Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka poruszająca ważny temat, dobra dla >12 latków.

+
- podjęcie tematyki hejtu w mediach społecznościowych. Jeden wpis i można komuś zniszczyć życie. Autorka wskazuje też inne sposoby znęcania się, które mają ogromny wpływ na przyszłość młodych ludzi.
- prosta forma (4h czytania wystarczy)

-
- kilka rzeczy mi zgrzytało. Jako osobie dorosłej nie pasowało zachowanie policjantów. Oskarżali bez mocnych dowodów, nie próbowali jej wysłuchać, jakoś mocniej powęszyć (nawet w pewnym momencie pada takie zdanie, że są zmęczeni takimi szczeniackimi zrachowaniami i im się nie chce w to babrać). Od razu chcą wyrzucić ze szkoły, dać do terapeuty, niemalże do poprawczaka. Gdy właściwa osoba przyznaje się do winy, to jest takie "aha ok, a teraz do domu". Brakuje takiej konsekwencji w zachowaniu dorosłych. Już te dzieciaki robione są na bardziej dojrzałe. Dochodzi do tego brak większych kar dla winnych całej sprawy (młodą dziewczynę traktują jak kryminalistę, ciągnąc ją na przesłuchania, robiąc z niej psychola, ale  winnego nie napiętnują).
- brak emocji. Po takich przejściach, po tym co bohaterkę spotkało, oczekiwałam większego wybuchu, ujścia żalu i gniewu. Tekst jest pisany jak przez nastolatkę, która przejmuje się tym, że nie ma dostępu do Internetu, a pod koniec nagle staje się bardzo dojrzała, gdzie wybacza i prosi o wybaczenie. 
- Oskarżanie każdego po kolei, mając tylko delikatne poszlaki - było to męczące.
- wątek ojca głównej bohaterki - po co, dlaczego? Co to miało niby wnieść?

Podsumowanie:
Książka dobra dla dzieciaków wkraczających w świat Internetu. Fabuła jest prosta, idealna dla nastolatek (pierwsze zauroczenia,  życie szkolne i rodzinne, nastoletnie problemy). 
Dla osoby dorosłej: zabrakło głębi, emocji i tej konsekwencji działania dorosłych.
Dla dzieciaków: mogą odnieść wrażenie, że dorośli niczego nie rozumieją, nie można ich ufać, a winni nie ponoszą kary.

Książka poruszająca ważny temat, dobra dla >12 latków.

+
- podjęcie tematyki hejtu w mediach społecznościowych. Jeden wpis i można komuś zniszczyć życie. Autorka wskazuje też inne sposoby znęcania się, które mają ogromny wpływ na przyszłość młodych ludzi.
- prosta forma (4h czytania wy...

Rozwiń

Zwiń

Jestem w szoku, że książka jest tak dobra

+
- wielowątkowość i rozwinięta fabuła. Czuć powiew świeżości, nie mamy tu utartych schematów, ciągle coś się dzieje. Podejście do tematyki wampirów jako krwiożerczych bestii.
- bohaterowie nie są milutcy, nie są słodko-pierdzący. Popełniają błędy, umierają w strasznych okolicznościach, mają słabości. Tu nie ma czysto dobrych i złych postaci. Każdy walczy i upada.
- książka jest z tych mrocznych. Leje się krew, trup ściele ziemię. Czuć cierpienie i strach ludzi.
- analogia do chrześcijaństwa. Szczególnie wątek, dlaczego modlimy się do narzędzia tortur oraz podjęcie tematu jak w Da Vinci ;)
- przedstawienie fabuły jako wywiadu z wampirem :)
- ilustracje
-autor potrafi zaskoczyć

Książka rozmiaru cegły, ale wciąga niesamowicie. Końcówka otwiera drogę do drugiego tomu, gdzie poznamy dalsze losy bohatera.

/SPOILER/SPOILER/SPOILER/SPOILER
Okazuje się, że autor chyba mocno opierał się na grze "The last of us". Od początku miałam przebłyski, że zamiast wampirów moglibyśmy dać zombie oraz ten dziwny motyw drogi. Zakończenie utwierdza mnie, że zakończenie jest identyczne co do gry.

Jestem w szoku, że książka jest tak dobra

+
- wielowątkowość i rozwinięta fabuła. Czuć powiew świeżości, nie mamy tu utartych schematów, ciągle coś się dzieje. Podejście do tematyki wampirów jako krwiożerczych bestii.
- bohaterowie nie są milutcy, nie są słodko-pierdzący. Popełniają błędy...

