Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Musicie przyznać, że "Każdy w mojej rodzinie kogoś zabił" to tytuł niesamowicie intrygujący. Nic więc dziwnego, że widząc go, praktycznie od razu zapragnęłam zapoznać się z tą historią, nie wczytując się nawet szczególnie w opis, żeby nie zepsuć sobie przyjemności z lektury. Czy książka okazała się równie intrygująca wewnątrz?

Rodzina Cunninghamów nie cieszy się w okolicy dobrą sławą. Ojciec głównego bohatera dopuścił się w przeszłości paru szokujących czynów, więc teraz muszą uważać na każdy swój krok. Kiedy więc w odciętym od świata zimowym ośrodku, w którym odbywa się zjazd rodzinny dochodzi do tajemniczego zgonu, podejrzani są członkowie rodu. Nie pomaga fakt, że każdy z nich ma na swoim sumieniu czyjeś życie...

Całkowicie przepadałam dla tej historii! Na pewno duże znaczenie miał w tym mój entuzjazm, który rozkwitł już na etapie ujrzenia zapowiedzi, ale okazało się, że autor sprostał pokładanym w nim oczekiwaniom. Duże znaczenie miał w tym jego zawód stand-uppera, który sprawił, że wszystkie wydarzenia przedstawiane były w humorystyczny sposób, który trafiał w moje gusta i sprawiał, że uśmiechałam się pod nosem co kilka minut.
Wyjątkową stroną książki jest również jej konstrukcja - podział na poszczególnych członków rodziny i poznawanie ich ofiar w każdym z segmentów, co naturalnie wplecione jest w docelową zagadkę.

Chciałabym jeszcze trochę skupić się na humorystycznym stylu i samoświadomości autora. Rzadko trafiam na historie, które niejako przełamują czwartą ścianę, zwracając się bezpośrednio do czytelnika. Tutaj autor stosuje ten zabieg, wychodząc naprzeciw wątpliwościom, które mogą narodzić się w głowie czytelnika, ale też spojlerując pewne wydarzenia. Niech doskonałym tego przykładem będzie początek książki, gdzie mamy podane dokładne strony, na których dojdzie do wspomnień o zabójstwach. To zdecydowany powiew świeżości w książkach kryminalnych i dodaje jej niezaprzeczalnego uroku. Podobnie jak kreacja głównego bohatera spostrzegawczego i błyskotliwego pisarza, specjalizującego się w pisaniu poradników o pisaniu kryminałów. Rozwiązanie zagadki było bardzo satysfakcjonujące, szczególnie gdy wszystkie (nawet rzucane mimochodem) elementy połączyły się w spójną całość.

Koniec końców "W mojej rodzinie każdy kogoś zabił" uważam więc za przegenialny i przezabawny kryminał. Polecam go wszystkim, którym wydaje się, że w tym gatunku poznali już wszystko, którzy lubią przełamywanie cięższych wątków humorem, charakterystycznych bohaterów, ale też wciągającą kryminalną zagadkę i mnogość trupów. Była to cudowna literacka przygoda i z niecierpliwością czekam na inne książki autora!

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu WAB.

Musicie przyznać, że "Każdy w mojej rodzinie kogoś zabił" to tytuł niesamowicie intrygujący. Nic więc dziwnego, że widząc go, praktycznie od razu zapragnęłam zapoznać się z tą historią, nie wczytując się nawet szczególnie w opis, żeby nie zepsuć sobie przyjemności z lektury. Czy książka ok...

Rozwiń

Zwiń

"W tych szacownych murach" to zbiór opowiadań, który przyciągnął mnie przede wszystkim tematyką. Musicie bowiem przyznać, że 12 opowiadań, 12 autorów i 12 pomysłów na wyjątkowe historie osadzone w estetyce dark academia brzmią jak przepis na sukces. I w mojej opinii takim się właśnie okazał. Za absolutnie piękną okładką ze złoceniami kryją się opowieści wśród których każdy znajdzie coś dla siebie.

Zróżnicowane grono autorów zaprezentowało tu naprawdę wyjątkowe historie poruszające się wokół tematyki dark academia. Każda z historii ma w sobie coś świeżego. Znajdziecie tu więc historie na granicy horroru, gdzie ludzie nie są takimi, jakimi się wydają, tajemnicze zaginięcia, duchy przeszłości, magię i nadzwyczaj rozwiniętą technologię, która wpływa na postacie.

