Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba najlepsza część cyklu inkwizytorskiego. W książce świetnie widać związki przyczynowo - skutkowe, które tłumaczą nam pochodzenie i przyczyny "wykreowania" Mordimera na Inkwizytora. Świetny język autora w połączeniu z ciekawymi przygodami i intrygami bohaterów. Intrygujące wprowadzenie w mistyczny świat Inkwizytorów.

Tylko kiedy ten drugi tom....

Chyba najlepsza część cyklu inkwizytorskiego. W książce świetnie widać związki przyczynowo - skutkowe, które tłumaczą nam pochodzenie i przyczyny "wykreowania" Mordimera na Inkwizytora. Świetny język autora w połączeniu z ciekawymi przygodami i intrygami bohaterów. Intrygujące wprowadzenie w mistyczny świat Inkwizytorów.

Tylko kiedy ten drugi tom....

Nie ma co się rozpisywać - o tej pozycji napisano już chyba wszystko. Książka genialna. Polecam każdemu.

Nie ma co się rozpisywać - o tej pozycji napisano już chyba wszystko. Książka genialna. Polecam każdemu.

Niestety nie dałem rady doczytać do końca. Strasznie trudno połapać się co i jak. Do 100 strony miałem kompletny mętlik w głowie i naprawdę nie miałem pojęcia o co chodzi. Rozdziały króciutkie, po 2-3 strony więc akcja siłą rzeczy nie może się rozwinąć zwłaszcza, że na przemian znajdujemy się w dwóch różnych rzeczywistościach. Sporo słabo wyjaśnionych futurystycznych terminów naukowo - technicznych. Niestety autor zmęczył mnie ta książką ponadprzeciętnie.

Niestety nie dałem rady doczytać do końca. Strasznie trudno połapać się co i jak. Do 100 strony miałem kompletny mętlik w głowie i naprawdę nie miałem pojęcia o co chodzi. Rozdziały króciutkie, po 2-3 strony więc akcja siłą rzeczy nie może się rozwinąć zwłaszcza, że na przemian znajdujemy się w dwóch różnych rzeczywistościach. Sporo słabo wyjaśnionych futurystycznych...

Przyzwoita pozycja, lecz z pewnością odstaje od kanonu książek Dicka. W zasadzie trudno określić czy autor to tak na poważnie czy może prześmiewczo chciał podejść do tematu. Pojawiają się zagadnienia społeczne, psychologiczne, które są wplecione w losy bohaterów. Akcja rozgrywa się niby na Marsie ale po chwili zastanowienia można by ją jednoznacznie umieścić w Australii. Nawet autochtoni (Marborygeni) to ewidentne nawiązanie do rdzennej ludności tego kontynentu.
Czyta się lekko i przyjemnie. W zasadzie książka z gatunku science fiction ale opowiada jakby o wszystkim i o niczym. Subiektywnie po przeczytaniu "Marsjańskiego poślizgu..." mam wstręt do słowa "schizofrenia", które pojawia się na kartach chyba kilkaset razy.

Pozycja zaliczona, jednak chyba nie zapadnie na długo w pamięć.

Przyzwoita pozycja, lecz z pewnością odstaje od kanonu książek Dicka. W zasadzie trudno określić czy autor to tak na poważnie czy może prześmiewczo chciał podejść do tematu. Pojawiają się zagadnienia społeczne, psychologiczne, które są wplecione w losy bohaterów. Akcja rozgrywa się niby na Marsie ale po chwili zastanowienia można by ją jednoznacznie umieścić w Australii....

„Człowiek z Wysokiego Zamku” to książka, która w moim odczuciu wymyka się schematom i utartym wzorcom kanonu literatury science fiction. Z pewnością zawiedzeni będą czytelnicy przyzwyczajeni do charakterystycznych dla Dicka niejednoznacznych zakończeń. Nie ma też zbyt dużej dawki typowych elementów naukowych czy technicznych charakterystycznych dla tego gatunku.

