Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Miłość umiera wtedy, gdy traci się do siebie nawzajem szacunek”.

Przesłuchałam historii jako audiobooka na Empik Go.
I muszę przyznać, że towarzyszy mi słowo: rozczarowanie. Zastanawiam się, czy jest właściwe?
Słowo nie jest doskonałe, ale jednak najbliższe.
To miała być powieść, gdzie miesza się ze sobą ogień pożądania i lód tęsknoty, czerń klęski i przeszywająca jak ostre słońce muzyka. Pełniąca rolę głównego bohatera. Muzyka ma być jak słońce, jak światło rozdzierające pustkę jednego serca i mrok drugiego. Dwie zranione i osamotnione osoby miały się spotkać w dzikim tańcu pragnień i marzeń.
A jak było z mojej perspektywy?
Opowieść o dwóch zranionych osobach, z których jedna jest starsza niż opisuje ją autorka. A druga jest przedstawiona, a jednocześnie wciąż obca.
Kipiące emocje się nie ucieleśniają, nie obezwładniły mnie jako słuchaczki, nie zatraciłam się w uczuciach bohaterów. Nic nie sprawiło, że uwierzyłam w tę historię. Ona kreowana na wilczycę, która musi walczyć, szarpać by przetrwać. A z drugiej strony potulna, zbita? On niemowa, ale dla mnie? Cały czas miałam wrażenie, że nazbyt kobiecy. Ta mieszanina mi nie pasowała...
Fragmentami książkę ratował lektor Pan Filip Kosior, próbował jak najlepiej namalować tę historię, ale lepiej się nie dało. Zaś autorka jako lektorka? Zły wybór, bardzo, bardzo długo męczyła mnie swoim głosem.
Zdecydowanie nie było to, to czego oczekiwałam. W sumie gratulacje dla osoby, która pisała blurb, zawiódł mnie.
Druga gwiazdka za fragmenty tekstu, dobre sentencje, jak ta na górze opinii.
Reszta potrzebuje przeredagowania jak dla mnie. Zbyt rozwleczone momenty, niejasne, odrealnione surrealistyczne zakończenie, które nie wyjaśnia właściwie nic. Jakby autorka przestała chcieć brnąć w to, co napisała. Nie utrzymała pierwszego pomysłu. Wiem, krytycznie, ale piszę szczerze. Nie żeby w kogoś uderzać. Po prostu mi się nie podobała.

"Miłość umiera wtedy, gdy traci się do siebie nawzajem szacunek”.

Przesłuchałam historii jako audiobooka na Empik Go.
I muszę przyznać, że towarzyszy mi słowo: rozczarowanie. Zastanawiam się, czy jest właściwe?
Słowo nie jest doskonałe, ale jednak najbliższe.
To miała być powieś...

Rozwiń

Zwiń

W swoim utworze pt. Śpieszmy się Ksiądz Jan Twardowski napisał słowa, które wielu z nas kojarzy:
Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy(...).
To jedno zdanie często jest cytowane w różnych miejscach i często przywoływane. W obliczu czyjejś śmierci, stajemy naprzeciw życia, które minęło. I zadajemy sobie pytanie, czy nie kochaliśmy za mało? Czy nie daliśmy za mało? We mnie te słowa to wywołują... Jakiś żal, jakąś refleksję nad tym, czy nie za mało jesteśmy obecni w życiu swoim i innych ludzi, których los postawił w naszym życiu. Czy go nie marnujemy?

Gdy przeczytałam ostatnią stronę Pomiędzy. te słowa Księdza Jana na nowo zagościły w mojej głowie i rezonowały z historiami opisanymi w książce.
Hadley Vlahos jest pielęgniarką, która opiekuje się chorymi będącymi pod opieką hospicyjną. W swojej książce opisuje spotkania z ludźmi, którymi się opiekowała, ich rodzinami i przyjaciółmi. W ciągu kilku tygodni poznawała rzeczywistość tych osób, wnikała w ich ból, doświadczenia i pomagała pogodzić się z tym, co w naszym życiu jest nieuchronne - ze śmiercią. W książce, która mogłaby być również czymś na kształt dziennika, kroniki, czy biografii opisuje losy ludzi, lekcje, które od nich otrzymała i te ostatnie gesty, ostatnie pożegnania.

Nie mogę napisać, że to powieść słodko-gorzka, ponieważ to niestety nie fikcja literacka, a samo życie. To czyjeś historie spisane na kartach, by były przestrogą, a czasem i inspiracją. Nie wiemy ile nam zostało czasu, więc warto z niego korzystać na tyle, na ile potrafimy. Bo czasem jest później niż myślimy.

