Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka przeczytana jednym tchem, od razu mnie zauroczyła i dosłownie wessała. Wartka akcja, ciekawa fabuła, przesympatyczni bohaterowie-jestem zachwycona. Wręcz nie mogę się doczekać przeczytania kolejnej części!
Przyznaję, że nie jest to jakaś górnolotna literatura, jest parę niedociągnięć, całość jest trochę wyidealizowana. Nie zmienia to faktu, że ja świetnie się przy niej bawiłam. Losy Grace i Sama mnie ujęły i wywołały dużo emocji. Polecam wszystkim, którzy szukają chwili relaksu i rozrywki.

Książka przeczytana jednym tchem, od razu mnie zauroczyła i dosłownie wessała. Wartka akcja, ciekawa fabuła, przesympatyczni bohaterowie-jestem zachwycona. Wręcz nie mogę się doczekać przeczytania kolejnej części!
Przyznaję, że nie jest to jakaś górnolotna literatura, jest parę niedociągnięć, całość jest trochę wyidealizowana. Nie zmienia to faktu, że ja świetnie się przy...

"Papierowe miasta" chodziły za mną już od dłuższego czasu, zachęciły mnie pozytywne opinie na LC i w końcu zabrałam się za czytanie. Niestety, za dużo sobie obiecywałam po tej książce.
Sam pomysł na fabułę był świetny, autor jednak nie wykorzystał tego potencjału. Książka jest podzielona na 3 części. O ile pierwszą i trzecią czytałam z zaciekawieniem, tak druga jest totalnym nieporozumieniem. Z każdą stroną akcja zwalniała coraz bardziej. Tak naprawdę nic się tam nie działo, było bardzo wiele niedomówień, rozmyślań i interpretacji. Autor zbyt obszernie opisał próby zrozumienia Margo, które były zwyczajnie nużące. Ale, jak na wzorowego czytelnika przystało, nie poddawałam się. Pod koniec akcja przyspieszyła, a całość nabrała wigoru.
Bohaterowie niestety nie wzbudzili we mnie wielkiej sympatii. Margo skupiała się tylko na sobie, drażniło mnie jej podejście i gierki. Z kolei obsesja Q na punkcie Margo była co najmniej dziwna. Nie był w stanie myśleć o niczym innym, przez co był dla mnie jak cień, "papierowy chłopak".
Niewątpliwym atutem tej powieści jest przystępny styl autora. Ma bardzo lekkie pióro, pisze z odpowiednią dawką humoru. Gdyby nie to, pewnie nie wytrwałabym do końca.
Podsumowując- jeśli ktoś oczekuje wartkiej akcji, zaskakujących zwrotów i misternie zbudowanego planu lepiej niech zdecyduje się na inną pozycję. "Papierowe miasta" to raczej powolna powieść, która strasznie przypominała mi interpretację wiersza. Żałuję, że miałam co do niej tak wygórowane wymagania.

"Papierowe miasta" chodziły za mną już od dłuższego czasu, zachęciły mnie pozytywne opinie na LC i w końcu zabrałam się za czytanie. Niestety, za dużo sobie obiecywałam po tej książce.
Sam pomysł na fabułę był świetny, autor jednak nie wykorzystał tego potencjału. Książka jest podzielona na 3 części. O ile pierwszą i trzecią czytałam z zaciekawieniem, tak druga jest...

80 stron o tym jak typek łowi rybę i prowadzi monolog na takie pasjonujące tematy, jak np. to, że za dużo linki wypuścił i jaki jest zmęczony.
Może i to opowiadanie ma ukryty sens i głęboki przekaz, ale chyba można było przedstawić to jakoś ciekawiej, a nie skazując czytelnika na kilkadziesiąt stron czytania o rybie.
Mimo wszystko na końcu było mi go szkoda i trochę mnie ciekawiło, czy w końcu złowi, dlatego daję 3/10

80 stron o tym jak typek łowi rybę i prowadzi monolog na takie pasjonujące tematy, jak np. to, że za dużo linki wypuścił i jaki jest zmęczony.
Może i to opowiadanie ma ukryty sens i głęboki przekaz, ale chyba można było przedstawić to jakoś ciekawiej, a nie skazując czytelnika na kilkadziesiąt stron czytania o rybie.
Mimo wszystko na końcu było mi go szkoda i trochę mnie...