Książka opowiada o losach kilku osób, które są ze sobą luźno powiązane w pewnym zakresie swojej egzystencji. Otrzymujemy tutaj alternatywną wizję historii gdzie to nie alianci a Niemcy i Japonia wygrywają drugą wojnę światową i dzielą wpływy pomiędzy siebie. Akcja rozgrywa się w Stanach Zjednoczonych, które to nie są mocarstwem a jedynie państwem podległym pod jurysdykcję Japonii.
Amerykanie pogodzeni z losem przegranych godzą się z przeznaczeniem i pełnią role jaką niegdyś pełniła ludność czarnoskóra w tym kraju. Wykonują prace fizyczne, zajmują stanowiska niższego szczebla w przedsiębiorstwach i pełnia role wasali japońskich panów. W zwykłe życie bohaterów wplata się wątek kryminalno polityczny, intryga oraz walka o poszerzenie wpływów Niemiec kosztem Japonii. W kontekście rozwoju wydarzeń istotną role wydają się mieć dwie książki, do których bohaterowie odwołują się regularnie. Pierwsza to „I cing” czyli rodzaj wyroczni, która pozwala na znalezienie odpowiedzi w sytuacjach stresowych bądź wtedy gdy zawodzi rozum i umiejętność logicznego myślenia. Druga pozycja to „Utyje szarańcza” czyli wizja historii alternatywnej dla naszych bohaterów. Wizja świata, w którym wojnę wygrali alianci oraz Stany Zjednoczone. Z punktu widzenia bohaterów ta druga pozycja wydaje się ważniejsza. Autor daje nam do zrozumienia, że związana może być z nią jakaś głębsza historia, którą z czasem poznamy. I tutaj niestety pojawiło się największe rozczarowanie z mojej strony. Otóż znając prozę Dicka czytelnik spodziewa się czegoś przewrotnego, niespodziewanego. Jedna z bohaterek udaje się do posiadłości autora tek książki. Rozmawia z nim kilka minut po czym wychodzi i ….. książka się kończy. Żadnej przewrotnej myśli. Tak jak by książka nie została dokończona.

Nie sposób jednak odmówić autorowi jednego. Zabił mi sporego ćwieka i zmusił do dłuższego zastanowienia nad celowością takiego zakończenia. Przez kilka godzin zastanawiałem się co autor miał na myśli. Co chciał nam przekazać poprzez tak skonstruowany tok wydarzeń. Z tego punktu widzenia muszę przyznać, że jest to książka dość trudna i wymagająca dla czytelnika. Nie otrzymujemy na tacy gotowych rozwiązań. Trzeba trochę pogłówkować nad wyciągnięciem wniosków.

Na koniec na pochwałę zasługuje forma w jakiej książka została wydana. Wydawnictwo REBIS zapewniło nam nie tylko wybitne doznania umysłowe, ale i wzrokowe oraz estetyczne. Książka wydana jest wręcz ekskluzywnie, z twardą oprawą, na grubym papierze. Całość okraszona ciekawymi rysunkami Pana Wojciecha Siudmaka.

Ocena tej pozycji dla mnie jest nader trudna. Z jednej strony sama treść jest przeciętna, jednak jej nadbudowa i fakt, że zmusiła mnie do myślenia nad jej treścią nawet po przeczytaniu skłania do wystawienia wysokiej oceny. Kompromisowo : 7/10

„Człowiek z Wysokiego Zamku” to książka, która w moim odczuciu wymyka się schematom i utartym wzorcom kanonu literatury science fiction. Z pewnością zawiedzeni będą czytelnicy przyzwyczajeni do charakterystycznych dla Dicka niejednoznacznych zakończeń. Nie ma też zbyt dużej dawki typowych elementów naukowych czy technicznych charakterystycznych dla tego gatunku.

Książka...

