Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię bardzo styl i język Bargielskiej od czasu przeczytania jej "Małych lisów". Tu jednak mam problem. Sporo tekstów dotyczy muzyki operowej/poważnej; po dwóch takich każdy kolejny omijałam, bo temat zwyczajnie mnie nudził. Pisany ewidentnie dla melomanów (o czym zresztą pisze pod koniec Bargielska, że niektóre teksty pochodzą z "Ruchu muzycznego"). Nie mniej, bardzo lubię humor Bargielskiej, były momenty i mam nadzieję, że jeszcze napisze coś równie dobrego i błyskotliwego jak "Małe lisy".

(Na uwagę zasługuje piękna okładka i świetny papier)

Lubię bardzo styl i język Bargielskiej od czasu przeczytania jej "Małych lisów". Tu jednak mam problem. Sporo tekstów dotyczy muzyki operowej/poważnej; po dwóch takich każdy kolejny omijałam, bo temat zwyczajnie mnie nudził. Pisany ewidentnie dla melomanów (o czym zresztą pisze pod koniec Bargielska, że niektóre teksty pochodzą z "Ruchu muzycznego"). Nie mniej, bardzo...

Dobrnęłam (i to ledwo!) do połowy. Nic z tego nie rozumiem. Nie potrafię powiedzieć o czym była ta połowa. Zarzucam dalsze czytanie, bo na samą myśl, że mam dokończyć książkę - jestem zniechęcona do kolejnych podejść (a było ich sporo, żeby choć do tej połowy dociągnąć).

Piękna okładka!

Dobrnęłam (i to ledwo!) do połowy. Nic z tego nie rozumiem. Nie potrafię powiedzieć o czym była ta połowa. Zarzucam dalsze czytanie, bo na samą myśl, że mam dokończyć książkę - jestem zniechęcona do kolejnych podejść (a było ich sporo, żeby choć do tej połowy dociągnąć).

Piękna okładka!

Gęste, piękne, do smakowania powolnego.

Gęste, piękne, do smakowania powolnego.

Jedna gwiazdka za pierwsze opowiadanie, które przeczytałam z zaciekawieniem, a nawet z nadzieją, że oto trafiła mi się książką, którą będę zachwycona. Niestety, każde kolejne opowiadanie było męczarnią. Nie potrafiłabym żadnego z nich streścić. Owszem, zdarzały się piękne zdania, zdania perełki, ale co z tego, gdy nie rozumiałam o czym czytam?

Kiepskie książki dzielę na dwie kategorie. Jedna to taka, w której autor niespecjalnie dobrze rozwinięty jest językowo, pisze nudno, ale treść może być zrozumiała. Druga to taka, w której autor ma wspaniałe kompetencje językowe, ale forma go przerosła i treść staje się papką, bełkotem. "La petite mort" oznaczam drugą kategorią.

I naprawdę w jaką piękną pułapkę dałam się złapać: blurb napisany przez Zadurę, Masłowską i Jarniewicza. I do tego patronat medialny bloga "Książki na ostro". Cóż, najwidoczniej mi brakuje kompetencji intelektualnych, aby zrozumieć, że "nadchodzi czas, kiedy wstyd będzie przyznać, że nie czytało się Bawołka". Przeczytałam 8/10 opowiadań i wstyd mi, że niczego nie zrozumiałam, a do tego straciłam czas. I dałam się nabrać.

Jedna gwiazdka za pierwsze opowiadanie, które przeczytałam z zaciekawieniem, a nawet z nadzieją, że oto trafiła mi się książką, którą będę zachwycona. Niestety, każde kolejne opowiadanie było męczarnią. Nie potrafiłabym żadnego z nich streścić. Owszem, zdarzały się piękne zdania, zdania perełki, ale co z tego, gdy nie rozumiałam o czym czytam?

Kiepskie książki dzielę na...

Niestety, ale w moim odbiorze ta książka nie jest o zwierzętach, tak jak się spodziewałam kupując ją. Zapamiętałam z niej tylko taki w ogóle nie interesujący mnie i w ogóle mało atrakcyjny naukowy bełkocik o neodarwiniźmie oraz kreacjoniźmie, będący - o ile dobrze pamiętam - polemiką z jakimś profesorem, który śmiał skrytykować coś z poprzedniej książki autora. Więc ta książka to taki długi list polemiczny skierowany do profesora. Tak ja ją zapamiętam.
Ale, ale, ale! Na szczęście trafił się jeden piękny fragment i rozmarzyłam się: jakby to było pięknie, jakże by to była piękna książka, gdyby autor pisał o swoim dzieciństwie i swojej babci. No zachwycające!
"Wróćmy zatem do wielorybów. Otóż jako radośni poganie, którzy co prawda słyszeli Dobrą Nowinę, ale raczej jednym uchem, mieliśmy wraz z babcią do ciała stosunek - że się tak wyrażę - grecki, co między innymi powodowało, że gdy Aleksandra Antonowna zażywała kąpieli w wannie, ja szorowałem jej plecy. Owe ablucje odbywały się potajemnie, pod nieobecność moich rodziców, którzy w odróżnieniu od nas, Greków zagubionych na skraju Warszawy, stosunek do nagości mieli raczej drobnomieszczański. I właśnie z owych ablucji prababki zapamiętałem jej piersi, ogromne, wyrzucone na brzeg spracowanego brzucha - piersi, które do złudzenia przypominały wieloryby z książkowych rycin".

