Pozostaję pod wielkim wrażeniem prozy pani Gregory. Autorka niesamowicie dba o szczegóły, przy czym jej styl jest bardzo przystępny. Od jej książek nie sposób się oderwać. Do tego tworzy bardzo żywe postaci i świetnie sobie radzi z oddawaniem ich emocji.

Co do bohaterów właśnie: lady Małgorzaty nie polubiłam ani trochę. Małemu, przestraszonemu dziewczęciu zdanemu na łaskę bezwzględnej matki i wydawanemu co rusz za starszych od siebie mężczyzn mogłam jeszcze współczuć. Ale kiedy to małe pisklątko zmieniło się w harpię przestałam do niej żywić cieplejsze uczucia.
Małgorzata udawała pokorną służebnicę Boga, usiłowała uchodzić niemal za świętą.
W rzeczywistości jednak była wyrachowana i zawistna, pełna hipokryzji pobożność zaspokajała jedynie jej pragnienie bycia wyjątkową (wierzyła, że Bóg powinien stać po jej stronie, gdyż to ona jest Jego wybranką, najważniejszą z Jego dzieci) i służyła usprawiedliwianiu najgorszych czynów wolą Stwórcy. Jej ambicje i intrygi, wieczna pogoń za zaszczytem zostania Królową Matką sprawiły, że stała się zgorzkniała. Nie potrafiła się niczym cieszyć, nawet upragnionym zwycięstwem syna, nie mówiąc już o takich "drobnostkach" jak kochający mąż, czy Boże Narodzenie spędzone z domownikami.
Spośród otaczających lady Małgorzatę mężczyzn najbardziej polubiłam Jaspera Tudora i Henryka Stafforda, jej drugiego męża - choć obaj tak się od siebie różnili. Jasper uosabia ideał rycerza romantycznego; nieustannie na wojnie lub na wygnaniu, mimo to nie zapomina o swojej ukochanej; honorowy i wierny rycerz, a także kochający wychowawca młodego Henryka Tudora.
Stafford z kolei to typowy angielski włościanin. No, może nie tak typowy, bo niewielu ówczesnych wielmożów było tak dobrymi dla swoich żon. Henryk był człowiekiem rozważnym, spokojnym i inteligentnym. Małgorzatę traktował z szacunkiem, troszczył się zarówno o nią, jak i o jej dziedzictwo i liczył się z jej zdaniem. Ze smutkiem czytałam, jak bardzo żona go nie doceniała.

Na zakończenie napiszę tylko, że nie żałuję ani sekundy spędzonej przy " Czerwonej królowej" i chętnie zapoznam się z innymi książkami pani Gregory.

Pozostaję pod wielkim wrażeniem prozy pani Gregory. Autorka niesamowicie dba o szczegóły, przy czym jej styl jest bardzo przystępny. Od jej książek nie sposób się oderwać. Do tego tworzy bardzo żywe postaci i świetnie sobie radzi z oddawaniem ich emocji.

Co do bohaterów właśnie: lady Małgorzaty nie polubiłam ani trochę. Małemu, przestraszonemu dziewczęciu zdanemu na łaskę...