Rozwiń

Zwiń

Nie porwała mnie ta książka, więc jej po prostu nie doczytałam. Dla mnie za dużo na początek ciekawostek turystycznych (Nie miały one sensu dla fabuły. Owszem nieco nakreślały jakiś tam wygląd miasta, ale bardziej czułam się jakbym czytała przewodnik a nie kryminał). Dodatkowo nie miałam dreszczyku emocji, gdy zaczęły pojawiać się ofiary. Historia jakoś tak po macoszemu nakreślona, od razu jesteśmy wrzucani w wir sprawy, tak jakbyśmy już jakieś informacje posiadali.
Dodatkowo autorzy jednocześnie próbują nakreślić grozę jaka jest związana z morderstwami, a następnie czytamy o perypetiach naszego głównego bohatera (jak kupuje sobie ciastka, jak jedzie do dziadków na wieś pomagać im w polu).

Podsumowanie:
Czyta się ok, ale no nie ma tego czegoś co by mnie zmusiło do dalszej lektury. Wysoka ocena zachęciła mnie by sięgnąć po tę książkę, ale naprawdę musze przyznać, ze kryminały nie są dla mnie.

Nie porwała mnie ta książka, więc jej po prostu nie doczytałam. Dla mnie za dużo na początek ciekawostek turystycznych (Nie miały one sensu dla fabuły. Owszem nieco nakreślały jakiś tam wygląd miasta, ale bardziej czułam się jakbym czytała przewodnik a nie kryminał). Dodatkowo nie miałam d...

Rozwiń

Zwiń

Klimatyczna. Pomimo, że nie nie jest to książka jakoś wybitna, to nadal mam ją w głowie. Zostawiła we mnie ślad mokradeł.

+
- klimatyczna. Opisy mokradeł, plaży itd. sprawiły, że żywo miałam je przed oczami
- bohaterka. Doświadczona przez los, ale nie jest to rozlazła klucha. Wie, że musi polegać tylko na sobie, nie użala się, nie robi z siebie na siłę odmieńca. Dziewczyna bierze sprawy w swoje ręce i ciężko pracuje by przeżyć.
- w wielu książkach, gdy bohater doświadczony jest przez los to pół miasta nagle postanawia mu pomóc. Na pęczki ma przyjaciół, rodzinę a nadal jest zrozpaczony i użala się nad sobą. Tu bohaterka może liczyć na pojedyncze osoby. Tu nie ma różowych okularów, słodko - pierdzących postaci. Tu jest pomaganie w ciszy, niewielkimi gestami czy sama obecnością.
- samotność. Bardzo dobrze rozumiem K. gdy stwierdziła, ze chociaż niektóre kontakty towarzyskie przyniosą jej cierpienie, to dla tej chwili braku osamotnienia jest wstanie zaryzykować. Kolejny raz: kto czegoś podobnego nie przeżył ten nie zrozumie. Ja rozumiem, to samo robiłam.

-
- troszkę uważam za naciągane, by dziewczyna, która nigdy nie była w szkole szybko załapała o co chodzi w biologii, DNA itd. z samych książek i własnych obserwacji. Owszem może i rozumiała to czego uczyła się na własną rękę, ale wiele dziedzin jest takich, że musimy uczyć się od innych.
Samo to, że 7 latka dawała rade opanować dom i wyżywienie (chociaż... kiedyś dzieciaki były bardziej rozgarnięte)


SPOILER/SPOILER/SPOILER/SPOILER
Nie jestem przekonana, że bohaterka jest winna. Owszem, autorka wprost nam podsuwa rozwiązanie oraz to, że K. znała mokradła jak nikt inny.
1. Jak zwabiła chłopaka na wieżę - tu jednak biorę pod uwagę, to że C. nikomu nie spowiadał się gdzie chodzi
2. Zepchnięcie dorosłego faceta, który musi sporo ważyć. Jak? Dziewczyna była chuda, wysoka, ale nie wierzę by miała taka parę w łapie by go bez problemu zrzucić.
KONIEC/KONIEC


****Bonu: film
Dość wiernie oddaje książkę. Trochę rzeczy jest uproszczonych, zmieniona jest kolejność wydarzeń.
Przepiękne kadry mokradeł zawładnęły moim sercem.
Aktora/główna bohaterka trochę drętwo grała xd
W książkę, czułam przerażenie dziewczyny, to jak próbowała się ukryć, przyglądała się innym z ukrycia. W filmie tych emocji nie widziałam.

Klimatyczna. Pomimo, że nie nie jest to książka jakoś wybitna, to nadal mam ją w głowie. Zostawiła we mnie ślad mokradeł.

+
- klimatyczna. Opisy mokradeł, plaży itd. sprawiły, że żywo miałam je przed oczami
- bohaterka. Doświadczona przez los, ale nie jest to rozlazła klucha. Wie, że musi...

Rozwiń

Zwiń