Wiadomo że w zbiorach opowiadanie opowiadaniu nierówne, jednak ku mojemu zdziwieniu ten zachował dość stały poziom mojego zaangażowania i w każdej z historii znalazłam coś przyciągającego, nawet w tych, które wielu recenzentom niekoniecznie przypadły do gustu. Początek zbioru jest już bardzo obiecujący. Mamy tutaj bowiem zarysowaną historię romansu wykładowcy z uczennicą z nieoczywistym twistem. Tekst ten zainteresował mnie dodatkowo twórczością autorki, bo stanowi prequel wydanej już książki. Dalej jest już tylko lepiej, a na uwagę zasługują w mojej opinii chociażby "Pies i królik"- w której formie autorce udało się zawrzeć masę treści i ciekawych motywów oraz elementy mitologii nordyckiej lub "Okrutne następstwa", które pozostawiło mnie z uczuciem satysfakcji czy "Dom X", który pozostawił mnie z ciarkami na całym ciele. "Urlop naukowy" to z kolei świetny przykład ironicznego humoru, który mnie bawił.
A to tylko niektóre z historii zasługujących na docenienie.

Cudownie było przenieść się w mury klimatycznych budowli, wstąpić do tajnych stowarzyszeń czy poczuć nutę magii na własnej skórze. Lektura sprawiła mi masę satysfakcji i ogromnie polecam ją wszystkim fanom motywu dark academia, mrocznych klimatów i pięknych okładek, które dumnie zdobią biblioteczki. Myślę, że sprawdzi się też jako próbka tekstu dla osób, które na własnej skórze chcą przekonać się czy ta estetyka wpisuje się w ich gusta bądź po prostu chcą poznać autorów, z których duża część zasługuje na uznanie.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Storylight.

"W tych szacownych murach" to zbiór opowiadań, który przyciągnął mnie przede wszystkim tematyką. Musicie bowiem przyznać, że 12 opowiadań, 12 autorów i 12 pomysłów na wyjątkowe historie osadzone w estetyce dark academia brzmią jak przepis na sukces. I w mojej opinii takim się właśnie okaza...

Rozwiń

Zwiń

"Foul Heart Huntsman" to kontynuacja mojej ukochanej "Foul Lady Fortune". Po zakończeniu pierwszej części miałam wiele pytań, mało odpowiedzi i morze niecierpliwości w oczekiwaniu na poznanie dalszych losów bohaterów. I pod tym względem kontynuacja mnie nie rozczarowała.

Po tragicznych w skutkach wydarzeniach z pierwszego tomu Rosalind musi znaleźć w sobie siłę, by przeć naprzód pomimo straty, jakiej doświadczyła, a także opracować nowy plan, który nie tylko pozwoli jej odnaleźć Oriona, ale też funkcjonować w siatce nacjonalistów po ujawnieniu opinii publicznej jej tożsamości. Krajowe tournee wydaje się najlepszym pomysłem, by połączyć te dwa cele. Tymczasem Szanghaj zaczynają spowijać coraz ciemniejsze chmury, a widmo konfliktu nieustannie się zbliża. Co poświęcą postacie, by osiągnąć upragnione cele?

Chloe Gong po raz kolejny udowodniła swój ogromny talent w kreowaniu przede wszystkim wątków politycznych. Stawka jest tu namacalna, podobnie jak poczucie nadchodzącego zagrożenia. Owszem, czasami polityczne konotacje bohaterów mogą wydawać się lekko zagmatwane, szczególnie że niektórzy nie mają tak jednoznacznych intencji, jak mogłoby się wydawać, ale ja nie odczułam tego jako przeszkody. Dodatkowo posłowie autorki jak zawsze rozjaśnia wiele historycznych aspektów. Już nie wspominając o tym, że dzięki nim możemy poznać skrawek historii, o którym nie mówiło się zbyt dużo na lekcjach w szkole.

Bohaterowie jak zawsze nie zawodzą. W tym tomie dużo czasu spędzają razem, a dynamika między nimi jest bezbłędna. A co do samej akcji, zapewniła mi całą gamę emocji. Od rozbawienia, przez czysty szok, po smutek na tyle duży, że miałam łzy w oczach. Aktorka zdecydowanie nie obchodziła się z moją psychiką delikatnie.

