http://ksiazki-z-gornej-polki.blogspot.com/2019/10/54-tim-severin-wiking-dziecko-odyna.html

Nikt, kto lubi historie o wikingach, nie może przejść obojętnie obok tej książki - i okładki! Zapowiada ona wciągającą historię młodego wikinga podróżnika, odrobinę magii i bogów nordyckich, oraz całe mnóstwo niesamowitych przygód. Okładka nie kłamie. "Wiking. Dziecko Odyna" to rozbudowana i wciągająca historia podróży Thorgilsa, wzbogacona o klimatyczne tło średniowiecznej Europy oraz dzikiej Winlandii.
Historia Thorgilsa Leiffsona rozpoczyna się od niesamowitej historii jego matki, tajemniczej Thorgunny. Kobieta ta przybyła nie wiadomo skąd, mimo swojego wieku i braku urody uwiodła młodego Leifa Szczęściarza, a na koniec umarła w niewyjaśnionych okolicznościach. Już za życia uznawana była za czarownicę i budziła lęk. Thorgils nie znał matki, ponieważ ta, jako malutkie dziecko, odesłała go do jego ojca. Chłopiec odziedziczył jednak po matce zdolność do przewidywania przyszłości. Był to dar, który go wyróżniał i który w znaczący sposób wpłynął na jego przyszłość.
Thorgils, jak wielu jego rodaków, nie był przywiązany do jednego miejsca. Dom ojca opuścił dość wcześnie i przez kilka lat mieszkał w Winlandii - części Ameryki Północnej odkrytej przez wikingów. Tak zaczęły się jego wędrówki od wyspy do wyspy, i od lądu do lądu. Thorgils przebywał na Islandii, Grenlandii, Hebrydach, w Irlandii. Był wojownikiem, mnichem, niewolnikiem, uczniem druida. Zakochał się, zdobył nowych przyjaciół i wrogów, uczył się i pogłębiał swoją wrodzoną umiejętność widzenia przyszłości. "Wiking. Dziecko Odyna" to wspaniały przewodnik po krajach północy XI wieku. Opisane tam są krajobrazy, system prawny, zwyczaje, życie codzienne, życie rodzinne, polityka i konflikty zbrojne. Fabuła stylizowana jest trochę na sagę, ale język i składnia są jak najbardziej współczesne. Książka napisana jest prostym językiem i bardzo szybko się ją czyta.
Głównego bohatera nie da się nie lubić. Poznajemy go jako dziecko i towarzyszymy mu w dorastaniu. Widzimy jego błędy, jego porażki ale i zwycięstwa, nie tylko nad innymi ale i nad swoimi słabościami. To nie jest typ idealnego bohatera, który ratuje świat, jest mistrzem we wszystkim, czego się dotknie, i do tego jeszcze kochają się w nim wszystkie kobiety. Thorgils jest bardzo prawdziwy, taki swojski.
Fabułę ciężko byłoby streścić, ponieważ nie posiada ona głównego wątku, nie dąży do jakiegoś zakończenia i wyjaśnienia. To raczej ciąg opowiadań z kolejnych etapów życia Thorgilsa. Każda jego podróż to osobna przygodna, osobna historia. Książkę można sobie dzięki temu podzielić na osobne części i czytać partiami. Ta książka raczej nie wciągnie was na tyle, że będziecie zmuszeni przeczytać ją w jeden wieczór. Akcja i napięcie naprzemiennie rośnie i opada, pozwalając zrobić sobie przerwę od czytania.
"Wiking. Dziecko Odyna" to wciągająca historia podróży po XI-wiecznej północnej Europie. To nie tylko ciekawe przygody głównego bohatera, ale też charakterystyka średniowiecznej Skandynawii w skrócie. Opis tej codzienności tworzy niepowtarzalny klimat i pomaga lepiej wczuć się w historię. Mnie książka bardzo się podobała, wpisała się w mój gust czytelniczy i zdecydowanie ją polecam.

http://ksiazki-z-gornej-polki.blogspot.com/2019/10/54-tim-severin-wiking-dziecko-odyna.html

Nikt, kto lubi historie o wikingach, nie może przejść obojętnie obok tej książki - i okładki! Zapowiada ona wciągającą historię młodego wikinga podróżnika, odrobinę magii i bogów nordyckich, oraz całe mnóstwo niesamowitych przygód. Okładka nie kłamie. "Wiking. Dziecko Odyna" to...