Napisana daaawno temu antyutopia w wielu aspektach jest aktualna również teraz. Opowiada o świecie idealnym, w którym społeczeństwo jest modelowane celem uzyskania wiernopoddańczej struktury niezdolnej do buntu czy przeciwstawienia się regułom gry. Ludzie już od swojego poczęcia w butli (aktualnie powiedzieli byśmy próbówka) są warunkowani i kształtowani jak glina w rękach wprawnego garncarza. Powstają świetnie zaprogramowane jednostki uszeregowane według struktury kastowej – od względnie wolnej alfy do wiernopoddańczych epsilonów wykonujących w zasadzie jedynie najprostsze prace – niczym niewolnik w średniowieczu. Życie ludzi upływa w poczuciu szczęśliwości, która w chwilach słabości jest sztucznie stymulowana poprzez podawanie somy – narkotyku blokującego negatywne bodźce. Społeczeństwo się nie starzeje, nie obowiązuje wierność małżeńska a rodzina jest przestarzałym zjawiskiem, wręcz synonimem zepsucia dawnych czasów.

I w ten idealny świat wkrada nam się bohater żyjący dotychczas w rezerwacie „dzikusów”. Jego postrzeganie otaczającego świata różni się drastycznie co owocuje powstawaniem licznych dylematów zarówno moralnych jak i czysto praktycznych problemów adaptacyjnych. Dzikus John próbuje wzniecić bunt wśród omamionego pozorną szczęśliwością społeczeństwa jednak jego wysiłki spełzają na niczym. Maszyna propagandy jest zbyt dobrze zaprogramowana aby tak marny trybik mógł ją uszkodzić. W efekcie dzikus postanawia udać się na odosobnienie i mieszkać sam na sam z przygodą. Niestety wścibscy ludzie traktują go jako atrakcję turystyczną uniemożliwiając swobodną, wolną egzystencję. Koniec końców nasz główny bohater nie wytrzymując napięcia „wyhuśtał” się na linie.

Książka porusza ważne aspekty, nad którymi tęgie głowy zastanawiają się od wieków. Czy można ograniczać wolność celem uzyskania równości. Czy równość jest tak istotna, że w jej imieniu można pozbawić kogoś życia. Gdzie przebiega granica pomiędzy wolnością jednostki a władztwem innego człowieka. I tak dalej i tak dalej.

Książka nie jest długa i w zasadzie tylko nakreśla nam pewien zarys świata. Nie poznajemy zbyt wielu mechanizmów nim rządzących co daje nam spore pole do dopowiedzenia sobie wielu kwestii. W zasadzie zwrócono tutaj jedynie uwagę na problemy wspomniane w wersie powyżej. Uważam, że jest to pozycja warta polecenia jako przestroga dla osób wyrzekających się podstawowych wartości człowieka – godności i wolności jednostki. Lektura obowiązkowa dla marksistów kulturowych oraz osób wspierających ideologię gender i tym podobne. Chociaż oni pewnie nic z tego nie zrozumieją…

Napisana daaawno temu antyutopia w wielu aspektach jest aktualna również teraz. Opowiada o świecie idealnym, w którym społeczeństwo jest modelowane celem uzyskania wiernopoddańczej struktury niezdolnej do buntu czy przeciwstawienia się regułom gry. Ludzie już od swojego poczęcia w butli (aktualnie powiedzieli byśmy próbówka) są warunkowani i kształtowani jak glina w rękach...

Czy Philip K. Dick był czubkiem? Snuje się wiele teorii na ten temat lecz czytając jego książki można stwierdzić z pewnością, że jego umysł wyprzedzał swoją epokę o kilka dekad. W związku z tym uzasadnione dla osób mu obecnych było twierdzenie, że procesy mózgowe przebiegają nie do końca poprawie. Jak u większości wizjonerów.