Czy książka ma jakieś wady? Myślę, że dla wielu moja to być jej długość. Ja sama też uważam że te 600 stron można było skrócić bez konsekwencji dla akcji, ale z drugiej strony dało mi to okazję do spędzenia więcej czasu z ukochaną ekipą.

Zakończenie kosztowało mnie zbyt wiele emocji, ale koniec końców kończę swoją przygodę z tą serią z dużą satysfakcją. Jestem ogromnie ciekawa, co jeszcze ma nam do zaoferowania autorka i mam nadzieję, że wydawnictwo Jaguar nas tym uraczy.

"Foul Heart Huntsman" to kontynuacja mojej ukochanej "Foul Lady Fortune". Po zakończeniu pierwszej części miałam wiele pytań, mało odpowiedzi i morze niecierpliwości w oczekiwaniu na poznanie dalszych losów bohaterów. I pod tym względem kontynuacja mnie nie rozczarowała.

Po tragicznych w ...

Rozwiń

Zwiń

„One for sorrow” to młodzieżowy thriller, który okazał się dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Z nadzieją sięgnęłam więc po kontynuację, która na powrót przeniosła mnie w mury Illumen Hall.

Zagadka morderstwa Loli nadal pozostaje nierozstrzygnięta, jednak kolejne tropy zaczynają wskakiwać na swoje miejsce, a rozwiązanie czai się tuż za rogiem. Tajemnicze zaproszenie do Stowarzyszenia Srok, kolejna ofiara mordercy, dokumenty, które kryją w sobie przyszłość akademii i wreszcie czas przepływający przez palce. Jedno jest pewne. W tym roku w Akademii Illumen Hall nie ma miejsca na nudę.

Musze przyznać, że od pierwszej strony wsiąknęłam na powrót w tę historię i poczułam, jakbym wracała do siebie. Jest to bezpośrednia kontynuacja pierwszej części i idealnie ją dopełnia. Styl od początku zachwyca lekkością, a kolejne kartki przewracając się same, odkrywając przed nami coraz to nowe rozwiązania, ale jednocześnie rodząc kolejne pytania.
Bo kolejne typy na mordercę wypadają bardzo wiarygodnie. Ciężko określić, kto mówi prawdę, a kto próbuje zataić niewygodne fakty. Tak naprawdę cała książka to jazda bez trzymanki, idealnie nadaje się chociażby na maraton czytelniczy, bo jej tempo sprawia, że czyta się ją niesamowicie dynamicznie.

W tej części Audrey odsłoniła przede mną nowe oblicze i zaczęłam darzyć ją większą sympatią. Widać jej ogromny rozwój i przemianę z rozpieszczonej amerykanki. Ivy z kolei nie przestała mnie zaskakiwać w tym pozytywnym, ale jednocześnie i negatywnym sensie. Ale więcej nie zdradzę.

Po raz kolejny doceniam również brak wyraźnego wątku romantycznego, który w tym przypadku byłby zbędny i odwracał uwagę od ważniejszych wątków.

Serię kończę więc z satysfakcją i ogromnym zaskoczeniem. Autorki nie poskąpiły tu zwrotów akcji, których nie dało się przewidzieć i odkryć, które wymiotły mnie w fotel, a które sprawiły, że kończenie czytałam z otwartą buzią. Ogromnie cieszę się, że seria doczekała się kontynuacji, a w dodatku tak udanej!

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Storylight.

„One for sorrow” to młodzieżowy thriller, który okazał się dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Z nadzieją sięgnęłam więc po kontynuację, która na powrót przeniosła mnie w mury Illumen Hall.

Zagadka morderstwa Loli nadal pozostaje nierozstrzygnięta, jednak kolejne tropy zaczynają wska...

Rozwiń

Zwiń

W kwietniu zeszłego roku miałam okazję skończyć książkę, która szturmem podbiła moje serce i zaklasyfikowała się do najlepszych pozycji 2023. Mowa tu oczywiście o "A miało być jak w bajce" F.T. Lukens. Kiedy więc dowiedziałam się o zbliżającej się premierze kolejnej książki tej osoby autorskiej, wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć. Czy zachwyciła mnie równie mocno?