O śmierci nie czyta się łatwo i sama musiałam jakiś czas przekonywać się do tej książki, nauczyć się ją czytać. Ciężko mi było wejść w pewien koniec tajemnicy życia. Czegoś co jest dla nas tak bardzo nieznane, co trudno objąć rozumem. Z przerwami książkę czytałam aż dwa miesiące, nie umiałam szybko przedzierać się przez te osobiste przeżycia innych ludzi, choć obcych.

Dlaczego?
Tematyka śmierci jest trudna, jest tematem tabu, o którym boimy się rozmawiać, choć ona jest nieunikniona.
W pewnym sensie powiedziałabym, że autorka ją przełamuje, jako świadek. I zmienia jej obraz, który gdzieś jest zaszyty w kulturze.
Starej kobiety z kosą (w zależności od wersji).
Poza tym autorka opisuje wiele spraw z dużą dozą wrażliwości na drugiego człowieka. Nie odcina się od ludzi. Oni są dla niej ważni. Nie jest bezosobową maszyną, ale tak samo jak oni człowiekiem. Dla mnie dała świadectwo empatii. Przynajmniej w formie książki.


Śmierć w tej książce jest pożegnaniem, czasem pojednaniem, a innym razem to ciche odejście, ostatni oddech. Nie ma jednej i takiej samej dla każdego są różne.

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Editio.

W swoim utworze pt. Śpieszmy się Ksiądz Jan Twardowski napisał słowa, które wielu z nas kojarzy:
Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty i telefon głuchy(...).
To jedno zdanie często jest cytowane w różnych miejscach i często przywoływane. W obliczu czyjejś śmie...

Rozwiń

Zwiń

Nigdy nie jesteśmy wstanie przewidzieć, kogo spotkamy na swojej drodze życia i na jak długo w nim pozostanie.
Czasem na całe życie, czasem na jakiś czas..., ale na zawsze może pozostać w nas, w naszym sercu.
Są osoby, które wnikają w nasze życie, znają naszych bliskich, są tacy, których mamy w swoim otoczeniu, ale są zdecydowanie dalej.
I może być ta inna osoba, która będzie bliżej niż wszystkie. I to jest niezwykłość, która zdarza się w relacjach, gdzie dwie osoby ze sobą rezonują, są dla siebie najlepszymi kumplami i mogą razem konie kraść.

PowieśćRóża wiatrów Sary Rzeczyckiej od pierwszych zapowiedzi mnie zainteresowała, po nich już wiedziałam, że chcę przeczytać tę książkę. Nie dostałam się do naboru recenzentów, ale to mnie nie powstrzymało przed kupieniem książki. Gdy tylko Autorka ogłosiła możliwość kupienia powieści od razu znalazła się w "koszyku". Czekałam na paczkę z niecierpliwością, a później pochłonęłam ją, albo ona mnie :).

Ona?
Marianna, niee, Mania. Malarka z aspiracjami, która spełnia swoje marzenia. Maluje emocje, doświadczenia i zjednuje sobie ludzi.
On?
Maciek, podróżnik i dla mnie osobiście marzyciel, który ceni sobie wolność i niezależność.

Co ich łączy?
Więź, niezwykłe wspomnienia, przyjaźń i coś, co sprawia, że nie ma drugiej takiej dwójki.


O czym jest historia?
To historia o przyjaźni, która jest bardzo unikalna. I z perspektywy własnych doświadczeń, mogę powiedzieć, że taka która zdarza się niezwykłym ludziom. Jest rzadka, ale niezwykle prawdziwa. Głęboka, wrażliwa, w jakimś sensie namacalna.
To również opowieść o spełnianiu marzeń, o życiu z nadzieją, ale również tęsknotą.

Autorka stworzyła niezwykłą powieść, pełną ciepła, wielowymiarowości, nadziei, serdeczności, ale nie ucieka od zagubienia i tęsknoty.
Jeśli chodzi o ciepło, dotyczy ono spojrzenia na inne postaci i mówieniu o innych ludziach.
Wielowymiarowość to czas, w Róży wiatrów przeplata się przeszłość i teraźniejszość.

W Róży wiatrów bardzo polubiłam bohaterów stworzonych przez Autorkę, ich charaktery i szczerość. Dwutorowość jeśli chodzi o wymiar czasu, dzięki temu lepiej możemy zrozumieć zachowania i decyzję bohaterów. I zdecydowanie podobało mi się zakończenie, którego oczywiście nie zdradzę.
Dla mnie jest atutem.

Książkę bardzo polecam! I chyba przeczytam zaraz drugi raz. Bardzo mi się podobała.

Nigdy nie jesteśmy wstanie przewidzieć, kogo spotkamy na swojej drodze życia i na jak długo w nim pozostanie.
Czasem na całe życie, czasem na jakiś czas..., ale na zawsze może pozostać w nas, w naszym sercu.
Są osoby, które wnikają w nasze życie, znają naszych bliskich, są tacy, których ma...

Rozwiń

Zwiń