Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cześć zaczytani ludzie! Przyznam, że to jedna z tych książek (u mnie jest ich naprawdę mało), za której recenzję/opinie nie wiem jak zabrać. „Lucky” Marissy Stapley przyciągnęła mnie do siebie okładką (oczywiście), opinią na okładce i opisem. Czytało mi się naprawdę bardzo przyjemnie i dosyć szybko, ale ostatecznie nie wiem co o niej sądzić.
Autorka poznaje nas – czytelników z Lucky i jej ojcem Johnem. Poznajemy ich wędrowny tryb życia, smutną historię tego w jaki sposób żyją, że ich głównym motorem napędowym i sposobem na życie jest oszukiwanie ludzi, okradanie ich. W pewnym momencie można pomyśleć, że to taka współczesna historia o Robin Hoodzie, co nawet padło w powieści, jednak im dalej w ‘las’ tym wszystko nabiera innego kształtu. Marissa oprócz opowiedzenia o teraźniejszych przeszkodach życia Lucky, jej poczynaniach i niesamowitej sile walki o przetrwanie, zabiera nas w przeszłość. Pozwala czytelnikowi poznać historię dziewczyny, jej dzieciństwo i jak doszło do tego, że dzisiaj jest w tym konkretnym miejscu.
Historia Lucky jest dla mnie naprawdę przejmująca, nie widzę tutaj tych zabawnych momentów, o których możemy przeczytać na okładce. Dla mnie perypetie bohaterki są godne refleksji nad życiem, zastanowienia się nad tym ilu ludzi żyło, albo nawet żyje właśnie w taki sposób. Jak społeczeństwo w Stanach Zjednoczonych prowadzi życie na osiedlach przyczep. Niesamowita historia dziewczyny, która całe życie walczy: najpierw o przetrwanie wraz z ojcem, później o swoje marzenia – skończenia normlanej szkoły, zyskania wykształcenia, później jej walka nabiera totalnie innego wymiaru: walczy o siebie, o swoje dobra i szczęście.
Bardzo podobało mi się, nazwę to zwrotem akcji, pojawienie się w historii biologicznej matki Lucky i jej powierniczki, siostry Margaret Jean. Świetnie wprowadzone postaci, które totalnie zmieniły bieg historii. Dla mnie był to moment przełomowy w książce, czekałam w napięciu czy i kiedy dojdzie do poznania matki z córką. Czekałam na ‘happy end’ dla Lucky, w końcu po całym życiu tułaczki, uciekania, walki i próby poznania prawdy o samej sobie, miała na horyzoncie upragnione ‘normalne’ życie.
Całość czyta się błyskawicznie, historia naprawdę wciąga, ale czułam po niej swego rodzaju smutek. Historia sama w sobie jest dla mnie poruszająca, w pewnym momencie nie pozwalała na to, aby odłożyć ją na bok. Jednak pomimo tego wszystkie, nie będzie to książka, która zostanie ze mną na dłużej, nie miała w sobie ‘tego czegoś’ co sprawia, że nie można zapomnieć o przeczytanej historii.
Kończąc, to jest to ciekawa pozycja dla fanek/ów obyczajówek i pozycji skłaniających do refleksji, a przede wszystkim dla tych, których po prostu przyciągnie okładka.

Cześć zaczytani ludzie! Przyznam, że to jedna z tych książek (u mnie jest ich naprawdę mało), za której recenzję/opinie nie wiem jak zabrać. „Lucky” Marissy Stapley przyciągnęła mnie do siebie okładką (oczywiście), opinią na okładce i opisem. Czytało mi się naprawdę bardzo przyjemnie i dos...

Rozwiń

Zwiń

Po „Współczesnego dżentelmena” sięgnęłam z czystą przyjemnością i ciekawością co autorka zaprezentowała w innej historii. Tak mocno byłam oczarowana „Zjazdem rodzinnym”, że nie mogłam pozostać obojętna na inne książki Meghan Quinn i nadal nie jestem 😉
Tym razem przenosimy się do Nowego Jorku, do agencji HYPE, w której pracuje przystojny Wes Woldorf – felietonista występujący pod pseudonimem tytułowego Współczesnego dżentelmena. Dziennikarz dostaje zadanie, aby napisać swego rodzaju poradnik, jak rozkochać w sobie kobietę. Los sprawia, że Wes przypadkiem poznaje June. Niesamowicie komiczne spotkanie przy psiej kupie sprawia, że Wes chce za wszelką cenę poznać bliżej dziewczynę, jednak z biegiem czasu priorytety w znajomości z June July się zmieniają, a Wes zaczyna zakochiwać się w swojej przypadkowo poznanej kobiecie.
Musicie przeczytać całą książkę, żeby przeżyć wszystkie perypetie Wes-a. Czytając dosłownie przeniosłam się z bohaterami na ulice Nowego Jorku, a każdą przygodę przeżywałam razem z nimi. Postać June totalnie skradła całe show. Niesamowicie zabawna, inteligentna i oryginalna osoba, która sprawia, że mamy ochotę ją poznać. Moc komicznych sytuacji powodowała, że czytając nie mogłam powstrzymać się od śmiechu, ale też współczułam Weso-owi jego kontuzji, których doznawał próbując zaimponować i zdobyć względy swojej wybranki.
Bardzo podobał mi się ma zabieg, który wykonała autorka oddając pod koniec głos June. Przez całą książkę narratorem powieści był Wes, który opisywał swoje przygody zwracając się wprost do czytelnika, dzięki temu mogłam nawiązać jeszcze większą wieź z bohaterem. Z June końcówka nabrała jeszcze większego tempa. Bohaterka mocno angażowała mnie jako czytelnika.
Styl pisania autorki jest genialny i po raz kolejny sięgając po jej dzieło zagwarantowałam sobie niesamowicie przyjemny wieczór. Mogłam się pośmiać, zadumać lekko nad tym jak nieprzewidywalne może być życie, ale także wzruszyć, do czego skłoniła mnie końcowa część „Współczesnego dżentelmena”.