Tal to czwarty w kolejce do tronu książę, który skrywa sekret mogący zagrozić bezpieczeństwu całego królestwa. Posiada magiczną moc, taką samą jak jego dziadek, który posłużył się nią do siania zniszczenia i wojny. Nic więc dziwnego, że książę nie może pozwolić, by inni posądzili go o posiadanie podobnych zdolności i aspiracji. Kiedy więc wyrusza na pierwszą morską wyprawę po królestwie, musi zachować szczególną ostrożność. Szczególnie gdy coraz więcej osób szykuje na niego rozmaite zasadzki, a na porzuconym statku znajduje przykutego łańcuchem chłopaka, który wydaje się skrywać tajemnicę.

Mówię to z naprawdę ciężkim sercem, ale spodziewałam się po książce więcej. I to nawet nie dlatego, że fabularnie, czy stylistycznie była wyjątkowo negatywnie wyróżniająca się. Przede wszystkim jest to idealny przypadek, pozycji dobrej, która jednak może zostać skrzywdzona przez wygórowane oczekiwania. Ale żebyście w pełni mogli zrozumieć przyczyny mojego zawodu, musimy cofnąć się jeszcze na chwilę do książki "A miało być jak w bajce". Tamta pozycja zapadła mi w pamięć jako jedna z najzabawniejszych i najprzyjemniejszych książek, z jakimi miałam do czynienia, każdą stronę pochłaniałam z bananem na twarzy i uczuciem komfortu. Siedzenie za pomocą pierwszoosobowej narracji w głowie Arka było doświadczeniem wyjątkowym. I na takie coś liczyłam także w tym przypadku. Okazało się jednak, że jest to pozycja o wiele bardziej skupiona na politycznych intrygach, pościgach i morskich podbojach, a humoru i ciętych ripost nie jest tu tak dużo. Dodatkowo tym razem mamy do czynienia z trzecioosobową narracją i o ile, na co dzień nie mam z nią problemu, w tym wypadku zabrała sposobność bohaterowi do pełnego wyrażenia siebie.

I właśnie ten brak humoru tak mnie zniechęcił. Moje oczekiwania nie były zresztą całkiem bezzasadne, bo sam opis z tyłu okładki jest utrzymany w bardzo niezobowiązującym stylu, sugerującym masę śmiechu.

Nie oznacza to jednak, że książka była zła. Uważam ją za bardzo przyjemną fantastykę z politycznymi intrygai oraz powoli rozwijającym się uczuciem, a także kapką magii i podwodnych istot. Czyta się ją błyskawicznie, a relacja bohaterów jest przedstawiona w wiarygodny sposób. Mamy tutaj również plejadę charakternych i charyzmatycznych bohaterów, z którymi spędziłam cudowny czas. Relacja Tala z rodzeństwem była naprawdę cudownie przedstawiona. Gdybym od początku traktowała książkę jako osobne działo, oddzielając ją od twórcy, być może doceniłabym ją stukrotnie bardziej.

Sama konstrukcja książki nasuwała mi też lekkie skojarzenia z "Małą Syrenką" i myślę, że można ją uznać za jej queerowy retelling.

Jeśli lubicie takie morskie klimaty w pozycjach, a jednocześnie szukacie fantastyki nieprzytłaczającej i książki do przeczytania w kilka przyjemnych wieczorów, "Na głębokich wodach" poleca się waszej uwadze. Ja sądzę, że była naprawdę super. No ale ten humor... Naprawdę na niego liczyłam.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Odyseya.

W kwietniu zeszłego roku miałam okazję skończyć książkę, która szturmem podbiła moje serce i zaklasyfikowała się do najlepszych pozycji 2023. Mowa tu oczywiście o "A miało być jak w bajce" F.T. Lukens. Kiedy więc dowiedziałam się o zbliżającej się premierze kolejnej książki tej osoby autor...

Rozwiń

Zwiń

"One for sorrow" to wznowienie książki, która ukazała się na rynku już kilka lat temu. W tamtym momencie przeszła koło mnie bez echa, nie powodując chęci przeczytania, ale po lekturze "Przewodnika po zbrodni według grzecznej dziewczynki" nabrałam ochoty na tego typu młodzieżowe kryminały, tym bardziej więc ucieszyłam się na tę premierę. Czy książka spełniła moje oczekiwania?

Mury Illumen Hall sa pełne historii i niewyjaśnonych zjawisk. Na ostatniej imprezie z jeziora nieopodal wyłowiono ciało jednej z uczennic, na której plecach znajdował się duży tatuaż przedstawiający srokę. Teraz każdy próbuje wrócić do codzienności po tych tragicznych wydarzeniach, jednak ktoś za wszelką cenę próbuje odkryć tajemnicę zgonu. Co, jeśli uznane za wypadek zdarzenie było tak naprawdę zaplanowanym zamachem?
Audrey i Ivy natrafiają na tropy dotyczące tej zagadki, a jednocześnie próbują zrozumieć, komu tak zależy na odkryciu tej tajemnicy.