Totalnie nie w moim klimacie. Narracja sprawia, że ciężko się wczuć w klimat a historia jest ciekawa bo poznajemy życie człowieka który zaczął je jako wiking a zakończył jako mnich.
Pomimo ciekawej historii sposób jej przekazywania jest przynajmniej dla mnie ciężka w odbiorze.
Dostajemy tu typowy pamiętnik z minimalną ilością dialogów i dużą ilością opisów nie tylko przyrody ale także odczuć i przemyśleń bohatera.
Plus za tematykę i dokładny opis realiów. Minus za sposób opisu.

Totalnie nie w moim klimacie. Narracja sprawia, że ciężko się wczuć w klimat a historia jest ciekawa bo poznajemy życie człowieka który zaczął je jako wiking a zakończył jako mnich.
Pomimo ciekawej historii sposób jej przekazywania jest przynajmniej dla mnie ciężka w odbiorze.
Dostajemy tu typowy pamiętnik z minimalną ilością dialogów i dużą ilością opisów nie tylko...

http://okiemmk.com/wiking-dziecko-odyna-tim-severin/
Tim Severin – pisarz i podróżnik, który swoją przygodę z powieściami beletrystycznymi rozpoczął w 2005 roku – cyklem Wiking, który opisuje fikcyjne wydarzenia oparte na sagach islandzkich, jednak Thorgils [główny bohater cyklu] syn Leifa Szczęściarza i Thorgunny jest postacią autentyczną. Jego historia rozpoczyna się w okolicach 1001 roku. Dziecko Odyna to pamiętnik opisujący jego życie [i historie podróży jakie odbył] – wzbogacony o mitologię islandzką, nordycką oraz celtycką. Wraz z bohaterem poznamy Islandię, Grenlandię, Irlandię i Winlandię – widziane jego oczyma.

„Nigdy nie widziałem tak zielonego kraju. Wszędzie pąki zmieniały się w liście”s.298

Mitologie nordyckie oraz celtyckie zawsze mnie fascynowały. Ubolewałam, iż tak mało poświęca się im uwagi na lekcjach polskiego. Dziecko Odyna to druga powieść przygodowa, osadzona w tym świecie, którą miałam okazje czytać. Saga Zaprzysiężeni – Roberta Low jest świetną pozycją, jednak według mnie – dla osób zaznajomionym już z mitologią krajów Odyna. Powieść Tima Severina pełna jest nawiązań do „Starych Obyczajów” czy „Starych Bogów”, ale poprzez przyjętą formę opowiadania, historii jest łatwiejsza w odbiorze i zdecydowanie spodoba się osobom, które niewiele wiedzą o mitologiach czy sagach, na których wzorował się autor.

Dziecko Odyna to kronika losów Thorgilsa, które przedstawione są poprzez narrację bezpośrednią. To główny bohater opowiada Nam o swoich pierwszych 19 latach życia. To opowieść niezwykle szczegółowa i refleksyjna. Poznają losy głównego bohatera – poznajemy także otaczający go świat – wierzenia i religię, zwyczaje czy codzienne życie mieszkańców opisywanych krain. Tim Severin w umiejętny sposób wplótł w tę opowieść wyjaśnienia i znaczenia wielu zjawisk czy używanych określeń. Przez ten zabieg historia przez niego opowiedziana stała się kopalnią ciekawostek, które jest w stanie zrozumieć każdy czytelnik.

