Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zapowiadało się całkiem nieźle i myślałam, że ocenię tę książkę znacznie lepiej, ale końcówka to był koszmar - totalna dziecinada.

Zapowiadało się całkiem nieźle i myślałam, że ocenię tę książkę znacznie lepiej, ale końcówka to był koszmar - totalna dziecinada.

Nie ukrywam swojego rozczarowania tą powieścią. Zawiodły mnie przede wszystkim dwie kwestie - przewidywalność oraz przegadanie. Zwykle autorka sporo namiesza w głowie, przez co nawet długo obstawiany pewniak przestaje być punktem zaczepienia. W "Czarownicy" już po wstępnym poznaniu wszystkich bohaterów można łatwo wytypować osobę, która winna jest wyrządzonemu złu. W żadnym momencie nie zwątpiłam, że to jednak nie to, co myślałam od początku.

Po drugie, jak wspomniałam, książka wydaje się przegadana. To najdłuższa ze wszystkich części sagi, liczy prawie 600 stron, a ponadto wydana jest najdrobniejszym drukiem w porównaniu z pozostałymi. Nie byłoby to niczym złym, gdyby nie fakt, że wielokrotnie zdarzyło się, że trzy razy wałkowane są te same informacje, które doskonale się już pamięta. Podobnie z wątkiem siostry Eriki, która wciąż analizuje w swoich myślach to samo. Tak na marginesie, postać Anny z każdą częścią coraz bardziej działała mi na nerwy, a teraz moja niechęć osiągnęła apogeum.

Jednak nie mogę powiedzieć, że powieść jest beznadziejna, bo mocno bym skłamała. Styl autorki zdecydowanie broni całokształt. Poza tym temat czarownic był niezwykle interesujący, a powiedziałabym nawet, że najciekawszy ze wszystkich wątków. Najbardziej poruszyła mnie historia sprzed XVII wieku, o kobiecie, która doświadczyła wielu okrucieństw, niesprawiedliwych względem jej czynów. To olbrzymia zaleta "Czarownicy". Wątek syryjskich uchodźców również oceniam na plus, na pewno potrzebny i niestety bardzo prawdziwy.

Jestem ciekawa, kiedy (i czy w ogóle) saga zostanie wzbogacona o kolejną, jedenastą część, ale jestem w stanie poczekać wiele czasu, aby była odpowiednio dopracowana i zdecydowanie lepsza niż jej poprzedniczka.

Nie ukrywam swojego rozczarowania tą powieścią. Zawiodły mnie przede wszystkim dwie kwestie - przewidywalność oraz przegadanie. Zwykle autorka sporo namiesza w głowie, przez co nawet długo obstawiany pewniak przestaje być punktem zaczepienia. W "Czarownicy" już po wstępnym poznaniu wszystkich bohaterów można łatwo wytypować osobę, która winna jest wyrządzonemu złu. W żadnym...

Nawet największy detektyw musi czasem odwiedzić swojego dentystę. Oczekując na tę nieprzyjemną wizytę wszystko wydaje się zbyt przerażające. Można wówczas posądzić czekającego obok pacjenta o podejrzany wygląd mordercy. Jednak wiadomo, że to mało prawdopodobne, a takie wrażenie jest winą poddenerwowania rychłym borowaniem. Po wyjściu z gabinetu ten obcy człowiek od razu wydaje się całkiem niepozorny. A jednak jeszcze tego samego dnia do Poirota dociera informacja o śmierci stomatologa. Czyżby detektyw naprawdę rozpoznał mordercę i to jeszcze przed popełnieniem zbrodni? Wszystko byłoby jasne, gdyby nie fakt, że wszystko wskazuje na to, że dentysta popełnił samobójstwo. Tylko dlaczego szanowany, spokojny i beztroski człowiek odebrał sobie życie? Szare komórki uznanego Belga muszą znów ruszyć do pracy, szczególnie, że niedługo potem znalezione zostaje kolejne ciało...

Wiele narastających pytań i skomplikowanych teorii, lecz tylko jedno rozwiązanie tej zagadki. Na każdym kroku nowe fakty podsuwane przez autorkę prowokują hipotezy, które wciąż zostają w zaskakujący sposób obalone. Christie jest mistrzynią w podawaniu wskazówek, które zmuszają do włączenia się w śledztwo wraz z głównym bohaterem. Choć zdarzało mi się prawidłowo wytypować mordercę w poprzednio czytanych przeze mnie powieściach autorki, to tym razem zostałam całkowicie zaskoczona i w pełni usatysfakcjonowana.

W powieści zastosowany został motyw wierszyka, którego kolejne wersy rozpoczynają następujące po sobie rozdziały. Każdy z nich nawiązuje do tekstu, co jeszcze bardziej uatrakcyjnia śledzenie całej sprawy. Nie jest to jednak pierwszy tego typu przypadek, gdyż Christie wielokrotnie stosowała tego typu zabieg w swoich powieściach.

Godna podziwu jest dbałość o detale, a zarazem rzeczowość treści. Każdy szczegół, który zwraca uwagę detektywa zostaje przedstawiony czytelnikowi, a pomimo to tekstu nie rozwlekają rozległe opisy.

Myślę, że jest to idealna powieść kryminalna na dwa krótkie letnie wieczory, choć nie wątpię, że książka potrafi wciągnąć na tyle, aby pochłonąć ją za jednym razem.

Nawet największy detektyw musi czasem odwiedzić swojego dentystę. Oczekując na tę nieprzyjemną wizytę wszystko wydaje się zbyt przerażające. Można wówczas posądzić czekającego obok pacjenta o podejrzany wygląd mordercy. Jednak wiadomo, że to mało prawdopodobne, a takie wrażenie jest winą poddenerwowania rychłym borowaniem. Po wyjściu z gabinetu ten obcy człowiek od razu...