Opowiadania są na tyle proste i krótkie, że czasami nie dawałem rady przebić się przez nie przed końcem opowiadania, co zmusza do czytania po kilka razy. Za to pomysły w opowiadaniach bardzo mi się podobały! Dużo ciekawych pomysłów miałem, nie wiem czy jakiekolwiek z nich są odkrywcze, ale cały proces czytania i myślenia był wystarczająco przyjemny, więc i tak jestem usatysfakcjonowany lekturą. Niestety przewija się przez fabułę dziwne podejście Camus do arabów, ale to nie jest nic zaskakującego w literaturze francuskiej.

Opowiadania są na tyle proste i krótkie, że czasami nie dawałem rady przebić się przez nie przed końcem opowiadania, co zmusza do czytania po kilka razy. Za to pomysły w opowiadaniach bardzo mi się podobały! Dużo ciekawych pomysłów miałem, nie wiem czy jakiekolwiek z nich są odkrywcze, ale cały proces czytania i myślenia był wystarczająco przyjemny, więc i tak jestem...

Najsłabsza pozycja Camusa, na wyróżnienie zasługuje jedynie opowiadanie "Renegat albo umysł zmącony" traktujący o dobru i złu jak i kondycji człowieka wobec nich. Reszta tylko dobra

Najsłabsza pozycja Camusa, na wyróżnienie zasługuje jedynie opowiadanie "Renegat albo umysł zmącony" traktujący o dobru i złu jak i kondycji człowieka wobec nich. Reszta tylko dobra

Doceniam bardzo oddanie Camusa egzystencjalnym wyborom ludzkim i pokazaniu uwikłania w schematy. Niestety nie udało mi się zaangażować w doświadczenia bohaterów, ani ich zrozumieć. Zwłaszcza w opowiadaniach typowo realistycznych zabrakło mi wiarygodności psychologicznej i motywu przewodniego,który spinałby opowiadanie. A duże oczekiwania wobec laureata literackiej Nagrody Nobla zaniżyły końcową ocenę.

Doceniam bardzo oddanie Camusa egzystencjalnym wyborom ludzkim i pokazaniu uwikłania w schematy. Niestety nie udało mi się zaangażować w doświadczenia bohaterów, ani ich zrozumieć. Zwłaszcza w opowiadaniach typowo realistycznych zabrakło mi wiarygodności psychologicznej i motywu przewodniego,który spinałby opowiadanie. A duże oczekiwania wobec laureata literackiej Nagrody...

Zbiór opowiadań, z których - moim zdaniem - żadne nie dorasta niestety do największych osiągnięć Camusa. Są tu rzeczy dobre - wyraziste, ostre i skupione na typowych dla pisarza moralno-egzystencjalnych zagadnieniach ("Renegat albo umysł zmącony", "Gość"),są też opowiadania napisane po prostu bardzo sprawnie i z dużym wyczuciem realiów, ale nie robiące na mnie wielkiego wrażenia i ostatecznie - jako całość - dość przeciętne ("Wiarołomna żona" i "Niemi"). Są także utwory-parabole, jedna dłużąca się niemiłosiernie, nudna i pozbawiona dopracowanej formy, którą wręcz zmęczyłem ("Jonas albo artysta przy pracy") i druga napisane niby lepiej i ciekawiej, ale pozostawiająca mnie zupełnie obojętnym („Rosnący kamień”). A wszystkie te historie - zarówno te lepsze jak i te gorsze - są równie proste w swojej wymowie i wszystkie niestety pozostawiły u mnie niedosyt. Książka raczej dla wiernych czytelników Camusa, jako niekonieczne uzupełnienie wybitnej twórczości.

Zbiór opowiadań, z których - moim zdaniem - żadne nie dorasta niestety do największych osiągnięć Camusa. Są tu rzeczy dobre - wyraziste, ostre i skupione na typowych dla pisarza moralno-egzystencjalnych zagadnieniach ("Renegat albo umysł zmącony", "Gość"),są też opowiadania napisane po prostu bardzo sprawnie i z dużym wyczuciem realiów, ale nie robiące na mnie wielkiego...

Camus to bezwątpienia jeden z moich ulubionych pisarzy. Książkę bardzo polecam, opowiadania są bardzo wartościowe.

Camus to bezwątpienia jeden z moich ulubionych pisarzy. Książkę bardzo polecam, opowiadania są bardzo wartościowe.

Bardzo ciekawy zbiór tekstów, które są różnorodne, a jednocześnie łączy je motyw przewodni, jakim jest szeroko pojęta samotność i pytanie o możliwość jej przezwyciężenia.