„Powinienem teraz podjąć się wyjaśnienia, co oznacza mylnie interpretowany termin „wiking”.”s.34

„Volvy i sedrmanna wywodzą się z tych rodzin, w których od pokolenia przekazuje się dar” s.50

To także opowieść o tym jakie wartości najbardziej liczyły się dla ludów wyznających „Stare Obyczaje”. Ich podejście do najbliższych, niewolników, innych religii, wojen czy zdobywania nowych terenów.

„Chodziło o honor rodziny, a jeśli jest coś, co jest dla ludzi północy szczególnie ważne, to właśnie ich honor.” s.75

Dziecko Odyna jest powieścią, w której ukazane jest swego rodzaju starcie „Starych Obyczajów” czy „Starych Bogów” z wkraczającą religią Białego Chrystusa – na pogańskie ziemie. Poszanowanie obyczajów czy wiara, które poprzez wojny, wymuszenia czy chęć władzy zaczęły być wypierane. Ten temat najbardziej mnie zainteresował. I chociaż bohater nie wypowiadał się negatywnie o religii chrześcijańskiej w wielu fragmentach powieści wyczułam, iż był w stosunku do niej bardzo niechętny. Sama odczuwałam to zniechęcenie czytając o tak wielu przestępstwach w imię wiary. Lektura skłoniła mnie do refleksji na temat własnego podejścia do religii chrześcijańskiej. Wielokrotnie różni bohaterowie tej opowieści zaznaczają, iż słowa mają moc. Nie mogę się z tym nie zgodzić – to słowa budują Nasz świat, to w nie wierzymy i to na nich często opiera się dana religia czy prawdy przekazywane na piśmie lub ustnie. Jednak to czyny oraz zachowania na przestrzeni lat ukazują prawdę, także na temat danej wiary.

„Pogański świat Starych Obyczajów można było sobie łatwo wyobrazić – był logiczny, atrakcyjny i dostosowany do naszego życia”s.94

Ta powieść to także niezwykle kunsztowne i obszerne opisy walk. Jednak nie odebrałam, ich tak brutalnie, jak przykładowo obrazował to film Król Artur (2004).

„Każdy z nich sparował uderzenia tarczą, a następnie obaj ugięli kolana i okrążyli się nawzajem. Od czasu do czasu rzucali się do przodu, by wymierzyć potężny cios toporem[…] Mężczyzna w płaszczu uderzył pierwszy. Był świadom tego, że ma krótszy zasięg, toteż zamachnąwszy się, pozwolił wypaść toporowi. Broń przeleciała ze dwie stopy i ugodziła wikinga w policzek, odsłaniając kość”s.277

Główny bohater to dorosły już mężczyzna, który opowiada Nam historię swojego życia. Objawia się jako postać z zamiłowaniem do wędrówek, starych ksiąg czy wszelkiego rodzaju wierzeń oraz języków. To postać, która potrafi się przystosować, ale jednocześnie poprzez swoją niewiedzę często zmienia miejsca swego pobytu – trafiając przykładowo do niewoli czy na wychowanie do najróżniejszych społeczności. Tak naprawdę to zwykły chłopak, który pragnie odrobiny uwagi i miłości. Thorgils opisując swoje przygody ukazuje czytelnikowi co go ukształtowało, co spowodowało, iż znalazł się w takim, a nie innym położeniu. Bohater nie koniecznie barwny, a skłaniający do refleksji [na temat naszego miejsca we wszechświecie]. Pozostałe postacie są skonstruowane w bardzo naturalistyczny, wręcz swojski sposób. Potrafią wzbudzać postrach, niechęć czy sympatię, co jest zdecydowanie plusem tej powieści. Ich charakterystyka pełna jest detali, które budują obraz opisywanych krain.

