Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak jak rok temu zachwyciłam się inną powieścią autorki przez absurd, jazdę bez trzymanki (mówię tu o „Nigdy nas tu nie było”, tak w tym przypadku mam wrażenie, że przeczytałam nowy thriller erotyczny M. Mossa. Z jednej strony wciąga i chce się więcej, z drugiej czuję się winna, ze poświęciłam na te pozycję czas.
Mam wrażenie, ze oczekiwałam dobrze zrobionych portretów psychologicznych, jak w przypadku innej książki autorki. A tu w sumie większy nacisk kładziony jest na opisywanie relacji głównej bohaterki - Kelly z małżeństwem Sabriny i Nathana, a dokładniej ich życiu erotycznym, bo postacie postanawiają żyć w trojkącie. Niestety dawno nie spotkałam się z tak irytująca główną bohaterką, a także narratorką. Była naiwna, trochę działała jak chorągiewka. Miała chwile refleksji, jednak jedno zdanie innego bohaterka i zupełnie zapominała o watpliwościach.
Samo rozwiązanie zagadki zaskoczyło mnie, ale brakowało mi rozwinięcia portretów psychologicznych niektórych bohaterów, aby w pełni je zaakceptować.
Na koniec - nie polecam jak ktoś nie chce wracać myślami do czasów pandemii. Jest tu bardzo dużo nawiązań do lockdownu, maseczek i dystansu społecznego.

Tak jak rok temu zachwyciłam się inną powieścią autorki przez absurd, jazdę bez trzymanki (mówię tu o „Nigdy nas tu nie było”, tak w tym przypadku mam wrażenie, że przeczytałam nowy thriller erotyczny M. Mossa. Z jednej strony wciąga i chce się więcej, z drugiej czuję się winna, ze poświęc...

Rozwiń Zwiń

Sfrustrowało mnie niestety ta książka i odczuwam bezpowrotnie utracony czas, który na nią poświęciłam.

Po pierwsze, moim zdaniem jest to dramat obyczajowy, a nie thriller. Zagadki tu nie ma, po prostu rozdział po rozdziale otrzymujemy kolejne zestawy informacji. Bardzo przewidywalna historia, od pierwszego pamiętnika Kai wiadomo jak się dokładnie skończy. I tu zastanawiam się czy to celowe, czy finał miał być zaskoczeniem. Wtedy to byłby brak szacunku dla czytelnika. Przy tym już w trakcie czułam, że nie skleja mi się zachowanie postaci. Kaja - osiemnastolatka, która zginęła podczas imprezy urodzinowej swojego kolegi - przedstawiona jest jako inteligentna młoda dziewczyna z aspiracjami na studia medyczne, jednak jej rozumowanie zupełnie ku temu nie wskazuje. Mogła to być mroczna historia o groomingu, ale mamy farsę.

Po drugie, widać, że to książka pisana dla dorosłych o w dużej mierze nastolatkach, przez dorosłą, której ciężko się wczuć w tę rolę. A przy tym - co najgorsze - dorośli zachowują się dziecinnie. Paradoks.

Po trzecie, cały wątek elbląski jest zapychaczem, który w ogóle nie nadaje tempa historii. Akurat w tej kwestii mam wrażenie, ze nie pomaga też postać dziennikarki, Joanny Kot. Miała być z pazurem, ale w sumie ona nic w tej książce nie zrobiła, aby rozwikłać „zagadkę”. W sumie z perspektywy czasu - po co ona tam była?

W końcu, miałam wiele razy deja vu. Dosłownie wszystko jest powtarzane dwa razy, ku czemu nie ma powodów w tak krótkiej książce.
A już na koniec, jeżeli jeszcze raz bym usłyszała wyrażenie „miasteczko wilanów”, to moja frustracja sięgnęłaby zenitu. Trochę jest właśnie takich zwrotów, które brzmiały sztucznie, a ciagle się pojawiały.
Podchodząc bez oczekiwań - można przeczytać w 3 h, w miarę dobrze spędzić czas, bo czyta się super szybko, a potem zapomnieć.