Muszę przyznać, że książka wręcz przerosła moje oczekiwania. Na portalach czytelniczych trafiałam na naprawę zróżnicowane opinie na jej temat, a ja od początku wsiąknęłam w mroczny klimat murów akademii i zapragnęłam poznać jej tajemnice. Autorkom udało się stworzyć niepowtarzalny klimat w stylu "dark academia" i konsekwentnie go utrzymywać. Całość napisana jest bardzo spójnie i nie odczuwałam różnicy w stylu pisania obu kobiet. Do tego mimo powagi tematu powieść czyta się niesamowicie szybko. Kiedy już wsiąknie się w opowieść, nie można przerwać!

Warto też wspomnieć o głównych bohaterkach. Są bardzo wyraziste, dzięki czemu nie miałam problemu z rozpoznaniem, z której perspektywy pisany jest dany rozdział. Moją sympatię zdecydowanie zdobyła ambitna Ivy. Audrey, szczególnie na początku strasznie działała mi na nerwy, jako rozpuszczona amerykanka, ale rozumiem celowość jej kreacji. Dodatkowo jej przeszłość, która w pewnym momencie została nam ujawniona rzuciła mi zupełnie nowe światło na jej osobę i to, przez co musiała przechodzić.

Niestety, w tym tomie nie zostaje rozwiązana główna zagadka. Tym bardziej cieszę się, że pod ręką mam już kolejną część i liczę, że rozwieje moje wątpliwości.

Koniec końców "Stowarzyszenie srok" uważam za książkę angażującą i klimatyczną. Swoją lekkością i stylem spodoba się fanom młodzieżowych kryminałów, osadzonych w wiekowych szkołach z wyjątkową historią i morzem tajemnic.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Insignis.

"One for sorrow" to wznowienie książki, która ukazała się na rynku już kilka lat temu. W tamtym momencie przeszła koło mnie bez echa, nie powodując chęci przeczytania, ale po lekturze "Przewodnika po zbrodni według grzecznej dziewczynki" nabrałam ochoty na tego typu młodzieżowe kryminały, ...

Rozwiń

Zwiń

"Carmilla" to wznowienie klasyku, który zapoczątkował erę fascynacji wampirami. Widzieliście, że została napisana jeszcze przed "Draculą" i stanowiła inspirację dla autora tej książki? Nic więc dziwnego, że piękne wydanie w twardej oprawie, z ilustracjami i nowym tłumaczeniem tak cieszy.

Ta mroczna historia przenosi nas do pewnej posiadłości na uboczu, w której mieszka młoda dziewczyna Laura wraz z ojcem i służbą. Brak rówieśników mocno jej doskwiera, powodując uczucie samotności. Nic więc dziwnego, że kiedy przy ich zamku dochodzi do pewnego wypadku, w wyniku którego tajemnicza dziewczyna musi znaleźć miejsce, gdzie mogłaby dojść do siebie, ich posiadłość wydaje się idealnym miejscem. Wraz z nieznajomą do wioski nieopodal spływają jednak problemy i tajemnicze zgony, a Laura zaczyna zauważać coraz więcej dziwnych zachowań swojej powierniczki.

Książka może poszczycić się niezapomnianym i tajemniczym gotyckim klimatem, który stanowił jeden z lepszych jej elementów. Dodatkowo, mimo że napisana jeszcze w XIX wieku, ma bardzo przyjemny styl pisania, czego niestety nie można powiedzieć o kilku innych klasykach z tego okresu. Sama historia nie jest zbyt skomplikowana. Czytelnik może dość łatwo zorientować się, kim jest tajemnicza Carmilla, ale domyślam się, że w tamtych czasach autor wykazał się prawidziwe nowatorskim pomysłem i zaskoczył wielu. Mi brakowało jeszcze lepszego rozwinięcia całej historii i tematyki wampiryzmu. Powieść ma niecałe 200 stron i uważam że gdyby autor pokusił się o dodanie jeszcze z 50, książka tylko by na tym zyskała.