W „Wiarołomnej żonie” mowa o poczuciu samotności w długoletnim związku, a także braku kontaktu z własnymi pragnieniami i życiu życiem swojego partnera. Metaforyczny moment samotnego poszukiwania siebie w siłach natury, zespolenia się z matką ziemią ukazuje przełomowy moment powtórnych narodzin, przebudzenia się do życia głównej bohaterki.

W tekście „Renegat albo umysł zmącony” zobrazowana jest samotność ideowa. Bohater chce nawracać niewierzących, przekonany jest o swoich racjach, lecz ten imperializm duchowy nie kończy się dla niego dobrze - w wyniku niesamowitych cierpień wypacza swoją ideę w jej własne przeciwieństwo - staje się sługą zła, a nie dobra, będąc przekonanym, że to go zespala ze społecznością, w której się znalazł. Niestety, ostatnia scena unaocznia, że nadal jest samotnym wyrzutkiem.

Utwór „Niemi” pokazuje bezsilność i poczucie niesprawiedliwości, w których grupa pracowników - po nieudanym strajku - znajduje ukojenie. Dyrektor zakładu staje się dla swoich niemych - niechcących z nim rozmawiać - pracowników wręcz niewidzialny i nie może znieść tego wyalienowania, próbuje z powrotem wkupić się w łaski pracujących. Dopiero jego indywidualne cierpienie powoduje, że reszta zaczyna go znów zauważać, a ich złość powoli zaczyna się ulatniać.

„Gość” opowiada o dwóch rodzajach samotności: osoby wykluczonej ze społeczności - wygnanej z niej ze względu na popełniony niemoralny czyn, a także samotności osoby, która złoczyńcę traktuje z szacunkiem godnym każdego człowieka, nawet mordercy; ta postawa w społeczności żądnej ukarania i chęci odczłowieczenia mordercy nie jest dobrze widziana.

„Jonas albo artysta przy pracy” to bardzo wzruszający utwór ukazujący samotność malarza, który otoczony wianuszkiem rodziny, a dodatkowo w tłumie odwiedzających go codziennie pseudowielbicieli i uczniów nie potrafi już usłyszeć własnego głosu, zatraca się w oczekiwaniach innych i zaczyna przechodzić kryzys twórczy.

W „Rosnącym kamieniu” natomiast samotność dotyczy inżyniera, który przyjeżdża do dziczy budować most i na każdym kroku doświadcza odrzucenia przez przedstawicieli grupy tubylców. Jednak okazanie przez niego solidarności w końcowej scenie utworu, podczas gdy żadna osoba ze społeczności nie wychyliła się, by pomóc swojemu pobratymcowi, doprowadza do potraktowania inżyniera jako jednego ze swoich, co wyraża się w geście zaproszenia go do wspólnego siedzenia przy ognisku.
Ostatni z utworów w zbiorze ukazuje zatem siłę jednoczenia między podziałami, które to umożliwia przezwyciężenie poczucia samotności.

Camus w całym zbiorze pokazuje według mnie sposoby radzenia sobie z egzystencjalną pustką/samotnością i to, co z nich - dobrego bądź złego - może wynikać.

Bardzo ciekawy zbiór tekstów, które są różnorodne, a jednocześnie łączy je motyw przewodni, jakim jest szeroko pojęta samotność i pytanie o możliwość jej przezwyciężenia.

W „Wiarołomnej żonie” mowa o poczuciu samotności w długoletnim związku, a także braku kontaktu z własnymi pragnieniami i życiu życiem swojego partnera. Metaforyczny moment samotnego poszukiwania siebie w...

Jestem zaskoczony tak niskim poziomem opowiadań. Okazały się bardzo przeciętne, aż dziw, że napisał je twórca tak wybitnych dzieł.

P.B.

Jestem zaskoczony tak niskim poziomem opowiadań. Okazały się bardzo przeciętne, aż dziw, że napisał je twórca tak wybitnych dzieł.

P.B.

Te opowiadania nie podobały mi się. Zdecydowanie wolę inne książki autora. Opowiadanie jest może i krótsze niż cała książka ale musi być też dobre, bo inaczej ciężko będzie przez to przebrnąć. Żadne z tych opowiadań nie miało tego czegoś co by mi się spodobało. Nie polecam.

Te opowiadania nie podobały mi się. Zdecydowanie wolę inne książki autora. Opowiadanie jest może i krótsze niż cała książka ale musi być też dobre, bo inaczej ciężko będzie przez to przebrnąć. Żadne z tych opowiadań nie miało tego czegoś co by mi się spodobało. Nie polecam.

Dla mnie Albert Camus jest pisarzem, który dotarł swoimi opowiadaniami, powieściami do istoty człowieczeństwa.

Dla mnie Albert Camus jest pisarzem, który dotarł swoimi opowiadaniami, powieściami do istoty człowieczeństwa.

krótkie opowiadania, niezły język

krótkie opowiadania, niezły język