Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Największym minusem pozycji jest fakt, że jest już trochę przestarzała i trzeba to wziąć pod uwagę; książka wydana w 1999 roku i w związku z tym opis relacji rodzinnych w początkowych rozdziałach uwzględnia rodziny patriarchalne, tradycyjne podejmowane role i oczekiwania społeczne.
Zaletą natomiast jest przekrojowość treści i dzięki temu możliwość uporządkowania w głowie podejść wewnątrz korzeni nurtu systemowego.

Największym minusem pozycji jest fakt, że jest już trochę przestarzała i trzeba to wziąć pod uwagę; książka wydana w 1999 roku i w związku z tym opis relacji rodzinnych w początkowych rozdziałach uwzględnia rodziny patriarchalne, tradycyjne podejmowane role i oczekiwania społeczne.
Zaletą natomiast jest przekrojowość treści i dzięki temu możliwość uporządkowania w głowie...

Książka, która zachwyciła mnie, gdy byłam dzieckiem i którą jako jedyną z literatury dziecięcej zabrałam ze sobą, wyprowadzając się z domu rodzinnego. Po prawie 20 latach przeczytałam ją ponownie i ze zdumieniem odkryłam, że tak jak jako dziecko fascynowały mnie psoty i przygody głównego bohatera, tak człowieka dorosłego może zachwycić opis obyczajów i trudów chłopskiego życia w Polsce w I połowie XX wieku; tło obyczajowe zostało przedstawione bardzo obrazowo, z wyrozumiałością dla ludzkich przywar i empatią w obliczu ludzkich tragedii. Wszystko to włożone w usta narratora będącego inteligentnym, przenikliwym i nad wyraz niesfornym nastolatkiem. Język dla współczesnych najmłodszych czytelników może okazać się zbyt trudny, książkę bardziej polecałabym starszym czytelnikom. Lektura wciągnęła mnie tak bardzo, że nie zauważyłam nawet, że za oknem zaczęło świtać - niestety, rzadko tak miewam, dlatego tym bardziej polecam tę pozycję.

Książka, która zachwyciła mnie, gdy byłam dzieckiem i którą jako jedyną z literatury dziecięcej zabrałam ze sobą, wyprowadzając się z domu rodzinnego. Po prawie 20 latach przeczytałam ją ponownie i ze zdumieniem odkryłam, że tak jak jako dziecko fascynowały mnie psoty i przygody głównego bohatera, tak człowieka dorosłego może zachwycić opis obyczajów i trudów chłopskiego...

Świetna pozycja do odświeżenia angielskiego. Piękny, literacki język, lecz nie nazbyt trudny, dzięki czemu czytelnik się nie zniechęca. Po lewej stronie znajduje się tekst angielski, natomiast po prawej - polskie tłumaczenie.

Świetna pozycja do odświeżenia angielskiego. Piękny, literacki język, lecz nie nazbyt trudny, dzięki czemu czytelnik się nie zniechęca. Po lewej stronie znajduje się tekst angielski, natomiast po prawej - polskie tłumaczenie.

Na końcu książki dowiadujemy się, że będzie ona napisana przez jednego z jej bohaterów, a tak przynajmniej możemy wnioskować. W różnych wymiarach powstają te same książki, przenikają się wzajemnie, tak samo jak historia z samolotem powtórzyłaby się ponownie, gdyby nie jego zestrzelenie i metaforyczny rozpad świata widoczny w rozpadzie języka na ostatniej karcie powieści. Jesteśmy skazani na ciągłe powtarzanie, w swoich ludzkich życiorysach i w książkach, które piszemy.
Autor "Anomalii" musiał w dużej mierze inspirować się serialem "Turbulencje" - wątek z religijnymi szaleńcami radykalizującymi się i znajdującymi misję po samolotowym ekscesie przedstawiony jest bardzo podobnie.
Książkę czyta się błyskawicznie i z przyjemnością, sposób obrazowania momentami podobny jest do stylu Michela Houellebecqa, który lubię.
Czekam na ekranizację tej powieści :)

Na końcu książki dowiadujemy się, że będzie ona napisana przez jednego z jej bohaterów, a tak przynajmniej możemy wnioskować. W różnych wymiarach powstają te same książki, przenikają się wzajemnie, tak samo jak historia z samolotem powtórzyłaby się ponownie, gdyby nie jego zestrzelenie i metaforyczny rozpad świata widoczny w rozpadzie języka na ostatniej karcie powieści....

Bardzo ciekawy zbiór tekstów, które są różnorodne, a jednocześnie łączy je motyw przewodni, jakim jest szeroko pojęta samotność i pytanie o możliwość jej przezwyciężenia.

W „Wiarołomnej żonie” mowa o poczuciu samotności w długoletnim związku, a także braku kontaktu z własnymi pragnieniami i życiu życiem swojego partnera. Metaforyczny moment samotnego poszukiwania siebie w siłach natury, zespolenia się z matką ziemią ukazuje przełomowy moment powtórnych narodzin, przebudzenia się do życia głównej bohaterki.

