Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dystopie ekologiczne stają się coraz popularniejsze - katastrofa klimatyczna przestała być jakimś marginalnym zagadnieniem, które interesuje tylko ekofreaków i otrzymała status „to już oficjalne”. Charlotte McConaghy każe zastanowić się nad tym, jak będzie wyglądać nasz świat, jeśli dopuścimy do tego, by wyginęły wszystkie zwierzęta (i kiedy to nastąpi). Pokazuje to, że człowiek jest częścią przyrody i że jej potrzebuje, a także że nie mamy prawa się tak panoszyć na planecie. Jak będziemy się czuć bez śpiewu ptaków, bez pluskania ryb w rzece, czy podglądania stada saren w lesie? I co nam wtedy pozostanie? Środki wyrazu, którymi posługuje się autorka są pozornie proste, nie ma tutaj mało zrozumiałych idei, przesłanie jest oczywiste. Ekologiczna treść jest w "Migracjach" bardzo sprytnie spleciona z losami głównej bohaterki, przemierzającej świat w sobie tylko wiadomym celu. Od razu widać, że nie jest to postać tuzinkowa, że wiele skrywa, ciąży jej przeszłość, jest niedopasowana. Wszystko to zrobiło to na mnie duże wrażenie, wywołało wiele emocji, czułam się, jakby autorka co rusz wbijała mi taką szpileczkę, przypominając swoje przesłanie. Charlotte McConaghy nie zostawia jednak czytelnika w poczuciu całkowitej beznadziei, co również doceniam. To chyba też jest bardzo ludzkie, że zawsze staramy się jednak przemycić choć cień optymizmu i nadziei – w końcu nie wiemy do końca co nas czeka, a póki jest nadzieja, póki jest coś do zrobienia – trzeba walczyć. "My też możemy go pielęgnować"