Na świecie jest niewiele rzeczy/zjawisk pewnych. Takich, do których mamy pełne przekonanie, że one zawsze będą i nic ich nie zniszczy. W tym skromnym zbiorze znaleźć można m.in. dobro i zło. Te dwa abstrakcyjne pojęcia towarzyszą człowiekowi od zawsze „bijąc się” między sobą o prym nad naszym, ludzkim wnętrzem.
Nic tak dobrze nie pokazuje tego procesu jak historia. Śledząc jej karty można dostrzec ogromną ilość tych nierównych potyczek. Jednak, przyglądając się głębiej można zauważyć, że co rusz któreś z nich miało większą siłę oddziaływania na losy świata. Losy, leżące w rękach ludzi.

Czarną kartą wcześniej wspomnianej przeze mnie historii jest bezwątpienia nazizm ze wszystkimi swoimi następstwami. Obozy pracy, śmierci przyniosły zagładę wielu ludziom bez względu na wiek i płeć. To właśnie o dramacie kobiet traktuje tytuł
„Dymy nad Birkenau” Seweryny Szmaglewskiej.
Autorka dzieli swą opowieść na trzy części tytułując je kolejno latami (od 1942 do 1944 dodając wzmiankę ze stycznia 1945r.). Czy przeżycia kobiet różnią się zasadniczo od doświadczeń mężczyzn będących więźniami obozów ? Niestety nie…Kobiety nie były specjalnie ulgowo traktowane z racji swojej kruchości i delikatności. Jak wszyscy zmagały się z największymi plagami miejsca w jakim przyszło im bytować. Jak inno walczyły z insektami na ciele i łachmanach je okrywających, zmagały się z tyfusem, czerwonką i uczyły się organizować żywność by choć w małym stopniu stłumić uczucie głodu często wyrywające ze snu.

„Dymy nad Birkenau” to lektura mocna jak wszystkie z zakresu tej tematyki jednak znacznie od nich odbiegająca. Czym ?
Po pierwsze, Seweryna Szmaglewska opowiada o wszystkim z poziomu obserwatora, a nie swojej własnej osoby jak to często ma miejsce w innych tego typu tytułach.
Po drugie, używa języka jakiego raczej trudno się było spodziewać w takiej relacji. Jest to język delikatny, momentami niemal poetycki, taki…iście kobiecy. Niektórych może to w jakimś stopniu razić…Ktoś powie, że jak można rozckliwiać się nad miękkością trawy czy rozkwitającymi pąkami jeśli obok ginie człowiek…A można, i wydaje mi się, że słusznie bo to przecież takie ludzie zachwycać się pięknem…

http://ksiazkowka.blox.pl/

Na świecie jest niewiele rzeczy/zjawisk pewnych. Takich, do których mamy pełne przekonanie, że one zawsze będą i nic ich nie zniszczy. W tym skromnym zbiorze znaleźć można m.in. dobro i zło. Te dwa abstrakcyjne pojęcia towarzyszą człowiekowi od zawsze „bijąc się” między sobą o prym nad naszym, ludzkim wnętrzem.
Nic tak dobrze nie pokazuje tego procesu jak historia. Śledząc...