Po „Współczesnego dżentelmena” sięgnęłam z czystą przyjemnością i ciekawością co autorka zaprezentowała w innej historii. Tak mocno byłam oczarowana „Zjazdem rodzinnym”, że nie mogłam pozostać obojętna na inne książki Meghan Quinn i nadal nie jestem 😉
Tym razem przenosimy się do Nowego Jo...

Rozwiń

Zwiń

Na samym początku chciałabym podziękować wydawnictwu SQN za wybranie mnie do recenzowania debiutu literackiego Hanny S. Białys „Robaki w ścianie”.
Przyznam, że jak tylko zobaczyłam nabór od razu się zgłosiłam, fabuła naprawdę mnie zachęciła, a okładka zaciekawiła. I wiecie co - nie zawiodłam się. Książkę pochłonęłam, pomimo jej ponad 500 stron i mocnego klimatu.
Wyruszamy w podróż w czasie, do lat 90. do Bydgoszczy. Stajemy oko w oko z komisarzem Markiem Bondysem, który wyrusza w pościg za seryjnym mordercą. Autorka już na pierwszych stronach powieści uderza w czytelnika niesamowicie mocnym i dokładnym opisem zwłok mężczyzny, które zostają znalezione w lesie przez dziewczynę, która jak się później okazuje, jest znaczącą osobą w całej historii. Z biegiem czasu Bondys zmaga się z kolejnymi ciałami znalezionymi w różnych miejscach Bydgoszczy, a jego zespół i naczelnik zachodzą w głowę kim jest poszukiwany i skąd u niego takie a nie inne modus operandi.
Muszę Wam powiedzieć, że dawno, albo w ogóle nie czytałam tak mocnej, brudnej historii. Autorka w tak dosadny i szczegółowy sposób opisuje ciała ofiar, ich obrażenia, że momentami były wręcz namacalne dla mojej wyobraźni. Fragment, w jednym z rozdziałów należy do ofiary, to właśnie ten moment był dla mnie krytycznym. Musiałam przerwać czytanie i odpocząć. Opisanie sceny z punktu widzenia okaleczonego i torturowanego mężczyzny był niesamowicie emocjonalny, dogłębnie sięgający moich zakończeń nerwowych. Czułam każde skaleczenie, a opisany stan emocjonalny ofiary był druzgocący.
Bardzo ważnym i wydaje mi się, że jednym z najważniejszych motywów, dzięki któremu cała historia sprawia wrażenie niesamowicie realnej jest sposób przedstawienia miasta i czasów, w których odbywa się akcja polowania na mordercę. Realistyczne odwzorowanie klimatu lat 90-tych, dosłownie przenosi czytelnika na ulice Bydgoszczy.
Autorka w bardzo sprytny i autentyczny sposób ukazała życie rodzinne w przeszłości, to jak ludzie funkcjonowali, jak wyglądały relacje rodzinne, jak działało miasto. Jak bardzo szerzyła się nietolerancja, a kościół był lekiem dosłownie na wszystko – szczególnie na homoseksualizm. Ukazała sferę robotniczą, która była ‘brudnym’ tłem do wszystkich wydarzeń. Tytułowe robaki ukazała jako metaforę do tego co ukrywa każda rodzina, że w każdym domu skrywają się robaki, które wychodzą zza boazerii czy z tytułowej ściany. Obnażając ich tajemnice, sekrety i to czego najbardziej się boją.
Zakończenie to ogromny plot twist. Nie spodziewałam się pojawienia kolejnej postaci, czy przede wszystkim takiego obrotu sprawy. Rewelacyjne zakończona historia, która była wciągająca, poruszająca i trzymająca w napięciu.

Na samym początku chciałabym podziękować wydawnictwu SQN za wybranie mnie do recenzowania debiutu literackiego Hanny S. Białys „Robaki w ścianie”.
Przyznam, że jak tylko zobaczyłam nabór od razu się zgłosiłam, fabuła naprawdę mnie zachęciła, a okładka zaciekawiła. I wiecie co - nie zawiod...

Rozwiń

Zwiń