Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Degrengolada i całe spektrum ludzkiego szamba - taka jest Warszawa w oczach dilera Jacusia.

Jeżeli dla Ciebie świat nie jest wyłacznie czarny to przemyślenia Jacusia Cię umęczą, a nawet zniesmaczą. Natomiast jeżeli podzielasz opinię byłego ministra MSW (skądinąd wnuka bardzo znanego pisarza), że wszystko to kamieni kupa - zachwyci Cię trafność monologów antybohatera Ślępnąc od Świateł.

Ja mam ambiwalentne odczucia. Twórczość Żulczyka mnie jednocześnie odrzuca, jak i przyciąga, pomimo niesmaku jaki pozostawia.

Degrengolada i całe spektrum ludzkiego szamba - taka jest Warszawa w oczach dilera Jacusia.

Jeżeli dla Ciebie świat nie jest wyłacznie czarny to przemyślenia Jacusia Cię umęczą, a nawet zniesmaczą. Natomiast jeżeli podzielasz opinię byłego ministra MSW (skądinąd wnuka bardzo znanego pisarza), że wszystko to kamieni kupa - zachwyci Cię trafność monologów antybohatera...

Cringe, cringe, cringe.

Tym razem nie zrozumiałyśmy się z główną bohaterką. Jej  przekonanie o własnej wyjątkowości na tle innych mnie żenowała. Przemyślenia nużyły. A ubieranie w ładne słówka patriarchalnej relacji on mistrz, ona uczennica napawało niechęcią, bo za często miałam przed oczami Andrzeja Żuławskiego pomstującęgo na niewdzięczne kobiety, które życia nauczył.

W efekcie męczyłam tę książeczkę kilka miesięcy.

Cringe, cringe, cringe.

Tym razem nie zrozumiałyśmy się z główną bohaterką. Jej  przekonanie o własnej wyjątkowości na tle innych mnie żenowała. Przemyślenia nużyły. A ubieranie w ładne słówka patriarchalnej relacji on mistrz, ona uczennica napawało niechęcią, bo za często miałam przed oczami Andrzeja Żuławskiego pomstującęgo na niewdzięczne kobiety, które życia nauczył....

One time wonder.

Po przeczytaniu kolejnej pozycji z dorobku Mario Puzo dochodzę do smutnej  konstatacji, że "Ojciec Chrzestny" to wszystko co pisarz miał do zaoferowaniu literaturze. "Dziesiąta Aleja" aspiruje do kultury wysokiej, ale zamierzonego celu nie osiąga nawet w części. Poniekąd autobiograficzna historia jest miałka, nudna jak flaki z olejem i o zgrozo (!) fatalnie napisana. To gorzej niż zbrodnia, to nędza i miernota.

Puzo ma jedno genialne dziecko, reszta potomstwa jest zwyczajnie nieudana.

One time wonder.

Po przeczytaniu kolejnej pozycji z dorobku Mario Puzo dochodzę do smutnej  konstatacji, że "Ojciec Chrzestny" to wszystko co pisarz miał do zaoferowaniu literaturze. "Dziesiąta Aleja" aspiruje do kultury wysokiej, ale zamierzonego celu nie osiąga nawet w części. Poniekąd autobiograficzna historia jest miałka, nudna jak flaki z olejem i o zgrozo (!)...

Zmarnowany potencjał.

Pomysł wyjściowy został zmaltretowany przez tragiczny styl autora. Tego naprawdę nie da się czytać. Elsberg chciał stworzyć monumentalną intrygę oplatającą cały świat. Wydarzenia zostały opisane z perspektywy kilku osób w różnych zakątkach globu. Miało być epicko. Wyszło jak zawsze. Postacie są płyciutkie, a wszystko to spisane bezbarwnym językiem. Finał nudny jak flaki z olejem.

Zostałam oszukana przez ciekawą okładkę. W środku niestety fuszerka.

Zmarnowany potencjał.

