Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Początek nie nastawił mnie do tej książki zbyt pozytywnie, nie podobał mi się sposób, w jaki została napisana. Ale na czym polega tworzenie thrilleru? Na oszukiwaniu czytelnika i sprawianiu, aby wciągnął się w bieg wydarzeń i sam zaczął głowić się nad tym, nad czym głowią się bohaterowie. Dlatego powieść oceniam wysoko, trudno się od niej oderwać.

Początek nie nastawił mnie do tej książki zbyt pozytywnie, nie podobał mi się sposób, w jaki została napisana. Ale na czym polega tworzenie thrilleru? Na oszukiwaniu czytelnika i sprawianiu, aby wciągnął się w bieg wydarzeń i sam zaczął głowić się nad tym, nad czym głowią się bohaterowie. Dlatego powieść oceniam wysoko, trudno się od niej oderwać.

Trudno jest mi ocenić tą książkę, a właściwie przeliczyć ocenę na gwiazdki.
Na początku - rozdrażnienie, miałam ochotę ją odłożyć i przestać czytać.
Potem - potworne znużenie, które wzrastało i kurczyło się na przemian, ale było obecne bardzo, bardzo długo.
Dopiero gdzieś w połowie naprawdę się wciągnęłam, a wtedy zapędziłam się w czytaniu tak, że nie starczało mi czasu na złapanie oddechu. Ostatecznie doszłam do wniosku, że bardzo mi się podobała, ale musiałam się trochę z nią pomęczyć.
No i co ja mam jej wystawić?

Trudno jest mi ocenić tą książkę, a właściwie przeliczyć ocenę na gwiazdki.
Na początku - rozdrażnienie, miałam ochotę ją odłożyć i przestać czytać.
Potem - potworne znużenie, które wzrastało i kurczyło się na przemian, ale było obecne bardzo, bardzo długo.
Dopiero gdzieś w połowie naprawdę się wciągnęłam, a wtedy zapędziłam się w czytaniu tak, że nie starczało mi czasu...

Kiedy mówiłam o jakiejkolwiek książce związanej tematycznie z narkotykami, spotykałam się z pytaniem "A czytałaś Pamiętnik Narkomanki?"
To w sumie był jedyny powód, dla którego po nią sięgnęłam.

I dochodzę do wniosku, że powinnam uczynić to dużo wcześniej, aby ją docenić. Aktualnie jedyną wartością powieści, jaką dostrzegam, jest fakt, że stanowi autentyczny pamiętnik. To chyba coś znaczy.

Poza tym... Co poza tym? Jest potwornie nudna, rozwlekła. Niektórych autorów można wręcz kochać za lakoniczność; właściwie za to, ile są w stanie przekazać w kilku lakonicznych zdaniach. Rosiek tego nie potrafi, albo po prostu ja nie umiem się wgryźć w jej styl. Opisuje po kolei swoje dni, zwracając uwagę na suche fakty; nie wiem, może mam ograniczoną wyobraźnię, ale zdanie "Mam ochotę na majkę." nie brzmi dla mnie jak wyznanie narkomana, tylko zwykłe stwierdzenie, za którym nie ma żadnych emocji, coś jak "Mam ochotę na czekoladę".
Przekręcałam kolejne strony, nie myśląc o niczym. Nie mam pojęcia, co czuła, przeżywała autorka w związku z uzależnieniem. Już dawno zastanawiałam się, co przedstawiałaby powieść o narkomanii, z której ktoś wykroiłby wszystkie emocje, pozostawiając pustą fabułę - i mogłam w końcu zobaczyć ten twór na własne oczy.

Cóż, ocena pewnie zależy od oczekiwań. Mi się nie podobała.

Kiedy mówiłam o jakiejkolwiek książce związanej tematycznie z narkotykami, spotykałam się z pytaniem "A czytałaś Pamiętnik Narkomanki?"
To w sumie był jedyny powód, dla którego po nią sięgnęłam.

I dochodzę do wniosku, że powinnam uczynić to dużo wcześniej, aby ją docenić. Aktualnie jedyną wartością powieści, jaką dostrzegam, jest fakt, że stanowi autentyczny pamiętnik. To...