Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muszę przyznać, że mam dość skrajne odczucia względem tej książki, ale zacznijmy najpierw od rzeczy, które podobały mi się najbardziej. Przede wszystkim sam pomysł na fabułę niezwykle mnie zainteresował, bo wydawał się naprawdę oryginalny i nieszablonowy. Rzadko trafiam na tego typu pozycje, więc z tego tytułu ogromne brawa dla autorki. Historia o niespełnionej miłości, cierpieniu, samotności i dojrzewaniu do własnych uczuć przemówiła do mnie już od samego początku. Sam styl pisarski autorki również przedstawił się na bardzo zadowalającym poziomie. Książkę czytało się na tyle szybko, że skończyłam ją w trakcie jednego dnia. To chyba najlepiej świadczy o tym, że tekst był przyjemny i łatwy w odbiorze. Tym co najbardziej przeszkadzało mi w trakcie czytania była zbyt duża ilość scen z codziennego, przyziemnego życia głównej bohaterki, co po pewnym czasie stało się naprawdę nużące. Oczekiwałam zdecydowanie więcej elementów odnoszących się do relacji Mani z Maćkiem, dlatego nie do końca jestem zadowolona z faktu, że historia skupia się przez większość czasu na przyziemnych rzeczach. Z chęcią zapoznałabym się z większą ilością szczegółów na temat rozwoju ich więzi, bo te elementy potraktowane zostały wyłącznie pobieżnie. Częste monologi wewnętrzne bohaterki ratują nieco sprawę, ale nie zastępują do końca tych rzeczy, których mi zabrakło. Również zakończenie pozostawiło po sobie lekki niedosyt. Sądząc po tym, że książka skupiła się głównie na opisaniu odczuwanych emocji, sądziłam, że sama końcówka historii będzie naprawdę obfita w bogate opisy przeżyć głównych postaci, ale niestety tak się nie stało. Zwieńczenie ich trudnej drogi do życia w szczęściu nie było zbyt emocjonujące, przynajmniej w moim odczuciu, bo zupełnie nie było zapadające w pamięć. Biorąc jednak pod uwagę, że jest to debiut autorki, myślę, że wypadł on zadowalająco, a polubią go tym bardziej te osoby, które zaczytują się w lekkich historiach z motywem romansu.