Dziecko Odyna mimo mnogości zdarzeń nie odznacza się według mnie wartką akcją. Uważam, iż powinna być bardziej dynamiczna, intensywna ze względu na tematykę jaką opowiada. Jednak mam nadzieję, iż „Brat Krwi” oraz „Człowiek króla” [kolejne części sagi, w których główny bohater jest już dorosły] dostarczą mi bardziej zawadiackiej i żywiołowej treści.

Autor w niebywały sposób operuje słowem, powodując, iż nawet prozaiczne działanie bohaterów ciekawią. Język powieści jest prosty, jednak nie pozbawiony zwrotów, znaczeń czy słów używanych na ziemiach Islandii, Grenlandii czy Irlandii.

Podsumowując Dziecko Odyna to świetnie utkana historia pozbawionego korzeni Thorgilsa, który opowiadając Nam swoje dzieje, jednocześnie w przystępny sposób zaznajamia Nas ze Starymi Obyczajami i Wierzeniami, mitologią oraz codziennym życiem Północnych Krain. Opowieść pasjonująca, jednak pozbawiona wartkości, której można by było się po niej spodziewać. To książka, która ze względu na swoją formę, szczegółowość i ogrom przedstawionego świata na długo zapadnie w mojej pamięci. Polecę ją osobom uwielbiającym powieści przygodowe i podróżnicze, pisane w formie pamiętnika czy kroniki zawierające w sobie nawiązania do mitów, tradycji czy zwyczajów krajów m.in. nordyckich czy islandzkich.

Ocena wg gatunku: 8,5/10

Motyw przewodni: przygoda, podróż, pamiętnik, kronika, mitologia

http://okiemmk.com/wiking-dziecko-odyna-tim-severin/
Tim Severin – pisarz i podróżnik, który swoją przygodę z powieściami beletrystycznymi rozpoczął w 2005 roku – cyklem Wiking, który opisuje fikcyjne wydarzenia oparte na sagach islandzkich, jednak Thorgils [główny bohater cyklu] syn Leifa Szczęściarza i Thorgunny jest postacią autentyczną. Jego historia rozpoczyna się w...

niestety nudy straszne, traktuję tą pozycję raczej jako wstęp do dalszych przygód głównego bohatera, jeżeli ktoś sięgnie po tą książkę z nastawieniem na krwawe przygody młodego wikinga strasznie się zdziwi, jest to ukazanie życia i przygód młodego człowieka który tuła się po świecie by poznać swoja historię, taka ot to przygodowa powiastka :)

niestety nudy straszne, traktuję tą pozycję raczej jako wstęp do dalszych przygód głównego bohatera, jeżeli ktoś sięgnie po tą książkę z nastawieniem na krwawe przygody młodego wikinga strasznie się zdziwi, jest to ukazanie życia i przygód młodego człowieka który tuła się po świecie by poznać swoja historię, taka ot to przygodowa powiastka :)

Straszny mam z tą książką problem. Bo z jednej strony to naprawdę niesamowita i pełna przygód historia człowieka, który wiódł niesamowite życie. Ale z drugiej strony czasami strasznie ciężko było mi się wczuć w ową historię. Ciągle miałam wrażenie, że jestem gdzieś obok, a nie w centrum wydarzeń. Może to tylko kwestia narracji, ale czasem naprawdę brakowało mi tego wrażenia, że oto przeniosłam się w świat powieści i obserwuję wszystko „na żywo”. Wiecie jak to jest z bujną wyobraźnią moli książkowych.