Sfrustrowało mnie niestety ta książka i odczuwam bezpowrotnie utracony czas, który na nią poświęciłam.

Po pierwsze, moim zdaniem jest to dramat obyczajowy, a nie thriller. Zagadki tu nie ma, po prostu rozdział po rozdziale otrzymujemy kolejne zestawy informacji. Bardzo przewidywalna hist...

Rozwiń Zwiń

Ogólnie książka jest całkowicie nierealistyczna, ale przy tym tak lekka, zabawna i angażująca, że to idealna lektura na letnie dni. Osobiście czytałam z wypiekami na twarzy, dostałam rollercoaster emocji i zaraz po skończeniu kupiłam nową książkę autorki. Rozumiem przy tym, że nie wszystkim przypadnie do gustu, więc w drugiej części wypisuję potencjalne red flagi.

Plusy:
• Historia jest angażująca i intrygująca, dialogi zabawne (kilka razy się zaśmiałam), a bohaterowie bardzo charyzmatyczni,
• Motyw romansu między jednym z najpopularniejszych oraz najseksowniejszych aktorów z Hollywood z matką z przedmieść – czego chcieć więcej, i komu chociaż przez chwilę podobna historia się nie marzyła…
• Dzieci głównej bohaterki są idealną mieszanką: wycofany Arthur, który ukrywa swoje uczucia oraz zabawna, energiczna Bernadette, w której można czytać jak w otwartej księdze; ich kłótnie, potyczki słowne są urocze,
• Książka nie ma dłużyzn, a wręcz mam wrażenie, że czasami nawet czas za szybko mija i chciałabym jeszcze więcej czasu spędzić z głównymi bohaterami.

Dodatkowo dawno nie miałam tak podczas lektury, że elementy, motywy i działania bohaterów, które mnie irytowały, na koniec były w pełni wytłumaczone. Podobało mi się przesłanie tej historii.

Co może się niektórym nie spodobać:
• Bohaterowie piją dużo alkoholu. Przy wielu okazjach, codziennie wieczorem, co wiem, że dla wielu osób stanowi trigger warning,
• Historia mimo wszystko jest bardzo nierealistyczna, a sam romans w sumie zaczyna się nagle, prawie że znikąd,
• Niektórzy mogliby uważać, że Nora sama jest w sobie winna swojej sytuacji życiowej (chociażby długotrwałym trwaniu w związku z byłym mężem, który ewidentnie się nie nadawał do wspólnego budowania rodziny) i też, że nadal nie pogodziła sobie z sytuacją, wbrew temu co twierdzi.

Mnie jednak te aspekty nie zepsuły lektury, którą bardzo polecam (jeżeli kogoś nie zniechęcają wymienione potencjalne minusy).

Ogólnie książka jest całkowicie nierealistyczna, ale przy tym tak lekka, zabawna i angażująca, że to idealna lektura na letnie dni. Osobiście czytałam z wypiekami na twarzy, dostałam rollercoaster emocji i zaraz po skończeniu kupiłam nową książkę autorki. Rozumiem przy tym, że nie wszystki...

Rozwiń Zwiń

Ogólnie ta książka moim zdaniem nie jest zła, po prostu przeciętna i trochę niedopracowana. Przyjemne czytadło na lato.

Sama historia z przeszłości Violet i Willa była urocza, czekałam na te rozdziały i na ich młodzieńcze zaloty. „Współczesne” rozdziały w dużej mierze mnie nużyły, nie niosły za sobą za dużo treści. Podobał mi się za to sposób prowadzenia narracji jako zagadki, co poróżniło głównych bohaterów. Niestety po jej rozwiązaniu książka i straciła na tempie, i na realizmie pod względem tempa zmian zachodzących w charakterze głównej bohaterki, Violet. Na przykład: dziewczyna przez 5 lat cierpiała, proces leczenia nie szedł do przodu, a nagle krótka rozmowa z bohaterem drugoplanowym i zaczynała sobie i czytelnikowi tłumaczyć, że to już czas, aby pogodzić się z przeszłością.