W tekście „Renegat albo umysł zmącony” zobrazowana jest samotność ideowa. Bohater chce nawracać niewierzących, przekonany jest o swoich racjach, lecz ten imperializm duchowy nie kończy się dla niego dobrze - w wyniku niesamowitych cierpień wypacza swoją ideę w jej własne przeciwieństwo - staje się sługą zła, a nie dobra, będąc przekonanym, że to go zespala ze społecznością, w której się znalazł. Niestety, ostatnia scena unaocznia, że nadal jest samotnym wyrzutkiem.

Utwór „Niemi” pokazuje bezsilność i poczucie niesprawiedliwości, w których grupa pracowników - po nieudanym strajku - znajduje ukojenie. Dyrektor zakładu staje się dla swoich niemych - niechcących z nim rozmawiać - pracowników wręcz niewidzialny i nie może znieść tego wyalienowania, próbuje z powrotem wkupić się w łaski pracujących. Dopiero jego indywidualne cierpienie powoduje, że reszta zaczyna go znów zauważać, a ich złość powoli zaczyna się ulatniać.

„Gość” opowiada o dwóch rodzajach samotności: osoby wykluczonej ze społeczności - wygnanej z niej ze względu na popełniony niemoralny czyn, a także samotności osoby, która złoczyńcę traktuje z szacunkiem godnym każdego człowieka, nawet mordercy; ta postawa w społeczności żądnej ukarania i chęci odczłowieczenia mordercy nie jest dobrze widziana.

„Jonas albo artysta przy pracy” to bardzo wzruszający utwór ukazujący samotność malarza, który otoczony wianuszkiem rodziny, a dodatkowo w tłumie odwiedzających go codziennie pseudowielbicieli i uczniów nie potrafi już usłyszeć własnego głosu, zatraca się w oczekiwaniach innych i zaczyna przechodzić kryzys twórczy.

W „Rosnącym kamieniu” natomiast samotność dotyczy inżyniera, który przyjeżdża do dziczy budować most i na każdym kroku doświadcza odrzucenia przez przedstawicieli grupy tubylców. Jednak okazanie przez niego solidarności w końcowej scenie utworu, podczas gdy żadna osoba ze społeczności nie wychyliła się, by pomóc swojemu pobratymcowi, doprowadza do potraktowania inżyniera jako jednego ze swoich, co wyraża się w geście zaproszenia go do wspólnego siedzenia przy ognisku.
Ostatni z utworów w zbiorze ukazuje zatem siłę jednoczenia między podziałami, które to umożliwia przezwyciężenie poczucia samotności.

Camus w całym zbiorze pokazuje według mnie sposoby radzenia sobie z egzystencjalną pustką/samotnością i to, co z nich - dobrego bądź złego - może wynikać.

Bardzo ciekawy zbiór tekstów, które są różnorodne, a jednocześnie łączy je motyw przewodni, jakim jest szeroko pojęta samotność i pytanie o możliwość jej przezwyciężenia.

W „Wiarołomnej żonie” mowa o poczuciu samotności w długoletnim związku, a także braku kontaktu z własnymi pragnieniami i życiu życiem swojego partnera. Metaforyczny moment samotnego poszukiwania siebie w...

Bardzo ciekawa książka, która przybliża czytelnikowi postać Dostojewskiego rzeczywiście w sposób bardzo intymny - tytuł trafnie oddaje sposób obrazowania. To, co może się wydawać niektórym dużą wadą lektury, jest według mnie jej zaletą. Autor mianowicie miesza ze sobą fakty z życia Dostojewskiego wraz z cytatami z jego listów oraz dzieł; korzystanie z dzieł przy okazji omawiania wydarzeń z życia może irytować osobę, u której dominuje chęć oparcia się wyłącznie na faktach - w swej istocie iluzoryczna. Czy możemy bowiem oddzielić fikcję od rzeczywistości w przypadku biografii? Wydaje się, że zawsze kreuje się bohatera biografii, również wtedy gdy autor podejmie się wysiłku obiektywizowania wydarzeń. (Wydaje się, że nawet - a może przede wszystkim - autobiografie nie są wolne od procesu kreacji, mieszania się fikcji z rzeczywistością). Sposób pisania Alexa Christofiego w brutalny, lecz twórczy sposób pozwala czytelnikowi się z tym zmierzyć, postawić sobie pytania dotyczące istoty biografiopisarstwa.

Książka oryginalna, wciągająca, zasługująca na uznanie -tym bardziej że niełatwo pisać o tak niezwykłym życiorysie jak ten Dostojewskiego. Autor "Braci Karamazow" mógłby swoją złożoną biografią obdzielić kilku ludzi (i w sumie uczynił to w swoich dziełach, co unaocznia nam Christofi :) ).

Bardzo ciekawa książka, która przybliża czytelnikowi postać Dostojewskiego rzeczywiście w sposób bardzo intymny - tytuł trafnie oddaje sposób obrazowania. To, co może się wydawać niektórym dużą wadą lektury, jest według mnie jej zaletą. Autor mianowicie miesza ze sobą fakty z życia Dostojewskiego wraz z cytatami z jego listów oraz dzieł; korzystanie z dzieł przy okazji...