Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tendencyjny, ale dosyć smaczny kryminał z rozbudowanym portretem psychologicznym bohaterów.

Tendencyjny, ale dosyć smaczny kryminał z rozbudowanym portretem psychologicznym bohaterów.

Ciężko tu uniknąć porównań do książki Grady'ego Hendrixa. Moim zdaniem jest to najgorsze, co wyszło spod pióra Sagera. To nie mogło się udać. Fabuła - niezbyt oryginalna, przywodząca na myśl odgrzewanie zimnego kotleta. Postacie - sztuczne, jednowymiarowe, sztampowe. Dominacja dialogów nad opisami. Nic mnie tutaj nie zszokowało, może poza drastycznym spadkiem jakości u autora i tą nagłą zmianą, bo przecież u Sagera zawsze trąciło horrorem, a jak nie, to przynajmniej pojawiał się dreszczyk emocji, a nie tylko zażenowania, jak tutaj.

Ciężko tu uniknąć porównań do książki Grady'ego Hendrixa. Moim zdaniem jest to najgorsze, co wyszło spod pióra Sagera. To nie mogło się udać. Fabuła - niezbyt oryginalna, przywodząca na myśl odgrzewanie zimnego kotleta. Postacie - sztuczne, jednowymiarowe, sztampowe. Dominacja dialogów nad opisami. Nic mnie tutaj nie zszokowało, może poza drastycznym spadkiem jakości u...

Okładka piękna, treść - nie bardzo. Baśniowe fiordy, duchy i legendy pewnie dałyby się radę wybronić (choć mam wrażenie, że autorka nie weszła zbyt głęboko w ten klimat, wręcz potraktowała temat zbyt powierzchownie), ale wątek romansu i tego drugiego gościa z opisu, co to sprowadził na jej dom kłopoty, były zwyczajnie słabe.

Tam gdzie akcja przyspieszyła, a żeby dojść do tego momentu trzeba przeczytać pewnie jakieś 70% książki, odczuwałam zażenowanie. Motywacje złego charakteru jakoś średnio do mnie przemawiają. Siostra głównej bohaterki to postać prawie zupełnie zbędna, ale chyba pałam do niej największym niesmakiem. Za używany język (chociaż jak już o tym mowa, to język całej powieści nie jest zbyt górnolotny) i tę całkowicie przytłaczającą dozę infantylności.

Romanse nie są moim pierwszym wyborem jeśli chodzi o literaturę. Sięgnęłam po tę pozycję ze względu na Norwegię w tle, ale nawet ona została przedstawiona tak, jakby stanowiła skupisko powszechnie znanych stereotypów. Dużo cynamonek tu było.

Wątek miłosny jak to wątek miłosny. Sztampa, tyle że z udziałem wikinga. Reszta całkowicie już standardowa, z samicą, na którą przypada co najmniej jeden samiec.

Okładka piękna, treść - nie bardzo. Baśniowe fiordy, duchy i legendy pewnie dałyby się radę wybronić (choć mam wrażenie, że autorka nie weszła zbyt głęboko w ten klimat, wręcz potraktowała temat zbyt powierzchownie), ale wątek romansu i tego drugiego gościa z opisu, co to sprowadził na jej dom kłopoty, były zwyczajnie słabe.

Tam gdzie akcja przyspieszyła, a żeby dojść do...