Ale może zacznę od początku. „Dziecko Odyna” to historia Thorgilsa Leiffsona, syna Leifa Szczęściarza. Jako dziecko zostaje on wysłany przez matkę na Grenlandię do ojca. Ani ojciec, ani jego rodzina nie są zbyt szczęśliwi z tego powodu, ale pozwalają się chłopakowi plątać gdzieś obok. Jednak w dużym stopniu za jego wychowanie odpowiedzialna jest młoda Gudrid, którą chłopak po jakimś czasie traktuje jak rodzoną matkę.
W ciężkich czasach przyszło chłopakowi dorastać. Jego młodość przypada akurat na okres, kiedy Chrześcijanie zaczynają plątać się po świecie i nawracać na wiarę w swojego Białego Chrysta. Trudny to był okres dla chłopca, który odkrył, że po matce odziedziczył dar jasnowidzenia, z którym nie mógł się za bardzo obnosić. Na szczęście przez całe życie trafiał na odpowiednich ludzi, którzy umacniali w nim wiarę w Stare Obyczaje, nauczali o bogach, uczyli czytać i pisać runy. Tym sposobem chłopak posiadł ogromną wiedzę, jednak w tomie pierwszym nie na wiele mu się ona przydała. Los rzuca nim po świecie i nie zawsze dobrze mu się wiedzie. Jednak koniec końców zawsze spada na cztery łapy, co nasuwa myśl, że może po ojcu też coś odziedziczył, w końcu nie bez powodu zwano Leifa Szczęściarzem.

Jak już wspomniałam, ciężko mi ocenić tę książkę. Po pierwszych stronach miałam poważne wątpliwości, czy w ogóle uda mi się dotrwać do końca. Potem na szczęście się rozkręciło, ale niestety nie umiałam się wkręcić w tą historię. Nie wiem dlaczego, bo naprawdę bardzo doba fabuła, mnóstwo przygód i ciekawych informacji o świecie i życiu w tamtych czasach. Sporo mitologii skandynawskiej, którą uwielbiam. Chyba po prostu styl mi nie podszedł.
Jednak oceniając samą zawartość, to książkę zdecydowanie polecam. Pisana jest w formie autobiografii, więc nastawcie się na mnogość opisów i niewiele dialogów. Ogromnym plusem jest też dobrze przedstawione życie ówczesnych ludów Północy, od obrazowego przedstawienia krajobrazów, po życie codzienne i wierzenia.
Na nudę też nie można za bardzo narzekać, ponieważ mnogość wydarzeń wręcz zaskakuje. To zadziwiające, ile przygód spotkało tak młodego człowieka, a to dopiero pierwszy tom trylogii, na końcu pierwszej części bohater ma ledwie 19 lat. Strach pomyśleć, co jeszcze go spotka w pozostałych tomach.

Podsumowując, ogólnie oceniam książkę pozytywnie, minusem było tylko to, że momentami naprawdę opornie mi się ją czytało. Ale nie zmienia to faktu, że bardzo chętnie poznam dalsze losy Thorgilsa i zachęcam do zapoznania się wszystkich, którzy lubią takie historie.

Straszny mam z tą książką problem. Bo z jednej strony to naprawdę niesamowita i pełna przygód historia człowieka, który wiódł niesamowite życie. Ale z drugiej strony czasami strasznie ciężko było mi się wczuć w ową historię. Ciągle miałam wrażenie, że jestem gdzieś obok, a nie w centrum wydarzeń. Może to tylko kwestia narracji, ale czasem naprawdę brakowało mi tego...

Podoba mi się. Może za względu na tematykę :>

Podoba mi się. Może za względu na tematykę :>

Przypomina mi "Rudego Orma". Świetna,realna i wciągająca.

Przypomina mi "Rudego Orma". Świetna,realna i wciągająca.

Dobry klimat, bardzo obrazowa.

Dobry klimat, bardzo obrazowa.

Szkoda, że kolejne tomy nie są dostępne po polsku.

Szkoda, że kolejne tomy nie są dostępne po polsku.

Spodziewałam się czegoś więcej, czegoś lepszego. Dla mnie za mało było o życiu wikingów, o ich wierzę, o walkach. Według mnie akcji brak.

Spodziewałam się czegoś więcej, czegoś lepszego. Dla mnie za mało było o życiu wikingów, o ich wierzę, o walkach. Według mnie akcji brak.