Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Im dłużej myślę o tej książce, tym więcej widzę mankamentów, które sprawiają, że moja finalna ocena to 6/10. Dobra, ale oczekiwałam od niej więcej, bo w końcu sam opis obiecuje nam bardzo dużo: niesłusznie przydzielony spadek, tajemnica rodzinna, na pozór nawiedzony dom. Niestety potencjał nie jest w pełni wykorzystany. Co więc poszło nie tak?

Po pierwsze, duża część książki jest po prostu niepotrzebna. Polska wersja ma 500 stron, gdzie pierwsza połowa mogłaby być streszczona na około 50, ponieważ wnosi mało do rozwiązania zagadki. Łapałam się na tym, że niektóre zdania omijałam, czego normalnie unikam.

Po drugie, minusem była dla mnie główna bohaterka. Hal straciła matkę w wyniku wypadku, który miał miejsce 3 lata wcześniej. Od tego czasu robi wszystko aby wiązać koniec z końcem, przepowiadając z kart tarota na nadmorskim molo. Pewnego dnia otrzymuje list, z którego wynika, że została spadkobierczynią po tytułowej pani Westaway, co traktuje jako pomyłkę, jednak decyduje się jechać na pogrzeb starszej kobiety, mając nadzieję, że otrzyma kilka tysięcy funtów, spłaci swoje długi i będzie mogła żyć dalej. Cały czas jest podkreślane, że Hal twardo stąpa po ziemi, nie wierzy w tarota i doskonale czyta ludzi. Szybko jednak czar prysł, a bohaterka tuż po przyjechaniu do rezydencji pani Westaway okazała się stereotypowa: zagubiona, pomijająca jasne sygnały i nielogicznie podejmująca decyzje. Idealnym przykładem jest to, że został jej przydzielony pokój na strychu (z zamkiem od zewnątrz!!), a ona noc w noc tam spała, bojąc się, jednak nawet raz nie prosząc o jakiś inny meldunek, gdzie wiemy, że pewni bohaterowie wyjechali i mogła bez problemu zająć ich sypialnie. Innych postaci nie komentuję, bo były one papierowe.

Po trzecie, jest przewidywalna, jeżeli czytało się już jakąkolwiek inną książkę autorki. W moim przypadku było to „Pod kluczem”, w którym został zastosowany podobny schemat: sieroty, rodzinnych tajemnic opartych na domu, który potrafi doprowadzić do szaleństwa, kończąc na rozwiązaniu. W tym wypadku zakończenia bardzo łatwo się domyślić, trudniej na pewno okoliczności, które jednak po natłoku niepotrzebnych rozważań głównej bohaterki, mogły zostać obszerniej opisane. W szczególności, że w pierwszej połowie było kilka sytuacji, które miały zaciekawić a też zmylić czytelnika, a na końcu nie zostały one wyjaśnione.

Z drugiej strony pióro autorki jest lekkie i wciągające, co sprawia, że ciężko oderwać się od lektury. Mimo 500 stron jest to powieść na jeden, góra dwa wieczory, stanowiąca spójną całość i zapadająca w pamięci na długo. Ruth Ware jest mistrzynią tworzenia klimatu – zagadkowego, trochę klaustrofobicznego przez umiejscowienie akcji w rezydencji na odludziu, gdzie wiemy, że wraz z kolejnymi stronami na pewno nas czymś zaskoczy, a ktoś dosłownie wyskoczy zza rogu. Na koniec chciałabym też zaznaczyć, że bardzo lubię dowiadywać się z książek czegoś nowego, a tu mogłam poczytać o tarocie.

Im dłużej myślę o tej książce, tym więcej widzę mankamentów, które sprawiają, że moja finalna ocena to 6/10. Dobra, ale oczekiwałam od niej więcej, bo w końcu sam opis obiecuje nam bardzo dużo: niesłusznie przydzielony spadek, tajemnica rodzinna, na pozór nawiedzony dom. Niestety potencjał nie jest w pełni wykorzystany. Co więc poszło nie tak?

Po pierwsze, duża część...