Laura jest postacią dość naiwną, ale jestem w stanie to zrozumieć, w końcu wychowywała się praktycznie sama, bez powiernic w swoim wieku. Carmilla z kolei od początku intryguje i zwodzi.

Warto wspomnienia jest też bardzo nowatorskie spojrzenie autora i tematy, które porusza. W książce mamy silnie wyczuwalne erotyczne przyciąganie między bohaterkami. Jeszcze ciekawszym jest w mojej ocenie tłumaczenie autora, który oburzonym odbiorcom tłumaczył, że wampir to istota nieludzka, wymykająca się ramom płciowym, więc taki wątek nie powinien szokować.

Koniec końców jestem bardzo szczęśliwa, mając za sobą tę lekturę. Uważam że poznawanie takich klasyków jest wartościowe i poszerzające horyzonty. Sama zaś książka ma naprawdę niepowtarzalny klimat, który mnie zachwycił.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Uroboros.

"Carmilla" to wznowienie klasyku, który zapoczątkował erę fascynacji wampirami. Widzieliście, że została napisana jeszcze przed "Draculą" i stanowiła inspirację dla autora tej książki? Nic więc dziwnego, że piękne wydanie w twardej oprawie, z ilustracjami i nowym tłumaczeniem tak cieszy.

...

Rozwiń

Zwiń

"Córki puszczy siostry ognia" to moje pierwsze spotkanie z autorką, ale mogę zaliczyć je do bardzo udanych. Udało się jej wykreować historię angażującą i niesamowicie klimatyczną, której nie powstydziliby się autorzy mający na swoim koncie o wiele więcej napisanych pozycji.

Akcja książki rozgrywa się w niewielkiej wiosce, gdzie każdy zna każdego, a która odcięta jest od zewnętrznego świata złowrogą Puszczą. Kiedy mieszkańców zaczyna nawiedzać przerażający Wilk, który pozostawia na swojej drodze ścieżkę z trupów, trzy siostry i córki przywódcy postanawiają odpowiedzieć na pytanie, kto odpowiada za przywołanie z Puszczy nieczystych sił, a jednocześnie odkrywają potencjał, który drzemie w nich samych.

Anna, Judyta i Rachela. Trzy różne charaktery, trzy różne życiowe historie i krew, która je łączy. Autorce udało się wykreować naprawdę różnorodne charaktery i to na tyle, że nie musiałam nawet czytać imienia na początku rozdziału, żeby wiedzieć, z czyjej perspektywy jest pisany, a wbrew pozorom nie jest to częsta zaleta wśród wieloperspektywowych historii. Każda z sióstr miała w sobie coś intrygującego- wszechwiedząca Rachela, ukrywająca swoją prawdziwą twarz Judyta i miłośniczka wolności Anna. Tworzyły niepowtarzalne trio.

Do tego dochodzi masa innych postaci, przewijających się na kartach powieści. I muszę przyznać, że początkowo byłam bardzo pogubiona w fabule przez natłok imion, nazwisk i powiązań między postaciami, które są dość zagmatwane. W odnalezieniu się w historii pomogło mi drzewo genealogiczne z tyłu, ale co się namęczyłam to moje. Część bohaterów ma dodatkowo takie same lub bardzo podobne imiona, więc trzeba się natrudzić, żeby w pełni rozwikłać powiązania między nimi.

Najmocniejszym punktem historii jest sam klimat duszny, mroczny i bardzo tajemniczy. Rzadko kiedy mam styczność z książkami ukazującymi tak hermetyczną społeczność, ale po lekturze tej zdecydowanie mam ochotę na więcej. Do tego w książce nie zabraknie wątków siostrzeństwa, siły kobiet i magii, która wpływa na umysły. Tworzy to wyjątkową mieszankę.

Na koniec chwilę o zakończeniu. Było zaskakujące, ale czuję pewien niedosyt. Niektóre wątki pozostawiają mnie nadal z dużą ilością pytań, niektóre postacie nadal są nieoczywiste i nie do końca zrozumiałam epilog (oraz zachowanie jednej z sióstr). Być może jest to furtka do kontynuacji? Z ciekawością będę wyczekiwała informacji o niej.

Nie pozostaje mi nic innego jak gorąco polecić wam książkę Moniki. Myślę, że szczególnie spodoba się fanom mrocznej fantastyki, nieoczywistych bohaterów i uzależniającego klimatu. Czekam na więcej!

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Spisek Pisarzy.

