Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziesięć gwiazdek to zdecydowanie za mało. Uwielbiam tę książkę za mistrzowski czarny humor, za genialnie skonstruowane postacie, za cudowny język - "W białym płaszczu z podbiciem koloru krwawnika posuwistym krokiem kawalerzysty wczesnym rankiem czternastego dnia wiosennego miesiąca nisan pod krytą kolumnadę łączącą oba skrzydła pałacu Heroda Wielkiego wyszedł prokurator Judei Poncjusz Piłat" (tutaj ogromna zasługa Ireny Lewandowskiej i Witolda Dąbrowskiego), za tak wiele sentencji wartych zapamiętania - "rękopisy nie płoną", za wszystko. Ukłon w stronę Bułhakowa. Mistrz.

Dziesięć gwiazdek to zdecydowanie za mało. Uwielbiam tę książkę za mistrzowski czarny humor, za genialnie skonstruowane postacie, za cudowny język - "W białym płaszczu z podbiciem koloru krwawnika posuwistym krokiem kawalerzysty wczesnym rankiem czternastego dnia wiosennego miesiąca nisan pod krytą kolumnadę łączącą oba skrzydła pałacu Heroda Wielkiego wyszedł prokurator...

Wojna odkrywa w ludziach to, o co sami by siebie nie podejrzewali.
"Kiedy narratorem czyni się Śmierć, a tematem Holokaust, można spodziewać się kłopotów. Markus Zusak radzi sobie jednak znakomicie" Jarosław Lipszyc.
Zgadza się - Markus Zusak to Geniusz. Potrafi dostrzec rzeczy, których normalnie się nie zauważa. A wyraża to wszystko personifikując samą Śmierć.
W "Złodziejce książek" nie ma zaskoczenia. Każdy fakt, każda śmierć jest wcześniej zapowiadana. Później narrator cofa się o kilka miesięcy i opowiada przyczyny i przebieg zdarzenia, o którym zdążył już powiedzieć. I w sumie dobrze. Czytając inną książkę pewnie bym tego nie zniosła, ale tutaj się cieszyłam. Wiedziałam, co się stanie, a to czyniło wydarzenia, będące następstwami wojny, bardziej znośnymi.
Opowiadana historia pokazuje życie Liesel, która trafia do nowej rodziny. Jej matka nie jest w stanie utrzymać swoich dzieci. Pierwszą książkę dziewczynka kradnie po pogrzebie swojego brata. Od "Podręcznika Grabarza" wszystko się zaczęło. Papa nauczył ją czytać, a ona - zakochana w słowach - kradła kolejne książki. Poznała wielu ludzi, którzy odcisnęli piętno na jej życiu. Papa, którego historię opowiadał akordeon, mama, która naprawdę miała ogromne serce, Max, który ofiarował jej najcenniejsze słowa, Ilsa, która "dawała" książki Liesel i w końcu Rudy, którego kochała, choć nie do końca zdawała sobie z tego sprawę. Dla nich wszystkich znalazło się miejsce w "Złodziejce książek", tym razem autorstwa samej Liesel. Całe szczęście, że Śmierć wtedy przechodziła Himmelstrasse. Bez tego nigdy nie poznalibyśmy historii złodziejki książek.
Tak, czarny humor to kolejny atut tej genialnej powieści.
Zazdroszczę ludziom, którzy przeczytają ją po raz pierwszy.

Wojna odkrywa w ludziach to, o co sami by siebie nie podejrzewali.
"Kiedy narratorem czyni się Śmierć, a tematem Holokaust, można spodziewać się kłopotów. Markus Zusak radzi sobie jednak znakomicie" Jarosław Lipszyc.
Zgadza się - Markus Zusak to Geniusz. Potrafi dostrzec rzeczy, których normalnie się nie zauważa. A wyraża to wszystko personifikując samą Śmierć.
W...

Pierwsza książka Łysiaka, z jaką miałam styczność. Cudowna pod każdym względem. Autor genialnie potrafi ukazać historię, miłość czy szaleństwo przez pryzmat sztuki. A może raczej sztukę w historii, miłości i szaleństwie...
Kiedy pożyczałam książkę od znajomego, usłyszałam: jeszcze nikt nigdy nie pisał o obrazach w taki sposób. Święta prawda. Nie czytałam do tej pory jeszcze nic, co zaintrygowałoby mnie tak bardzo, jak "MW". Łysiak wprowadza czytelnika w swój świat, odsłaniając go stopniowo, jednak nigdy nie do końca, co wzbudza niesamowitą ciekawość i sprawia, że chce się więcej.

Pierwsza książka Łysiaka, z jaką miałam styczność. Cudowna pod każdym względem. Autor genialnie potrafi ukazać historię, miłość czy szaleństwo przez pryzmat sztuki. A może raczej sztukę w historii, miłości i szaleństwie...
Kiedy pożyczałam książkę od znajomego, usłyszałam: jeszcze nikt nigdy nie pisał o obrazach w taki sposób. Święta prawda. Nie czytałam do tej pory jeszcze...