P.S piękna okładka!

Niestety, ale w moim odbiorze ta książka nie jest o zwierzętach, tak jak się spodziewałam kupując ją. Zapamiętałam z niej tylko taki w ogóle nie interesujący mnie i w ogóle mało atrakcyjny naukowy bełkocik o neodarwiniźmie oraz kreacjoniźmie, będący - o ile dobrze pamiętam - polemiką z jakimś profesorem, który śmiał skrytykować coś z poprzedniej książki autora. Więc ta...

Dotkliwe. Zamykające.

Dotkliwe. Zamykające.

Doskonałość. Nieraz gęsto i duszno, ale tak właśnie czasem trzeba. Doskonałość.

I takie zdanie:
"Moja elektryczna pościel poddała się któregoś dnia przed samym wyjazdem. Przyszło mi do głowy, że muszę odpowiedzieć jej czymś z równą energią. Czymś żywym. Kupiłem jabłka i jedno z nich rzuciłem na łóżko. Potarłem rękawem o poduszkę, podniosłem kołdrę. Nie strzeliło. Zdaje się, że napięcie między nami chwilowo zniknęło".

Teraz czas spuścić powietrze.

Doskonałość. Nieraz gęsto i duszno, ale tak właśnie czasem trzeba. Doskonałość.

I takie zdanie:
"Moja elektryczna pościel poddała się któregoś dnia przed samym wyjazdem. Przyszło mi do głowy, że muszę odpowiedzieć jej czymś z równą energią. Czymś żywym. Kupiłem jabłka i jedno z nich rzuciłem na łóżko. Potarłem rękawem o poduszkę, podniosłem kołdrę. Nie strzeliło. Zdaje...

Okładka zachwycająca i za to należy się punkt. Nie oceniaj książki po okładce, no właśnie. To że piękna okładka, nie zawsze przekłada się na treść. Ja po prostu nie wiem o czym czytałam. Jednym okiem weszło, drugim wyszło. I tak, przeczytałam kilka mądrych recenzji analizujących pięknym językiem, nazywających zabiegi stylistyczne, wskazujących odwołania do....itd., itp., ale do mnie to nie przemawia. Ja, jako czytelnik, zostałam przeczołgana - z nudy i irytacji.

Okładka zachwycająca i za to należy się punkt. Nie oceniaj książki po okładce, no właśnie. To że piękna okładka, nie zawsze przekłada się na treść. Ja po prostu nie wiem o czym czytałam. Jednym okiem weszło, drugim wyszło. I tak, przeczytałam kilka mądrych recenzji analizujących pięknym językiem, nazywających zabiegi stylistyczne, wskazujących odwołania do....itd., itp.,...

Barańczak - TAK! Jeżeli słyszę "Barańczak", to od razu widzę człowieka totalnie oddanego sprawie. Obojętnie czy jest to poezja, tłumaczenie czy krytyka literacka. Komu na przykład chciałoby się przeczytać 70 kryminałów milicyjnych i napisać referat o tym, jakie spustoszenie sieją one w głowach miliionów Polaków? (A potem jeszcze usłyszeć od Kazimierza Wyki, żeby lepiej zająć się poważniejszymi tematami).

Felietony "Dżen-ku-je bar-zo" oraz "Jezdnia i wolność" powinny być omawiane w szkole. Aaaaa nie, zapomniałam, przecież szkole nie zależy na samodzielnym myśleniu. Więc ta książka powinna być w każdym domu, żeby chociaż w jego zaciszu pracować nad samodzielnym myśleniem i nie dać się ubezwłasnowolnić.

I na koniec: piękna okładka!

Barańczak - TAK! Jeżeli słyszę "Barańczak", to od razu widzę człowieka totalnie oddanego sprawie. Obojętnie czy jest to poezja, tłumaczenie czy krytyka literacka. Komu na przykład chciałoby się przeczytać 70 kryminałów milicyjnych i napisać referat o tym, jakie spustoszenie sieją one w głowach miliionów Polaków? (A potem jeszcze usłyszeć od Kazimierza Wyki, żeby lepiej...