"Córki puszczy siostry ognia" to moje pierwsze spotkanie z autorką, ale mogę zaliczyć je do bardzo udanych. Udało się jej wykreować historię angażującą i niesamowicie klimatyczną, której nie powstydziliby się autorzy mający na swoim koncie o wiele więcej napisanych pozycji.

Akcja książki ...

Rozwiń

Zwiń

Kiedy tylko w oczy rzuciła mi się ta pozycja, od razu wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć, bo feministyczna mieszanka greckich mitów to coś skrojonego pode mnie. Ostatecznie jednak nie wiem, jak ocenić tę historię, bo wśród pięknych i poruszających opowiadań znalazły się też takie, które wywołały we mnie bardziej zniesmaczenie i złość, że tak bardzo można zepsuć oryginalną historię. Więc teraz krótko o każdym z nich:

DEMETER
Był to naprawdę dobry wstęp do całości. Piękny styl i wyjątkowe spojrzenie na cierpienie Demeter-matki, która musi wykorzystywać brutalną siłę nacisku, żeby zwrócono uwagę na jej ból

ECHO
Żałowałam, że było tak krótkie, bo autorka zaczarowała mnie swoją prozą. To wyjątkowe opowiadanie, pozbawione dialogów, ale wypełnione tęsknotą

ARTEMIDA
Nieoczywiste spojrzenie na historię Artemidy, ukazanie przede wszystkim siły siostrzeństwa, życia zgodnie z naturalnymi cyklami i przyrodą. Również mnie urzekło

EURYDYKA
Tutaj poczułam prawdziwe znaczenie słowa retelling, bo to opowiadanie zupełnie odwróciło moje postrzeganie Eurydyki i uważam to za duży plus. Styl jest dość potoczny, ale koncepcja i ukazanie głównej bohaterki jako twórczyni dzieł Orfeusza kupiło mnie, podobnie jak zakończenie. Naprawdę nieoczywiste

MEDEA
W przypadku tego opowiadania każdy zwraca uwagę na zabawne dopiski producentki, a w audiobooku się nie pojawiły, czego ogromnie żałuję, bo być może inaczej spojrzałabym na tę historię :( A tak to koniec końców nie uważam jej za złą, ale mało odkrywczą w stosunku do oryginału

PAZYFAE
Były słabsze i leprze momenty. Szczególnie podobał mi się system religijny stworzony przez autorkę, który opiera się na cyklach, oddawaniu czci bogini matce, dziękowaniu duszom zabitych zwierząt. Z chęcią poczytałabym o tym więcej. Nie do końca podobały mi się opisy seksualne, były niestety często obrzydliwe. Ostatecznie jednak dobrze się bawiłam

MEDUZA
Bardzo klimatyczna i budząca dreszcz grozy historia o kobiecie zepchniętej na margines i ukaranej przez bogów

EURYKLEJA, PENELOPA, KIRKE
Również mi się podobała, postać Odyseusza została tu trochę za bardzo zantagonizowana, ale poza tym styl i inne spojrzenie na niechęć Penelopy do zalotników mi odpowiadały. Uważam, że było to naprawdę świeże spojrzenie

KASANDRA
Mało odkrywcza, a dodatkowo nie polubiłam się ze stylem pisania w czasie przyszłym, bo wybijało mnie to z rytmu. Pod tą warstwą kryła się jednak poruszająca opowieść, której nie skreślam całkowicie

JOKASTA
Naczytałam się o tym opowiadaniu bardzo dużo, więc pochodziłam do niego z dystansem, ale o dziwo pierwsze dwie rapsodie były dla mnie zjadliwe, problem zaczął się przy trzeciej, bo po pierwsze byłam już strasznie znużona tą formą i powtarzalnością, a po drugie autorka poszła w dziwne rejony i pod koniec miałam wrażenie, że to nie ma fabuły. Nie spodobało mi się też urwanie każdej z historii w połowie, bo autorka pominęła w mojej opinii najciekawszą część mitu. Bardzo nietuzinkowe historie. Trzeba być przygotowanym na dość ekscentryczny klimat i dużą dawkę brutalności wulgaryzmów i surowości