Oko na Niebie to pierwsza książka napisana przez tego autora. Powstała w roku 1955 czyli ponad 60 lat temu. Na dzień dobrzy po przeczytaniu tego dzieła, pomijając kwestie filozoficzne, rzuca się fakt, że została napisana językiem przyjaznym, zrozumiałym i nawet teraz nie sprawia wrażenia przestarzałej. Autor żongluje określeniami technicznymi w sposób niejednoznacznie świadczący o epoce, w której powstała. Osoby nie związane z fizyką bądź chemią mogą śmiało pomyśleć, że „Oko na Niebie zostało napisane powiedzmy 10 -15 lat temu. Styl pisarza jest przyjemny, łatwy w odbiorze a niezbyt duża ilość stron sprawia, że jest to idealna pozycja na jeden – dwa wieczory.

Książka opowiada o losach siedmiu bohaterów, którzy doświadczyli wypadku bewatronu czyli pierwowzoru zderzacza hadronów. Po przebudzeniu na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się być normalne jednak rozwój wydarzeń pokazuje, że to wszystko to ułuda, fantasmagoria bohaterów. Okazuje się, że bohaterowie znajdują się „w świecie pomiędzy”, który posiada swojego reżysera – animatora, który urządza świat według swojego widzimisię. Owym kreatorem jest jeden z bohaterów, a zadaniem pozostałych pod przywództwem Jacka Hamiltona jest uwolnienie się z owej utopii.

Książka porusza ciekawe zagadnienia związane z wymarzonym światem idealnym. Musicie przyznać, że każdy z Was choć raz w życiu miał sen, w którym kreował świat pod swoje potrzeby. Stawiał siebie w centrum a pozostali ludzie byli jedynie statystami zmuszonymi postępować według naszych zasad.
Oczywiście wszystko jest piękne do momentu gdy to my jesteśmy władzą. Co się jednak stanie gdybyśmy to my byli owymi statystami w czyjeś utopii? Ktoś mógł by dowolnie kreować nasze otoczenie a nas zmuszał by do określonych zastosowań. Czy aby to nie było by gorsze od faszyzmu?

Autor zmusza nas do zastanowienia się nad sensem istnienia jednoosobowych utopii. Dzięki niemu możemy przypomnieć sobie i pochylić nad autorytarnymi zapędami poszczególnych polityków czy watażków. Moim zdaniem „Oko na Niebie” to świetne studium ludzkiej psychiki. Oczywiście nie jest to praca naukowa a jedynie luźna, fantastyczna wizja jednak z pewnością zmuszająca do chwili zastanowienia.

Dla mojej osoby chwile z tą książką to był naprawdę dobrze spędzony czas i z pewnością sięgnę po następne pozycje tego genialnego autora.

8/10

Czy Philip K. Dick był czubkiem? Snuje się wiele teorii na ten temat lecz czytając jego książki można stwierdzić z pewnością, że jego umysł wyprzedzał swoją epokę o kilka dekad. W związku z tym uzasadnione dla osób mu obecnych było twierdzenie, że procesy mózgowe przebiegają nie do końca poprawie. Jak u większości wizjonerów.

Oko na Niebie to pierwsza książka napisana...

Smocza Cesarzowa to, zapewne jak większość z Was wie, druga część przygód grupy bohaterów z okresu średniowiecza. Akcja rozgrywa się w wieku X na terenach obecnej południowo – centralnej części Rosji. W przeciwieństwie do części pierwszej tutaj nie mamy jednego bohatera, na którym skupiona jest akcja. Opowieść dotyczy prawie w całości całej grupy dziesięciu Bohatyrów czyli wybitnych wojów kijowskich wysłanych na szlak bitewny przez księcia Światosława. Podróżują oni celem wypełniania zobowiązań lecz celem głównym jest odnalezienie i pokonanie wielkiego czarownika Tugarina.

