Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Keeping up with the Windsors

Jak prawią mądrzy ludzie na twitterze - człowiek nowoczesny nie powinien interesować się życiem "pasożytniczo estradowej branży zwanej arystokracją".

Magia królewskich godów, królewskiego pogrzebu, królewskich zaręczyn i królewskich zdrad ma jednak to do siebie, że przyciąga jak magnes. Może wynika to z nostalgii za na poły baśniowym czasem królów, może to zwykła ludzka, niezdrowa ciekawość. Bądź co bądź czytając zgryźliwą, ale i w swej złośliwości uczciwą książkę Tiny Brown, bawiłam się równie dobrze co Jan Lubomirski, jedząc kanapki i popijając je herbatą na grillu u Karola III.

Odpoczęłam od trudów codzienności, dałam ukojenie wymęczonemu nauką mózgowi. Rozerwałam się.

Zaiste. Książka Tiny Brown to definicja guilty pleasure.

Keeping up with the Windsors

Jak prawią mądrzy ludzie na twitterze - człowiek nowoczesny nie powinien interesować się życiem "pasożytniczo estradowej branży zwanej arystokracją".

Magia królewskich godów, królewskiego pogrzebu, królewskich zaręczyn i królewskich zdrad ma jednak ...

Rozwiń Zwiń

Chłopki trudna dola czyli traktat o wsi niewesołej.

Tytułem wstępu zaznaczę, że mój częściowy zawód wynika z rozminięcia się moich oczekiwań z tym, co autorka mi zaoferowała. Liczyłam na ścisłe podejście do tematu. Autorka wolała jednak spojrzenie znacznie szersze momentami przechodzące w wodolejstwo.

Takie podejście, nie ukrywam, nie przypadło mi zbyt do gustu. Dlatego też pierwsze i ostatnie rozdziały mniej lub bardziej mnie nużyły. Pierwsze primo, nie chciałam czytać o innych grupach społecznych - czyli o dzieciach. Drugie primo, nieładnie pisać znowu o tym samym (rozdziały o służących), bo mało kto lubi czytać w kółko to samo.

Kończąc ten przydługi wstęp, nie powiem, że wiecęj wyniosłam z lektury "Chlopów", bo nie byłoby to prawdą. Jednak mam mieszane uczucia. Książka mogła być znacznie lepsza. Zbyt często autorka posługiwała się dowodem anegdotycznym, by uprzyjemnić lekturę skupieniem się na jednej osobie. Zbyt często polegała na swoich domysłach, głównie w rozdziale o przemocy seksualnej. Gdybanie o tym jak było, nie przystoi w tego typu literaturze, którą wielu bierze później za prawdę objawioną.

Żeby nie było, że jestem malkontentem, naprawdę urzekły mnie środkowe rozdziały. Zwłaszcza te, które posiłkowały się fragmentami starych pamiętników i dzienników. Bardzo spodobał mi się rozdział o jedzeniu, a raczej o głodzie na wsi. Z ciekawością poczytałam o dysproporcji w podziale pracy.

Szkoda tylko, że początek i koniec pozostawił niedosyt.

Chłopki trudna dola czyli traktat o wsi niewesołej.

Tytułem wstępu zaznaczę, że mój częściowy zawód wynika z rozminięcia się moich oczekiwań z tym, co autorka mi zaoferowała. Liczyłam na ścisłe podejście do tematu. Autorka wolała jednak spojrzenie znacznie szersze momentami przechodzące w...

Rozwiń Zwiń

Cringe, cringe, cringe.

Tym razem nie zrozumiałyśmy się z główną bohaterką. Jej  przekonanie o własnej wyjątkowości na tle innych mnie żenowała. Przemyślenia nużyły. A ubieranie w ładne słówka patriarchalnej relacji on mistrz, ona uczennica napawało niechęcią, bo za często miałam przed oczami Andrzeja Żuławskiego pomstującęgo na niewdzięczne kobiety, które życia nauczył.

W efekcie męczyłam tę książeczkę kilka miesięcy.

Cringe, cringe, cringe.

Tym razem nie zrozumiałyśmy się z główną bohaterką. Jej  przekonanie o własnej wyjątkowości na tle innych mnie żenowała. Przemyślenia nużyły. A ubieranie w ładne słówka patriarchalnej relacji on mistrz, ona uczennica napawało niechęcią, bo za często miałam przed oc...

Rozwiń Zwiń

Książka dla tych, którym przejadł się kulinarny fanatyzm.

Do pasji doprowadzają mnie kulinarni neofici. Ich ton wyższości i protekcjonalizm nieudolnie przysłaniający brak wyobraźni, smaku i zdolności. Przyprawia mnie o mdłości gardłowanie się o jedyny i prawdziwy przepis na carbonarę.

Luca Cesari stworzył panaceum na te bolączki. Książkę udowadniającą na podstawie analizy źródeł z bez mała kilku tysięcy lat, iż kuchnia to proces, a przepisy ewoluują. I że ewolucji nic nie zatrzyma choćby było to nie na rekę wszelkiej maści snobom i ludziom nabijającym kabzę dzięki przemysłowi turystycznemu i magii oznaczeń geograficznych.

Dowiedziałam się od kiedy Włosi jedzą makaron al dente, czy śmietana istotnie stanowi taką profanację, czy guanciale od zawsze stanowi jedynie dopuszczalny składnik carbonary, z czego robiono kiedyś gnocchi - i dobrze mi z tą wiedzą.

Doprawdy była to smakowita lektura.

Książka dla tych, którym przejadł się kulinarny fanatyzm.

Do pasji doprowadzają mnie kulinarni neofici. Ich ton wyższości i protekcjonalizm nieudolnie przysłaniający brak wyobraźni, smaku i zdolności. Przyprawia mnie o mdłości gardłowanie się o jedyny i prawdziwy przepis na carbonarę.

L...

Rozwiń Zwiń