wymarzone jasne domy. Lektura wzruszająca, ale i zabawna, bohaterowie nad wyraz żywi, ale nie przerysowani. Ludzkie pragnienia potrafią być siłą napędową jednostki i tłumu, ale te same marzenia mogą też człowieka zniszczyć. Jednak walka za swoją sprawę zawsze jest w cenie.

Tak mi się jakoś w bilbiotece trafiło. Długo nie mogłem się zabrać i dużo czasu zajęło mi samo czytanie. Książka nie jest łatwa. Sama w sobie nie jest szczytem beletrystyki, ale jako debiut 19-letniego Hłaski jest rewelacyjna. Niezwykle plastyczne opisy natychmiast pobudzają wyobraźnię, naprawdę jest się na tym zapyziałym przedwojennym Marymoncie pośród tych wszystkich...