Co mi się w książce podoba? Z pewnością tematyka – bardzo ciekawa i niezbyt eksplorowana przez pisarzy z gatunku fantastyki. Moim zdaniem najciekawsze są te obszerne fragmenty powieści, gdzie magia występuje rzadko lub wcale. Jest to wtedy świetna opowieść o wojach, wierzeniach i zwyczajach średniowiecznych plemion. Podoba mi się dość wartka i szybka akcja, która nie pozwala się nudzić. Olbrzymim plusem jest forma wydania tej książki zdobienia stron nadają przyjemnej, baśniowej oprawy a tekst jest napisany przejrzystą i wyraźną czcionką.

Niestety są tez minusy. Uważam, najogólniej rzecz ujmując, że książka jest napisana zbyt prostym językiem. Momentami dialogi przypominają mi bardziej rozmowę kolegów z gimnazjum niż wielkich, niezwyciężonych wojów. W słownictwie często występują słowa typu „kurwa”, „sukinsyn” i tym podobne, które nijak nie współgrają mi z epoką, której dotyczą. Słabszą częścią powieści są również te, w których występuje magia. Zwłaszcza te momenty kulminacyjne kiedy spotykają się naprawdę potężne siły (Baba Jaga z Tugarinem czy Kostur z tymże). Tu ktoś machną, tu zaświeciło tam nadleciał i nagle pewny zwycięzca przegrywa walkę.

Uważam, że powieści tej brakuje przysłowiowej „kropki nad i”. Świetny pomysł z przyzwoitym wykonaniem to jest to co myślę o tej książce. Można by to zrobić lepiej a wtedy uważam że pozycja taka mogłaby wejść do kanonu jednych z najlepszych książek fantastycznych.

Smocza Cesarzowa to, zapewne jak większość z Was wie, druga część przygód grupy bohaterów z okresu średniowiecza. Akcja rozgrywa się w wieku X na terenach obecnej południowo – centralnej części Rosji. W przeciwieństwie do części pierwszej tutaj nie mamy jednego bohatera, na którym skupiona jest akcja. Opowieść dotyczy prawie w całości całej grupy dziesięciu Bohatyrów czyli...

Trzecia część serii „Metro” na szczęście trzyma poziom – w przeciwieństwie do nieudanego tomu drugiego. Powieść zaczyna się „w domu” czyli na stacji WOGN – tej samej, z której przygodę rozpoczynał Artem w pierwszym tomie. Po okresie młodzieńczej walki, awansu społecznego na Stalkera bohater osiada na rodzinnej stacji by wieźć z pozoru normalne, rodzinne życie wraz ze swoją żoną Anią. Niestety niespokojny duch bohatera nie pozwala mu na zapuszczenie korzeni o pogodzenie się z losem trybiku w wielkiej maszynie metra. Artem regularnie wychodzi na powierzchnię celem rozstawienia radiostacji i nasłuchiwania potencjalnych informacji z innych ocalałych rejonów świata. Pomimo negatywnego nastawienia żony i współmieszkańców robi to regularnie, co dzień nie przejmując się radiacją i jej konsekwencjami.
Sporo w życiu Artema zmienia wizyta starego pisarza – Homera, który zaszczepia w naszym młodym herosie nową nadzieję. Dzięki niemu wyrusza na nową wyprawę, która ma potwierdzić fakt istnienia innych, zaludnionych miejsc na świecie.

Nie będę zdradzał szczegółów dalszej fabuły ale muszę przyznać, że autor skutecznie odtworzył klimat pierwszej części powieści. Może nie czuć tej wiecznej obawy o to co czai się za rogiem czy chodzi w kanałach. Nie ma tego specyficznego dreszczyku emocji i niepewności jaki zaaplikowało nam „Metro 2033”. Jest natomiast metro widziane innymi oczami. Jest polityka, jest filozofia, jest ludzkie upodlenie (w pamięć zapada łowienie i jedzenie glist przez mieszkańców jednej ze stacji). Artem znów wpada wielokrotnie w tarapaty, z których udaje mu się z mniejszym lub większym szczęściem wykaraskać. Poznajemy nowe postacie metra a autor objawia man zupełnie inne oblicze tych już dobrze znanych. Ciekawe zakończenie z gatunku „new world order” wskazuje na mocne zainteresowanie autora polityką oraz teoriami spiskowymi na jej temat. Samo zakończenie zamyka pewien etap z życia bohatera. Wyjeżdża wraz z żoną z metra kierując się po powierzchni w nieznane. Daje to świetne otwarcie dla następnych części powieści.