Widać, że autorka nie chciała rozwlekać tematów, więc wolała przyspieszyć ich rozwiązanie, przez co dla mnie końcówka była zbytnio chaotyczna. Też mam wrażenie, że w pewnym momencie już nie wiadomo było, kto na kogo się złościł, z czego były wywołane niektóre zachowania/ emocje bohaterów i historia brnęła ku melodramatyczności. Z Violet sympatyzowałam w kwestiach uczuć do jej matki, natomiast nie pojmowałam jej wręcz nienawiści do Willa. Z drugiej strony – kolejna niepopularna opinia – zachowanie Willa i sposób w jaki się do niej zwracał we współczesności był dla mnie w ogóle nie pasujący do tego, że powieść w dużej mierze jest urocza (najgorsze były sceny łóżkowe, które nie miały w sobie subtelności; też dziwne ksywki, które używa w stosunku do Violet, jakby był stereotypowym samcem alfa). Co się jednak dziwić – wyrwałabym sobie włosy z głowy, gdybym usłyszała jego siostrę, Sam, mówiącą jeszcze raz do Violet „Tygrysku”.

Z książkami z motywem drugiej szansy mam ten problem, że często pokazują, że chociaż bohaterowie byli od siebie odseparowani chociażby te 5 lat jak w przypadku „The Infinity Between Us” przez ten czas dalej darzyli się wręcz obsesyjną miłością. W tym czasie spotykali się z innymi ludźmi, ale tak naprawdę tracili czas tych ludzi, bo ich serce było zajęte nadzieją o ponownym zejściu się z prawdziwym obiektem uczuć. Mam z tym duży problem w tej powieści.
Podsumowując, jest to dla mnie czytadło przez dosyć melodramatyczny wątek miłosny. Doceniam książkę za wątek próby pogodzenia się z sytuacją rodzinną, miałam z trzy momenty, kiedy się wzruszyłam. Raczej nie sięgnę po kolejne książki autorki.

Ogólnie ta książka moim zdaniem nie jest zła, po prostu przeciętna i trochę niedopracowana. Przyjemne czytadło na lato.

Sama historia z przeszłości Violet i Willa była urocza, czekałam na te rozdziały i na ich młodzieńcze zaloty. „Współczesne” rozdziały w dużej mierze mnie nużyły, nie ni...

Rozwiń Zwiń

Czas na niepopularną opinię. Moim zdaniem książka „Pół na pół” to niezwykle przewidywalna pozycja – od początku wiadomo, kto powinien być zwycięzcą procesu, aby poprzeć hipotezę z początku. Moim błędem było oczekiwanie, że historia skupi się na siostrach – dwóch kobietach, które zostały oskarżone o morderstwo swojego ojca oraz ich portretach psychologicznych. Brzmiało to niesamowicie ciekawie, przede wszystkim, bo obie oskarżały się nawzajem o zbrodnię. Książka skupia się jednak na adwokatach, którzy bronią sióstr, a więc konkurują ze sobą.

Z plusów, książkę można wręcz pożreć w jeden dzień, rozdziały są idealnej długości, aby sama historia nie traciła na prędkości rozwiązywania zagadki. Dodatkowo postać Eddy’ego Flynn’a przemawia do mnie, ponieważ jest adwokatem, który wierzy w niewinność swoich klientów.

Niestety, poza tym historia jest, mówiąc szczerze, ckliwa i dosyć kiczowata. Odchodzi też na drugi plan, ponieważ od drugiego rozdziału można przeczuwać zakończenie. Dzieje się to ze względu, że autor wchodzi w temat molestowania w pracy i równouprawnienia kobiet w świecie prawniczym. I tak jak bardzo chętnie przeczytałabym reportaż na ten temat, tak nie oczekiwałam tego od historii, gdzie obiecywano mi rozwiązywania zagadki do ostatniej strony! Tutaj od początku wiemy, w jaki sposób historia musi się skończyć. Poza tym zwrot akcji jest banalny, niezwykle przewidywalny, a także podważa autorytet głównego bohatera.