Pomysł wyjściowy został zmaltretowany przez tragiczny styl autora. Tego naprawdę nie da się czytać. Elsberg chciał stworzyć monumentalną intrygę oplatającą cały świat. Wydarzenia zostały opisane z perspektywy kilku osób w różnych zakątkach globu. Miało być epicko. Wyszło jak zawsze. Postacie są płyciutkie, a wszystko to spisane bezbarwnym językiem....

Przystępne, antropologiczne spojrzenie na życie codzienne bogatych mam z Upper East Side.

Okładka zapowiada zwykłą pisaninę, a dostajemy lekki i zabawny opis rytuału wejścia i aklimatyzacji w ultra zamożnej społeczności napisany z naukowej perspekty. Autorka wykorzystała swoje wykształcenie i wiedzę do przekucia doświadczenia związanego z przeprowadzką wraz z rodziną na górny Manhattan w zbiór reguł obowiązujących w tej wysoce zhierararchizowanej i zamkniętej grupie.

Kobiety przez nią opisane mają wszystko, ale pomimo to żyją w ciągłym stresie i niepewności związanej z możliwością utraty swojej pozycji. Bez bogatego męża są bowiem nikim.

Warto przeczytać zwłaszcza dla przyswojenia sobie ważnej konkluzji. Ten kto nie uczestniczy w tworzeniu dóbr, w hierarchii rodziny i społeczeństwa spada na sam dół, ponosząc koszty z tym związane.

Przystępne, antropologiczne spojrzenie na życie codzienne bogatych mam z Upper East Side.

Okładka zapowiada zwykłą pisaninę, a dostajemy lekki i zabawny opis rytuału wejścia i aklimatyzacji w ultra zamożnej społeczności napisany z naukowej perspekty. Autorka wykorzystała swoje wykształcenie i wiedzę do przekucia doświadczenia związanego z przeprowadzką wraz z rodziną na...

Opera mydlana na bogato.

Każdy ma swoje guilty pleasure. Mam i ja. Film "Bajecznie bogaci Azjaci" wciągnęłam nosem jak niektórzy celebryci kolejną kreskę. Szyk, hajs, stylóweczkę podrasowane jak auto Dominica Toretto z "Szybkich i wściekłych". Daleki od dyskrecji urok, lekkie poczucie humoru i dramę przez duże D.

Co z tego zostało w książce? Hajs i drama. Stanowczo za mało. Za dużo za to upajania się bogactwem. Czasem imprezami na cześć kwiatów co kwitną raz na kilka lat w nocy, potem hotelami kupowanymi, bo zupa była za słona. Stawiam orzechy przeciwko brylantom, że też taki był cel książki. Patrz Europejczyku i drżyj. I ja nie mam nic przeciwko takiemu przesłaniu. Już Napoleon miał powiedzieć, że lepiej nie budzić Chin, bo świat zadrży w posadach. Miał chłopina rację.

Niestety Kevin Kwan, który mi o tym przypomina to sztywniak, co za grosz poczucia humoru nie ma. W efekcie zamiast lekkiej, przyjemnej literatury rozrywkowej dostałam nadęty balon. Smuteczek.

Opera mydlana na bogato.

Każdy ma swoje guilty pleasure. Mam i ja. Film "Bajecznie bogaci Azjaci" wciągnęłam nosem jak niektórzy celebryci kolejną kreskę. Szyk, hajs, stylóweczkę podrasowane jak auto Dominica Toretto z "Szybkich i wściekłych". Daleki od dyskrecji urok, lekkie poczucie humoru i dramę przez duże D.

Co z tego zostało w książce? Hajs i drama. Stanowczo za...

Grafomaństwo w czystej postaci.

Nie umiem inaczej podsumować tej książki. Mierzi mnie w niej wszystko. Od prostackiej bohaterki, przaśnego stylu, po kreowanie bardzo dalekiej od rzeczywistości wizji życia adwokata. Kasacja to produkt dobrego marketingu.

Nie polecam, a wręcz odradzam.

Grafomaństwo w czystej postaci.