Co mi się nie podobało w książce? W zasadzie w pamięci mam tylko jeden aspekt związany z głównym bohaterem. Otóż autor niejako przecenia możliwości ludzkiego organizmu. Tak jak inni bohaterowie giną regularnie tak Artem przechodzi przez każdą sytuację ledwo ledwo aby już następnego dnia rozpocząć normalną regularną walkę. Z moich pobieżnych wyliczeń wynika, że akcja powieści trwa przez niecałe dwa tygodnie a w tym czasie otrzymuje przynajmniej dwa postrzały, śmiertelną dawkę promieniowania, jest biczowany do granic wytrzymałości i pracuje w „kołchozie” kilka dni odmawiając jedzenia. Oczywiście po każdej „akcji” zaraz jest gotowy do dalszego działania. Trochę tego za dużo jak na niezbyt wyrośniętego młodego Stalkera. Nie jest to jednak najistotniejszy element powieści a moje wątpliwości mogą wynikać z przesytu superbohaterami w literaturze tego typu.

Uważam, że książka jest godnym zakończeniem trylogii i polecam tą pozycję każdemu miłośnikowi gatunku. Z chęcią kupię następne tomy wychodzące spod pióra Pana Głuchowskiego

8/10

Trzecia część serii „Metro” na szczęście trzyma poziom – w przeciwieństwie do nieudanego tomu drugiego. Powieść zaczyna się „w domu” czyli na stacji WOGN – tej samej, z której przygodę rozpoczynał Artem w pierwszym tomie. Po okresie młodzieńczej walki, awansu społecznego na Stalkera bohater osiada na rodzinnej stacji by wieźć z pozoru normalne, rodzinne życie wraz ze swoją...

Przeżyłem orgazm intelektualny. Pierwszy raz w mojej ponad już trzydziestoletniej historii przeczytałem książkę, którą bez mała mogę uznać za idealną.

Upadek Hyperiona do druga część opowieści z odległej przyszłości traktującej o losach zagrożonego świata Hegemonii. Pierwsza część będąca wprowadzeniem do właściwej historii zarysowała nam sylwetki siedmiu bohaterów oraz ich związki z Chyżwarem i sobą nawzajem. Część opisywana to już totalna uczta dla zmysłów. Akcja, akcja i jeszcze raz akcja. Nie ma czasu na zapychacze, filozofowanie w nadmiernej ilości czy smutne, przydługie dialogi. Co rusz jesteśmy bombardowani przez autora przemyślanymi zwrotami akcji przez co naprawdę trudno o jakiś schemat czy przewidywalność. Bohaterów jest coraz więcej i każdy z nich wydaje się być ważny dla rozwoju wydarzeń. Sylwetki zarysowane są bardzo wyraziście i nie pozwalają na zbytnie znudzenie bohaterami.

Zakończenie - świetne. Niby katastrofa, ale dająca nadzieję na nowe lepsze jutro w świecie bliższym takiemu, jaki znamy my - czytelnicy.

Polecam zdecydowanie każdemu miłośnikowi science fiction. Stawiam ją ex aequo z "Diuną" Herberta na piedestale najlepszych książek w tym zakątku literatury.

10/10

Przeżyłem orgazm intelektualny. Pierwszy raz w mojej ponad już trzydziestoletniej historii przeczytałem książkę, którą bez mała mogę uznać za idealną.

Upadek Hyperiona do druga część opowieści z odległej przyszłości traktującej o losach zagrożonego świata Hegemonii. Pierwsza część będąca wprowadzeniem do właściwej historii zarysowała nam sylwetki siedmiu bohaterów oraz...