IFIGENIA
No i przechodzimy do opowiadania, które całkowicie zepsuło mi odbiór całości. Nigdy nie czytałam tak tragicznie napisanej opowieści, która nie wnosi absolutnie nic. Rzadko to piszę, ale podczas czytania miałam w głowie tylko myśl "co za pseudoliteracki bełkot". Z oryginalnym mitem miało to naprawdę niewiele wspólnego, brakowało tutaj wyraźnej konstrukcji, charyzmy, a styl pisania doprowadzał mnie do szału. Te powtórzenia miały chyba brzmieć literacko, ale mnie odrzucały.
Możliwe, że czegoś nie zrozumiałam, ale z oceniam tę opowieść z poziomu zwykłej, szarej czytelniczki. Jeśliby wykreślić te opowiadanie całość jedynie by zyskała. Szkoda, że nie doczekałam się retellingu historii Ifigenii z prawdziwego zdarzenia. Jej historia miała duży potencjał

KORA
No i na koniec historia spokojna, ciepła, ale z przesłaniem. Stanowiła idealne zwieńczenie całości

Książkę oceniam ostatecznie na 4 gwiazdki, bo większość opowiadań mi się podobała, jednak zdecydowanie spodziewałam się po niej czegoś jeszcze lepszego.

Kiedy tylko w oczy rzuciła mi się ta pozycja, od razu wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć, bo feministyczna mieszanka greckich mitów to coś skrojonego pode mnie. Ostatecznie jednak nie wiem, jak ocenić tę historię, bo wśród pięknych i poruszających opowiadań znalazły się też takie, które w...

Rozwiń

Zwiń

"Noce aż po wieczność" to drugi, a zarazem finałowy tom dylogii o warszawskich wampirach autorstwa Małgorzaty Wilk. Tym razem przenosimy się do słonecznej Florencji, dokąd bohaterowie udają się z ważną misją, od której zależą dalsze losy wampirzego świata- zaginął Nikifor, książę, który miał wielu wrogów, ale jednocześnie pełnił władzę. Aby uchronić świat przed chaosem Ruta, Feliks i Fryderyk udają się na miejsce, gdzie widziano go po raz ostatni i rozpoczynają samozwańcze śledztwo. Jednocześnie stają przed trudnymi wyborami i zagmatwanymi uczuciami, a także lękiem o przyszłość.

"Noce aż po wieczność" uważam za świetną kontynuację, która w mojej ocenie przebiła nawet tom pierwszy. Przede wszystkim dostajemy tu jeszcze więcej Nikifora, który swoim stylem bycia i humorem wzbudza ogrom sympatii. Do tego wątek śledztwa został poprowadzony naprawdę interesująco. Trochę obawiałam się końcówki książki, bo zagadka wyjaśnia się około 100 stron przed końcem i miałam wątpliwości czy autorka pociągnie tę historię na tyle dobrze, żeby czytelnik nie poczuł znużenia. Okazało się, że powinnam pokładać więcej wiary w Gosię, bo udźwignęła to naprawdę dobrze i zanim się spostrzegłam, dotarłam do końca.

Dużym atutem tej historii jest świetny styl, dzięki któremu książkę czyta się dynamicznie i przyjemnie. Dialogi między bohaterami są przezabawne i uwielbiam nawiązania, jakie autorka wplata do rozmów między nimi (na przykład wyobrażenie fabuły tej książki jako YA z motywem szkoły dla wampirów). Te błyskotliwe uwagi są naturalną częścią całości, idealnie ją dopełniając. Do tego jestem też dużą fanką relacji Ruty i Nikifora przede wszystkim dlatego, że bohaterowie dużo ze sobą rozmawiają. Nie jest to więc uczucie z tych, które można by było wyjaśnić po dwóch stronach, gdyby postacie zamieniły ze sobą dwa zdania, ale zdrowa relacja, w której każda ze stron dzieli się swoimi obawami. Przez to cały konflikt wypada bardzo realistycznie.

Ogromnie żałuję, że to już koniec mojej przygody z tą serią. Spędziłam z nią cudowny czas i uważam oba tomy za świetną młodzieżową fantastykę, która oprócz komfortu, oferuje też dużo humoru i zdrowych relacji. Czekam na kolejne książki autorki! Czuję, że ma jeszcze dużo do pokazania.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Prószyński Young.

"Noce aż po wieczność" to drugi, a zarazem finałowy tom dylogii o warszawskich wampirach autorstwa Małgorzaty Wilk. Tym razem przenosimy się do słonecznej Florencji, dokąd bohaterowie udają się z ważną misją, od której zależą dalsze losy wampirzego świata- zaginął Nikifor, książę, który mi...

Rozwiń

Zwiń