Nie umiem inaczej podsumować tej książki. Mierzi mnie w niej wszystko. Od prostackiej bohaterki, przaśnego stylu, po kreowanie bardzo dalekiej od rzeczywistości wizji życia adwokata. Kasacja to produkt dobrego marketingu.

Nie polecam, a wręcz odradzam.

Rzewność nad rzewnościami i wszystko rzewność.

Tysiąc wspaniałych słońć to tragiczna opowieść o losie afgańskich kobiet - zmiecionych na śmietnik historii, zapomnianych i poniżonych. Powieść Khaleda Hosseiniego jest dosadna, mocna i nie pozostawia zbyt wiele wyobraźni. Skonstruowana jest tak, że po prostu się ją połyka. Na raz. Jednak po skończeniu konsumpcji (w moim przypadku z paczką chusteczek) w tyle głowy zaczynają się kłębić myśli - czy aby nie zaspokoiłam głodu serkiem homogenizowanym.

Nie dowiedziałam się niczego ponad ogólniki o sytuacji kobiet w Afganistanie. Nie poznałam w zasadzie tła politycznego i historycznego. Zaspokoiłam natomiast głód sentymentalizmu, patosu i ludzkiej tragedii. Nie twierdzę, że to źle. Uważam jednak, że afgańskie kobiety zasługiwały na lepsze uhonorowanie. Takie, które nie sprowadza się jedynie do wyciskania czytelnikowi hektolitrów łez.

Polecam z mocno mieszanymi uczuciami.

Rzewność nad rzewnościami i wszystko rzewność.

Tysiąc wspaniałych słońć to tragiczna opowieść o losie afgańskich kobiet - zmiecionych na śmietnik historii, zapomnianych i poniżonych. Powieść Khaleda Hosseiniego jest dosadna, mocna i nie pozostawia zbyt wiele wyobraźni. Skonstruowana jest tak, że po prostu się ją połyka. Na raz. Jednak po skończeniu konsumpcji (w moim...

Przyznaję bez bicia, że po książkę sięgnęłam zaciekawiona pilotażowym odcinkiem serialu stanowiącym adaptację tejże.

Nie zawiodłam się. Fabuła wciągnęła, a ja szybko przewracałam kolejne strony. I nie - nie dla dowiedzenie się kto jest mordercą, ale dla przekonania się jak bohaterka poradzi sobie z traumą, a przede wszystkim czym zakończy się spotkanie z matką.

Od samego początku czytelnika obłapia brudny, klejący się klimat małego, zapyziałego miasteczka. Czytelnicy lubujący się w odkrywaniu zła skrytego za zamkniętymi drzwiami powinni być usatysfakcjonowani. Z pewnością historia bohaterki trafi również do fanów Derry i Castle Rock stworzonych przez Kinga. Podobna atmosfera osaczenia i zła przechodzącego z pokolenia na pokolenie.

Nie można nic zarzucić stylowi autorki. Czyta się bez większych zgrzytów, co w lekturze tego rodzaju jest dla mnie najważniejsze. Najświetniejsza fabuła nie uratuje książki, gdy styl leży i kuleje.

Ostre przedmioty mogę polecić fanom dramatów obyczajowych. Ostrzegam jednak książka to typowa 'stypa'. Nadziei nie ma. Ja osobiście gustuje w mniej depresyjnych książkach. Miłośnicy kryminałów też nie będą lekturą raczej zachwyceni. Śledztwo i odkrywanie mordercy jest pretekstowe dla opisania relacji między Adorą, a Camille i jej młodszą siostrą.

Przyznaję bez bicia, że po książkę sięgnęłam zaciekawiona pilotażowym odcinkiem serialu stanowiącym adaptację tejże.

Nie zawiodłam się. Fabuła wciągnęła, a ja szybko przewracałam kolejne strony. I nie - nie dla dowiedzenie się kto jest mordercą, ale dla przekonania się jak bohaterka poradzi sobie z traumą, a przede wszystkim czym zakończy się spotkanie z matką.

Od samego...