Po zakończeniu nie wiem za dużo o samych siostrach, Sophie i Alexandrze, za to aż za dużo o adwokatach i ich emocjach. Dodatkowo warto sobie zadać pytanie: jakim cudem Kate, ledwo będąc praktykantką w firmie prawniczej, tak dobrze radzi sobie w swoim pierwszym procesie dotyczącym zabójstwa? Fajna bajeczka, jeśli podchodzi się bez oczekiwań.

Czas na niepopularną opinię. Moim zdaniem książka „Pół na pół” to niezwykle przewidywalna pozycja – od początku wiadomo, kto powinien być zwycięzcą procesu, aby poprzeć hipotezę z początku. Moim błędem było oczekiwanie, że historia skupi się na siostrach – dwóch kobietach, które zostały os...

Rozwiń Zwiń

Obecnie jest dziwna moda, aby główne bohaterki thrillerów były w ciąży. Najgorsze przy tym, że często jest to podawane jako powód ich niezbyt logicznych zachowań, bo "hormony", a też w każdym rozdziale musimy otrzymywać przypomnienie o stanie bohaterki.

Poza tym, książkę czyta się w napięciu, więc zapewnia rozrywkę, której oczekiwałam. Jeżeli ktoś lubi historie o bogatych, ekscentrycznych ludziach, to myślę, że jest to dobra pozycja. Przy tym z minusów - główna bohaterka Harriet. Nie poczułam do niej sympatii, dodatkowo jest tu jeden z najbardziej denerwujących motywów pt. ktoś dostaje taśmę do przesłuchania i nie robi tego za jednym razem, mimo tematyki, która może wpłynąć na bezpieczeństwo rodziny (i oczywiście nienarodzonego dziecka). Dodatkowo z niewiadomych powodów ma fantazje związane z jednym z bohaterów. Samo wytłumaczenie... brakuje w nim niestety logiki. Może po prostu zostało za szybko przeprowadzone i zabrakło czasu na porządną argumentację (a może to wcześniej podany ekscentryzm). Ogólnie - jak na książkę na wakacje - poprawna, przyjemna zabawa na jeden wieczór.

Obecnie jest dziwna moda, aby główne bohaterki thrillerów były w ciąży. Najgorsze przy tym, że często jest to podawane jako powód ich niezbyt logicznych zachowań, bo "hormony", a też w każdym rozdziale musimy otrzymywać przypomnienie o stanie bohaterki.

Poza tym, książkę czyta ...

Rozwiń Zwiń

Nierówna książka. Początek się dłużył, dużo było zapychaczy, za to mało wyjaśnienia jakich metod użył David do zbałamucenia dwójki bogatych, wykształconych ludzi. Druga część nabrała tempa i czytałam z wypiekami na twarzy. Myślę, że udało się to, że chociaż mamy w powieści trzy perspektywy czasowe/ a także sposoby narracji, to w pewnym momencie zaczynają ze sobą „gadać”, więc to też pozwoliło mi się wciągnąć w historię. Przed tym jednak chyba najbardziej irytującym elementem historii jest narracja trzecioosobowa o Lucy i jej dzieciach, gdzie było dużo szczegółów, które nic nie wnosiły do rozwiązania zagadki (chyba cały rozdział jest poświęcony trójce, jak wkradają się do baru plażowego, aby wziąć prysznic). Samo zakończenie mam wrażenie, że nawet nie miało nas zaskoczyć, stąd bardziej traktuję tę pozycję jako powieść obyczajową, o smutnych losach młodych ludzi po ucieczce z sekty/zamknięcia/porwania/kultu, jak wolicie. Przy tym czułam satysfakcję i podobało mi się ono. Po tym doświadczeniu raczej nie sięgnę po drugi tom – zbytnio obawiam się, że będzie przegadany, a też wolę wierzyć, że autorka pozostawiła otwarte zakończenie specjalnie i nie mam więcej pytań.

Nierówna książka. Początek się dłużył, dużo było zapychaczy, za to mało wyjaśnienia jakich metod użył David do zbałamucenia dwójki bogatych, wykształconych ludzi. Druga część nabrała tempa i czytałam z wypiekami na twarzy. Myślę, że udało się to, że chociaż mamy w powieści trzy perspektywy...

Rozwiń Zwiń